De eerste mens in de ruimte: First Orbit

Anna Karenina

Woorden schieten de TV dokter tekort. En dat is niet zo handig op een blog. Maar zij was zodanig verrast door wat Joe Wright met Tolstoj's 'Anna Karenina' heeft weten te doen, dat zij vindt dat iedereen die drama, film en/of theater een warm hart toedraagt die moet gaan zien. En snel, voordat je er dingen over hoort of leest. De TV dokter ging namelijk geheel op de bonnefooi een bioscoop binnen en toevallig draaide net op dat moment 'Anna Karenina'. Vooruit, dacht zij, waarom niet.

De TV dokter zat met open mond voor het witte doek. Verwacht geen mind-blowing twists a la Sixth Sense. Maar wel een heruitvinding van het medium film die qua stijl zijn gelijke niet niet kent. Met een zodanig weergaloos acterende Jude Law dat de TV dokter pas halverwege doorhad dat ze naar hem zat te kijken (u ziet, de TV dokter had zelfs de poster niet eens van tevoren gelezen), een overrompelende vormgeving en unieke stijl. Kortom, een film die de hoop doet leven dat er ook in de 21e eeuw nog ruimte is voor de cinema, zonder gekdoenerij met 3D brilletjes.

Zien dus!
Helaas lag de bioscoop die de TV dokter binnenliep in het buitenland en moet Nederland (alsof het de jaren '80 is toen het ook een half jaar duurde voordat films uit Amerika hier te zien waren) wachten tot 21 februari 2013. Dus zet het in de agenda, sluit tot die tijd ramen en deuren, kijk geen trailers en lees geen recensies. Laat u net als de TV dokter verrassen en herontdek hoe fijn dat is.

Net als in de film: De aarde

"Nog mooier dan in het echt", noemt André Kuipers deze timelapse video op zijn blog.
Tsja, als hij het zegt zal het wel zo zijn, nietwaar? Wat is toch het geheim van een camera, een goede montage en een mooi muziekje waardoor het fenomeen 'film' kennelijk zelfs de meest spectaculaire verschijnselen uit ons heelal nog net dat stukje meer magie weet te geven?

De val van het rijk

In een weekend waarin de onderhandelingen in het Catshuis stuk liepen, zodat de economische crisis nog lekker even blijft doorsukkelen, voerde de TV dokter voor zij er erg in had discussies over het eind van de Egyptische beschaving, de val van het Romeinse Rijk en de wellicht op handen zijnde ondergang van de Westerse Wereld. Na het zien van deel 7 en 8 van IO twijfelt zij er sowieso nog nauwelijks aan dat het slechts een kwestie van tijd is voor de Chinezen de hele boel overnemen. Typisch een moment om ook qua weekendvermaak maar een iets zwaarder thema aan te snijden. Aangezien de TV dokter ook nog geplaagd werd door hoofdpijn en 1 + 1 nog steeds 2 is, werden het 'Doomsday' en 'Contagion'. In beide gevallen waart een agressief en dodelijk virus rond en staat het voortbestaan van de mensheid (of op z'n minst de beschaving) op het spel.

Echt een gezellig sfeertje, inderdaad! 

Ondanks de vergelijkbare materie, hadden Doomsday (uit 2008) en Contagion (uit 2011) niet anders kunnen uitpakken. Niet alleen is de eerste een Britse film zonder steracteurs en de tweede een Amerikaanse blockbuster en sterrenvehikel (Gwyneth Paltrow, Kate Winslet, Matt Damon e.a.). En niet alleen was de eerste niet echt een doorslaand succes in de bioscoop te noemen ($30 miljoen budget tegen $10 miljoen omzet), terwijl de tweede wel quitte wist te spelen ($60 miljoen budget tegen $75 miljoen omzet). 

