Bron: http://www.filmladder.nl
Het oordeel van de TV dokter:
Zien!
Maar?
Hou wel rekening met een haarspeldbochtengevoel!
Van alle recente ophef over Lars von Trier is in zijn nieuwste film 'Melancholia' gelukkig niets te merken. Maar wie erheen gaat is wel degelijk gewaarschuwd: De TV dokter was niet de enige die tijdens de film het gevoel had dat haar maaginhoud naar boven kwam. Haar kijkgezelschap was dezelfde mening toegedaan en op sommige plaatsen heeft de bioscoop maar vast een waarschuwing geplaatst.
Het camera-werk is namelijk dermate misselijkmakend dat de TV dokter u bijna zou aanraden uit voorzorg een kotszakje mee te nemen. Al kunt u natuurlijk ook die popcorn-emmer een tweede leven gunnen.
Vanzelfsprekend kunt u ook gewoon de zaal uitlopen als blijkt dat u draaierig wordt, maar dat zou zonde zijn, want er zijn eigenlijk maar twee dingen die niet kloppen aan 'Melancholia'. Naast de schokkerige en continue wild bewegende cameravoering die letterlijk ad nauseam wordt doorgevoerd, is dat de filmposter. Hiervoor is het beeld gekozen van hoofdrolspeelster Kirsten Dunst (beloond met een prijs in Cannes voor haar vertolking van Justine) die als Hamlet's Ophelia in het water drijft. Een prachtig beeld (maar van al het visuele geweld dat de film te bieden heeft, hadden ze er nog wel een paar kunnen maken), maar enigszins misleidend. Want uiteindelijk gaat Justine, anders dan Ophelia, niet aan haar lijden ten onder. Daarbij gaat de film in hoofdzaak niet over de trouwerij, al zal iedereen die een synopsis moet geven waarschijnlijk beginnen met "Nou, Kirsten Dunst die ging dus trouwen..."
Spoiler alert na de break!
Wie iets heeft gelezen alvorens kaartjes te kopen, weet dat er in 'Melancholia' een planeet met diezelfde naam op de aarde afstormt. Wie een kwartier binnen zit weet ook dat het niet goed afloopt voor de aarde.
Die eerste vijftien minuten, samen de eerste akte van de film, zijn Kunst met een hoofdletter K. Begeleid door het geweld van Wagner's Tristan uni Isolde volgen traag de meest schitterende tableaux vivants elkaar op. Slechts minieme bewegingen zijn te onderscheiden. Een oogopslag. Een enkele stap. De TV dokter is van mening dat de toegangsprijs, mocht u later alsnog misselijk worden, het alleen voor deze eerste scènes al dubbel en dwars waard is.
De overweldigende, apocalyptische sprookjesbeelden schakelen vervolgens over naar Justine en Michael, die door omstandigheden (te komisch om te verraden) te laat aankomen op hun eigen bruiloftsfeest. Deze tweede akte laat zich het beste omschrijven als 'the wedding from hell'. Langzaam wordt duidelijk dat er bij de diverse familieleden van Justine een steekje los zit en dat Justine zelf ook niet helemaal goed in haar vel zit. Hoe slecht het met haar gaat blijkt pas goed in de derde akte. Michael is inmiddels volledig uit the picture, en Justine zelf komt nauwelijks haar bed nog uit.
Ondertussen maakt haar zus Claire met man (prachtige rol van Kiefer Sutherland) en kind zich op voor de fly-by van 'Melancholia'. Even lijkt deze de aarde inderdaad op een haar na te missen, maar die opluchting is van korte duur.
'Melancholia' doet magisch realistisch aan. De stijlbreuken tussen de verschillende aktes zijn enorm. Tijd en plaats blijven nagenoeg onbepaald. Er wordt betaald met dollars, maar het landgoed heeft een Europese grandeur. Er is wel internet, want Claire print de baan van de naderende planeet uit. Maar er is geen nieuws, geen contact met de buitenwereld. Dat is ook niet nodig, want een stok en een stuk ijzerdraad zijn in de handen van Lars von Trier voldoende om het falen van de wetenschap aan te tonen. Uiteindelijk is het Justine die zich als een berustende Messias schikt in het lot van de mensheid. In tegen stelling tot een tragisch wegkwijnende Ophelia, zoals de poster doet vermoeden, brengt zij verlossing in de laatste paar seconden. En die laatste seconden van 'Melancholia' snijden diep in de ziel van de toeschouwer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten