The Voice Of Holland: Finale

Echte TVOH die hards moesten zich gisteren tijdens de finale door eindeloze reclameblokken heenbijten en berustend toezien hoe de vier overgebleven talenten nummers die eerder in de reeks ten gehore waren gebracht mochten herkauwen. Het doorzettingsvermogen werd uiteindelijk beloond. Leona won. Op het nippertje.

En zo bleef het concept van TVOH, al zij het wankel en schuddend op de grondvesten, overeind. Het beltegoed van gans Friesland was er tegenaan gesmeten, maar het mocht niet baten. Johannes werd tweede en zo werd op de valreep voorkomen dat TVOH gedegradeerd werd tot 'Idols' of 'X-factor'. Kortom, tot iedere andere talentenshow waarbij de gunfactor een stuk belangrijker is dan het vocale talent. Floortje, dapper uit de puinhopen van Idols omhoog geklauterd, werd er opnieuw het slachtoffer van, want met zo'n strot had zij -en niet Johannes- natuurlijk in de finale moeten staan.

Zij

Na het afvallen van Sandra, was Leona de gedoodverfde winnares. Zelf ging ze er met een nuchter 'eerst zien, dan geloven' nog maar eens flink tegenaan. Ze presteerde naar vermogen, maar bij de TV dokter bleef uiteindelijk toch het jury commentaar van Marco Borsato hangen. Wat haar betreft had hij een punt toen hij Leona aansprak op haar repertoire. Zo interessant en artistiek als haar acteerkeuzes zijn (Lijn 32), zo dertien in het dozijn zijn de discohits en meedansers die ze de zaal in smijt. Begrijpt u de TV dokter niet verkeerd. Ze doet het met verve. Als Leona op het podium staat, heb je zelfs in de huiskamer zin om de stoelen aan de kant te smijten en de heupen los te gooien. Wat een energie, wat een passie en wat een vocaal geweld. Maar ergens is het jammer dat Leona bij Trijntje is gebleven. Die heeft haar weliswaar uit het achtergrondkoortje getrokken, maar niet opnieuw uitgevonden. Iets wat Roel met Floortje bijvoorbeeld wel meer voor elkaar heeft gekregen.

Er was gisteren overigens maar één coach die zijn talent tijdens de duetten echt iets extras meegaf. Tijdens een ontroerende vertolking van 'Zij' liet Marco Borsato niet alleen Ivar stralen door hem (letterlijk) de ruimte op het podium te geven. Ook kreeg het publiek even een glimp van de toekomst te zien. In elk geval van een timeline die zou kunnen zijn als Ivar het Justin Bieber en Britney Spears materiaal van zich af zou werpen.

Wendy

Over timelines gesproken: De meest interessante gebeurtenis uit de finale vond plaats op het tweede scherm. Twitter draait ook wel door zonder John de Mol, maar laten we wel wezen: @RTL4 doet nogal zijn best om de kijker interactief mee te laten leven met TVOH. We mogen tenslotte stemmen (à raison van een partij eurocenten waar je bij McDonalds nog bijna een ijsje van kunt kopen) om de winnaar te bepalen. Winston is speciaal aangetrokken om te berichten vanuit de 'Red Room', waar kekke iPad tafels staan opgesteld en waar de tweets als een bewegend behang over de muur lopen. Waar zelfs zoveel social media actie gaande is dat er V-reporters zijn aangenomen, die de twijfelachtige eer hebben om de trending topics samen te vatten en in leuke grafiekjes te presenteren. 

Dat Twitter geen hotspot voor verfijnde meningsuiting is moge bekend verondersteld worden. Sterker nog, volg #tvoh of willekeurig welke andere hashtag en je staat verbaasd hoeveel politiek incorrecte rotzooi de ether in wordt gesmeten. Niets aan te doen, helaas. Tegenwoordig is de wereld onze huiskamer. Wat vroeger keurig binnenskamers bleef (want we gaven vroeger vast ook wel af op dingen die we belachelijk vonden op TV, toch?), zweeft nu overal rond.

Zo hadden ze bij RTL ook kunnen weten dat twitterend Nederland al weken afgaf op de stylist van The Voice. Er leek dit seizoen een schip met glimmende rotzooi te zijn binnengevaren waardoor de kandidaten er in september al als kerstballen uitzagen. En daarbij was niet iedere outfit even flatterend. Vooral tijdens de battles leek het alsof er onderbewuste boodschappen werden uitgedeeld wanneer een zangeres met een maatje meer weer in een onooglijk wit gewaad was gehesen. Dus ja. Toen ze er bij RTL gisteren zowaar in slaagden om Wendy van Dijk een jurkje aan te trekken waarin het leek of ze een buikje had, sloeg dat op Twitter in als een bom.

Dacht heel Nederland dat Wendy dik was? Nee. Natuurlijk niet. Sinds 'Obese' weten we allemaal dat die best eens een extra tompoes zou mogen eten. Maar hoe druk je je dan in 140 karakters uit over iets dat breedbeeld en levensgroot je huiskamer inkomt? "Ligt het aan de stylist of is Wendy zwanger" lijkt dan een zeer beknopte samenvatting en beheerste bespreking van de 'elephant in the room'. 

Bij RTL wisten ze er even geen raad mee. Ze besloten dat de beste strategie zou zijn om de geruchten maar meteen te ontkrachten. En dus was daar ineens Winston die zei: "En nee, Wendy is niet zwanger, ze heeft gewoon een heel leuk jurkje aan en het komt door de belichting". Om te vervolgen met "Ze gaat wel trouwen, maar ze is niet zwanger." Whaat? Was dat een Boulevard scoop?

Martijn Krabbé (die, nu we toch bezig zijn, een intrigerende kuif op zijn hoofd gedraaid had) besloot om zich als Mr. Moraal op te werpen en Wendy nog een keer te verdedigen. "En nu ophouden met dat getwitter." 

Weet u wat? We hadden het en masse moeten doen. 

Stoppen met twitteren. 

Stoppen met SMSsen. 

Stoppen met kijken. 

Omschakelen naar CNN, om daar te zien hoe de president van de Verenigde Staten met tranen in de ogen moest voorlezen dat een ontspoorde idioot met een geweer twintig basisschoolkinderen de dood in had gejaagd. Maar ja. Sommige dingen zijn nu eenmaal zo groot en onwerkelijk dat je ze niet kunt bevatten en al helemaal niet in 140 tekens kunt bespreken. 

Sorry Wendy, dat jij daar gisteren het slachtoffer van werd.

De stijgende lijn van Lijn 32

Altijd leuk:
Een serie die goed genoeg is om je vanaf het begin af aan vast te houden, maar die naarmate de tijd vordert steeds beter wordt. Het eerste is natuurlijk wel een voorwaarde om het tweede überhaupt ooit waar te kunnen nemen, maar mocht u voortijdig zijn afgehaakt: Neemt u maar van de TV dokter aan dat Lijn 32 aan de eisen voldoet.


De TV dokter zal wel eerlijk toegeven dat het in de eerste weken de hoge productiewaarde en sterrencast zijn geweest die haar deden besluiten om steeds te kijken (al zal zij de eerste zijn om toe te geven dat Peter Blok in z'n eentje al meer dan genoeg reden is om de televisie aan te zetten. Dat was al zo ten tijde van Pleidooi en dat zal nooit veranderen). Zij was er aanvankelijk niet van overtuigd dat alle verhaallijntjes nou echt zo organisch in die bus bij elkaar gingen komen, maar naarmate de reeks vorderde kroop Lijn 32 toch onder haar huid.
Inmiddels (we schrijven aflevering 7) is alles prachtig met elkaar verweven. En dat is mede te danken aan het feit dat niet alleen is ingezet op de buspassagiers. Zo is de moeder van Stanley en Melvin de dame van de thuiszorg bij het echtpaar Theunissen. En dat ligt er niet met allerlei ingewikkelde moeite bovenop. Dat is gewoon een feit. Er zijn meer van zulke lijntjes. Een soort six degrees of separation momentjes. De TV dokter gaat ze niet allemaal verklappen. Zij zal u alleen dit zeggen: Mocht u gestopt zijn met kijken, klik dan vliegensvlug door naar uitzending gemist, waar de hele reeks nu nog te zien is, en zorg dat u weer helemaal bij bent zodat u volgende week de ontknoping live kunt meemaken.
Het zou niet de eerste goede tip zijn die u van de TV dokter kreeg!