Contagion is, laten we wel wezen, *SPOILER ALERT* een moderne remake van 'Outbreak' (dat wil zeggen veel shots van slimme wetenschappers gehuld in ruimtepakken op met stikstof rokende BSL-4 labs, maar ook een blogger die homeopathie als kuur probeerde aan te smeren). Het zat verder prima in elkaar en voldeed aan de verwachtingen. Al vraag je je af waarom de CDC en WHO niet meteen die foto camera van Gwyneth Paltrow geconfisceerd hebben. Als we van Outbreak tenslotte iets geleerd hebben, is het wel dat de foto ons altijd naar de ziektekiem leidt. Ook al was het deze keer een vleermuis, in plaats van een aapje. 

Doomsday daarentegen, bood iets onverwachts en origineels. 

Doomsday was 'Braveheart' meets 'The Lost Boys'. 

Of 'Tomb Raider' meets 'I am Legend', zo u wilt. 

Bij vlagen grappig, zodat de distopische restanten van de Schotse samenleving meer deden denken aan The Young Ones of de krakersscene uit de jaren '80 dan aan een postapocalyptische samenleving anno 2035, en dan weer gruwelijk, wanneer gevangen genomen militairen van een Britse elite eenheid levend werden geroosterd. 

Tsja. U was gewaarschuwd. 

De TV dokter zei al dat er een lekker sfeertje hing. 

Hoe het ook zij, er zaten sublieme vondsten in. 

Want waar grijpt een op het limbisch systeem aangewezen vervallen samenleving in Glasgow op terug? Op een erfgoed van opgeschoten jongeren met tribal tattoos, die net zo makkelijk uit hun dak gaan op een brood en spelen van paaldansende dominatrices als op een Riverdance revival in Schotse kilt. 

En van een vervallen Schots kasteel, dat ooit dienst deed als toeristenattractie (getuige de prominent in beeld gebrachte bordjes met 'Gift Shop' en 'Emergency Exit') en waar de tot kasteelheer omgeschoolde wetenschapper die de hoop op een cure heeft opgegeven gladiatorengevechten organiseert tussen de gevangen en zijn in middeleeuws harnas gehulde beul.

Doomsday is daarmee, als u het de TV dokter vraagt, toch de interessantste film van de twee. Want de blockbusteraanpak van Contagion over het zoveelste crisis moment kennen we intussen wel. Er vallen wat slachtoffers (toegegeven, soms een paar miljoen), en er wordt wel wat geplunderd, maar uiteindelijk vinden de slimme wetenschappers wel een oplossing en volgt een eind goed al goed.


Maar Doomsday toont ons de verschrikkingen van een samenleving die na volledig instorten wordt teruggeworpen op zichzelf en op haar oeridentiteit. En de film poneert dat er dan niet al te veel goeds op die puinhopen van de mensheid naar boven komt borrelen.

Misschien hadden ze daar in het Catshuis ook beter even naar kunnen kijken. De TV dokter durft te wedden dat er dan weer genoeg nieuwe motivatie was gekomen om Nederland vlot te trekken. Want die ondergang van de Westerse wereld stelt zij graag nog even een generatie uit.

De TV dokter plugt: The Saw Lady

De TV dokter las vanmorgen tijdens het ontbijt
'No Guts, No Story' (dankjewel, Niek en Simone) en hoewel zij haar eigen 'Big Why' nog niet helemaal helder voor ogen heeft, is zij al wel overtuigd van de gun-factor.
Met andere woorden: af en toe moet je een ander iets gunnen (en hopelijk gunnen zo andere mensen jou ook wat). Het is een soort Pay-It-Foward, maar zou de wereld daar geen aangenamere plek door worden?

Daarom is het vandaag tijd voor een nieuwe rubriek: "De TV dokter plugt".

Naar aanleiding van haar post over 'Another Earth' kreeg de TV dokter een berichtje van iemand die zich 'The Saw Lady' noemt. Dat klinkt als een vreselijk karakter uit een bloederige horrorfilm, maar niets is minder waar. Achter The Saw Lady gaat Natalia Paruz schuil en zij speelt, hoe kan het ook anders, de zingende zaag. Heel verdienstelijk, zo blijkt na wat rondklikken op You Tube.


Wat de TV dokter namelijk niet had vermeld bij haar bespreking van 'Another Earth', is dat die getraumatiseerde man wiens vrouw, zoontje en ongeboren kind werden doodgereden eigenlijk een succesvolle college professor en componist was, die heel behoorlijk de zingende zaag wist te bespelen. Op het moment dat hij zich voor het eerst bloot geeft aan Rhoda, doet hij dat door een ontroerend stuk muziek voor haar te spelen, dat door de LA times terecht een "heartbreaking solo" werd genoemd:



The Saw Lady, die naast haar drukke streetperformerbestaan kennelijk tijd overheeft om Twitter of Google af te struinen op zoek naar filmbesprekingen van 'Another Earth', vroeg de TV dokter of zij het mooi had gevonden, die muziek. Want niet acteur Mapother, maar zij bespeelde die zingende zaag.
Nou is de TV dokter doorgaans gelukkiger wanneer de illusie in stand wordt gehouden. Zij zal eerlijk zijn, ze is nog steeds niet helemaal bekomen van de schok dat Christopher Plummer niet zelf zong in 'The Sound Of Music' en betwijfelt of ze die klap ooit helemaal gaat verwerken. Maar ze weet ook dat niets echt is in Hollywood, en dus kennelijk ook niet in de indie filmwereld. Het moet gezegd, die Mapother playbackt een aardig stukje weg met zijn strijkstok en inhoud uit de gereedschapskist.

Bovendien, hoe kan zij nee zeggen tegen iemand die bovendien in onderstaand You Tube portret lustig met quotes uit diezelfde Sound of Music strooit?



Ere wie ere toekomt dus, en daarom is hier ook nog een link naar de pagina van de componist aan wiens brein dit ontroerende stuk muziek ontsproot en volgt hieronder nog een tweede filmpje van een ander knap staaltje zingend zagen door de hoogsteigen Saw Lady zelf. Gezien haar website pakt ze de zaken uiterst serieus en professioneel aan en hoeven we ons niet al teveel zorgen te maken over het feit dat zij haar dagen slijt in ondergrondse metrostations.

De TV dokter zegt: Binnenkort een keer in De Wereld Draait Door.



Zit jij ook verlegen om een beetje erkenning? Geef dan gewoon toe dat je die verdient en vraag in een schaamteloze act van zelf-promotie aan de TV dokter om ook jou te pluggen! 
Er moet wel wat te pluggen zijn natuurlijk en de TV dokter behoudt zich het recht voor om niet alles wat langs komt waaien zomaar zonder pardon het web op te gooien. Mail jouw creatieve uitspattingen op gebied van theater en TV en alles wat je daaraan vast kunt ouwehoeren naar de TV dokter en wie weet begon ook jouw grote doorbraak ooit hier!

Movie: Another Earth

Ziggo mag de TV dokter zo langzamerhand wel een gratis televisie abonnement gaan aanbieden met alle aandacht die zij al aan de Entertainment Experience heeft geschonken. Vandaag doet zij er nog een schepje bovenop met een filmbespreking. Anders dan TV Review keek de TV dokter gisteravond wel naar een film waarover zij na afloop tevreden was: Another Earth.
Hij stond al lang op haar verlanglijstje, (als zij zich goed kan herinneren zag zij de trailer voor het eerst op een DVD van Daydream Nation) en voor wie hem ook wil zien, is haast geboden. Hij staat On Demand namelijk in het lijstje 'Laatste Kans' films. Geen idee wat dat dreigement precies betekent, maar in dit geval betekent het dat Another Earth nog tot 23 april te zien is.
Another Earth is een low budget productie (volgens een interview wist de regisseur een crash scène waar niets mis mee is voor $200 te draaien). Een drama met science fiction elementen en een duidelijke 'What if?'