Dan kunnen we daarna discussiëren over alle maatschappelijke misstanden die de reeks en passant ook heel knap aan de kaak stelt. Want niet eerder werden ouderenproblematiek en verborgen armoede zo mooi bloot gelegd als in die paar zinnen tussen de vergeetachtige mevrouw Theunissen en de thuiszorg:

"Graag witte bloemen. En koffie met cake."
"Het spijt me mevrouw, maar de gemeente betaalt alleen het minimum."

Lijn 32: Een, Twee, Drie... dingen die opvallen

De nieuwe KRO-NCRV serie maakt het zichzelf niet gemakkelijk. Een aantal maanden terug keek de TV dokter al naar de nieuwe trailer, die maar liefst 16 minuten duurde.

Jazeker.
Zestien.
U hoort het goed.

Is zoiets een goed of een slecht teken?

In het beste geval betekent het dat ze zomaar zestien minuten van hun kruit kunnen verschieten, waarna nog genoeg kwaliteitsmateriaal overblijft voor de daadwerkelijke serie. In het slechtste geval gaat het met zo'n serie precies als met sommige bioscoopfilms: als je de trailer hebt gezien, dan heb je meteen alle hoogtepunten wel gehad. In het nog ergere, allerslechtste geval betekent dit een gedrocht van een dramatische intrige, waar alleen al een trailer van 16 minuten voor nodig is om de eindjes een beetje aan elkaar te knopen.

Een
Vooralsnog lijkt het met Lijn 32 de goede kant wel op te gaan, al maakt de serie het zichzelf natuurlijk wel erg moeilijk door in de eerste paar minuten van aflevering 1 bijna alle hoofdrolspelers op te blazen. Zie daarna nog maar eens de moed bij elkaar te sprokkelen om emotioneel te investeren in alle karakters, om te zien hoe het toch kwam dat ze zo treurig aan hun eind kwamen. De TV dokter koestert in ieder geval alleen nog ijdele hoop voor Waldemar, want uit de vlammenzee van die stadsbus zal wel niet veel meer te redden zijn. Het was gelukkig wel erg mooi tegengekleurd, door de ontploffing te contrasteren met de prachtige langzame, droeve klanken van een klassiek muziekstuk dat zowel Soundhound als Shazam niet kennen, maar waarvan de aftiteling ook niet direct duidelijk maakt wie het dan wel gecomponeerd zou kunnen hebben.

Twee
Er zit wel voor iedereen wat wils in Lijn 32, met de nodige knipogen naar de werkelijkheid.
Wie Amsterdam een beetje kent, zal zich best vermaken. Hij of zij zal waarschijnlijk alleen wel drie keer nadenken alvorens nog een keer in lijn 62 te stappen. Want wie houden we hier met z'n allen voor de gek? Dat is de buslijn waar het karakter van bus 32 op gebaseerd is. Hoe dan ook, het is toch aardig om de hoofdstad zo te zien schitteren als het New York van de Nederlandse film en televisie. Na A'dam -E.V.A. en Overspel is dit tenslotte al de derde serie op rij waarin Mokum een prominente rol speelt.
Voor de politiek geïnteresseerden is er het karakter van politicus Zwart. Het gedachtegoed van Geert Wilders in de verpakking van Wouter Bos. Erg actueel. Het talkshowhostkarakter van Peter Blok zou ook zo de liefdesbaby van Pauw, Witteman en Van Nieuwkerk kunnen zijn. En hoe briljant was vorige week de persiflage op het karakter van Zwart door Paul Groot zelf? Erg briljant.

Drie
Lijn 32 is heel erg multiculti. En biedt daarmee hoop voor de toekomst. Want het gezin Pinedo, dat pak 'm beet tien jaar geleden genadeloos afgeserveerd zou zijn naar een hoge, grijze flat in de Bijlmer, woont nu met dochter Coco in een huis met tuin waar menig Amsterdammer jaloers op zal zijn. Of de alarminstallatiebusiness betaalt heel behoorlijk, of het schminken en vermommen van Hilversum's toptalent is lucratiever dan we allemaal dachten. Het wachten is dus nu op het moment dat de Amsterdammers van Marokkaanse afkomst ook allemaal een televisiehuis krijgen waarin hun persoonlijkheid, en niet hun afkomst, centraal staat. Want voorlopig lijkt het wel alsof dezelfde set opnieuw gedressed wordt als er in het script staat:

INT. HUISKAMER MAROKKAANS GEZIN - DAG

Bewijsstuk 1a: De huiskamer van het Marokkaanse gezin in de One Night Stand film 'Nina Satana'
- de rode bank langs de muur met crèmekleurig behang met een een patroontje.

Bewijsstuk 1b: De huiskamer van het Marokkaanse gezin in Lijn 32
- de rode bank langs de muur met crèmekleurig behang met een patroontje.

Bewijsstuk 2a: Nina Satana
- de aangrenzende bank onder het raam, voor de lichte vitrage met een net iets ander patroontje.

Bewijsstuk 2b: Lijn 32
- de aangrenzende bank onder het raam, voor de lichte vitrage met een net iets ander patroontje.

Maar natuurlijk zou het ook best kunnen dat alle Marokkaanse huiskamers inderdaad op elkaar lijken. Daar wil de TV dokter vanaf wezen. Een soort IKEA syndroom, maar dan anders. 

Voorlopig zit de TV dokter nog wel met een prangende vraag: Wie hakt er bij de televisie de knopen over wel-of-niet ondertitelen door? Want waarom krijgt Angelien uit Brabant in Obese wel ondertitels, maar de Amsterdamse straatschoffies en dope muziekgasten niet? Het werkt wel hoor, al dat eigen taalgebruik waarvan je wel de essentie maar niet de letterlijke betekenis meekrijgt. Maar geldt dat niet net zozeer voor alles wat met een accent van net buiten de ring of over de Amstel praat?

Overspel (8): Wij laten onszelf niet piepelen

Overspel gaf vanavond vol gas en stoomde zich met spannende nieuwe wendingen klaar voor de naderende ontknoping. De camera zat iedereen daarbij dicht op de huid en dat betekende het nodige in- en uitzoomwerk op gepijnigde gezichten. Welke waarheden ontdekten wij daardoor in al die spiegels van de ziel?

De kijker mocht weer even geloven dat Willem diep van binnen toch een Goed Mens is. De TV dokter haalde opgelucht adem en vindt dat die Ketelaar maar knap haar emoties weet te bespelen elke week. Er pakten zich echter ook weer nieuwe donkere wolken samen boven het gekonkel in de hoofdstad. Zijn Iris en Menno nog wel veilig?
Daarnaast beginnen heel langzaam de losse eindjes aan elkaar vastgeknoopt te worden. Zo begon de TV dokter vanavond ook langzaam te beseffen dat het veel besproken, en naar het leek te pas en te onpas genoemde, "ongeluk" van Björn wel eens een veel belangrijker sleutel tot een aantal geheimen zou kunnen zijn dan zij tot nu toe had vermoed...