What if... een veelbelovende studente een auto ongeluk veroorzaakt, daarbij een moeder, haar zoontje en haar ongeboren kind doodt en de ooit professioneel zeer succesvolle vader eerst in een coma en daarna als een wrak achterlaat?
What if... vier jaar later, na het uitzitten van haar straf zij het op de een of andere manier goed wil maken en contact met hem zoekt?
En... (daar komt 'ie)... what if... er aan de hemel inmiddels 'another earth' is verschenen, een duplicaat van onze eigen blauwe planeet uit een parallel universum, waar een reis naar toe te winnen is en die daarmee een vluchtmogelijkheid biedt uit een vastgelopen leven zonder toekomst?

De TV dokter had gisteren even behoefte aan een film met wat reflectie, mooie beelden en goed uitgediepte karakters. Another Earth was precies het pareltje dat ze zocht. Het was geen enkel probleem om toe te geven aan het science-fiction element* (de bekende suspension of disbelief), omdat het daar uiteindelijk niet om bleek te gaan.
Another Earth gaat uiteindelijk over het gegeven dat er maar dit hoeft te gebeuren en je leven had er heel anders uitgezien**. "It's a thin line", zegt een van de karakters op een gegeven moment. Another Earth brengt poëtisch in beeld wat er gebeurt als de balanceer act de verkeerde kant op uitvalt.

Niet kijken als je op zoek bent naar ontploffingen, aliens en laserguns.
Wel als je vind dat het tempo af en toe ook wat lager mag liggen, omdat een film als een goede fles wijn de tijd moet krijgen om te kunnen ademen en je niet huiverig bent voor een verhaal waarin de multiverse theory en een vergeef ons onze schulden organisch met elkaar verweven zijn.





* niet dat de TV dokter daar nou doorgaans zoveel moeite mee heeft
** hee, daar heeft de TV dokter ooit nog wel eens een monoloog over geschreven

The Descendants: Mwah

mooie titelsequentie

Sinds de TV dokter vorig jaar de previews zag voor 'The Descendants', heeft zij verwachtingsvol uitgekeken naar dit veelbelovende filmhoogstandje. Na afloop was haar eerste commentaar: "Prachtige titelsequentie."

Oeps.

Nu is de TV dokter een groot fan van aan- en aftiteling (zij is degene die uit respect voor de makers het liefst tot aan het einde van de filmrol in de zaal blijft zitten), maar dat leek haar niet helemaal de gewenste reactie na het zien van een film die vier sterren recensies kreeg van iedereen van Rogert Ebert tot Film Abides, en die maar liefst vijf oscarnominaties in de wacht wist te slepen. Al werd van de kansen op een award voor Best Picture, Best Directing, Best Actor (Clooney), Best Editing en Best Adapted Screenplay alleen de laatste verzilverd.

Dus waar lag het aan?


Begrijpt u de TV dokter niet verkeerd. Er is veel goed aan The Descendants, dat gebaseerd is op het gelijknamige boek van Kaui Hart Hemmings uit 2007. Dat geldt met name voor de plotstructuur. Zonder al te veel weg te willen geven (de TV dokter zou zeggen: lees het boek of kijk de film), zijn bijvoorbeeld de zakelijke en privé problemen van Clooney's karakter Matt King op prachtige wijze met elkaar verweven. Het acteerwerk is door de boot genomen superb (vooral de rollen van King's 10-jarige dochter Scottie en de puberende Alex, waarvoor onbekende actrices in plaats van bekende kindsterretjes werden gecast) en individuele scènes (zoals Scottie die haar excuses moet gaan aanbieden voor gepest op school) zijn kleine pareltjes. De pijn van sommige karakters komt recht binnen (de rollen van Robert Forster en Judy Greer, bijvoorbeeld). Vreemd genoeg gold dat lange tijd niet voor de door Clooney vertolkte Matt King.
De TV dokter wijdt dit voor een belangrijk deel aan de (naar haar mening foute) keuze van writer/director Alexander Payne om Clooney gedurende vrijwel de hele eerste act in Voice Over commentaar te laten leveren. Natuurlijk, er komt zo een hoop noodzakelijke backstory en expositie binnen, maar het hield maar niet op! De TV dokter had nooit gedacht dat ze ooit zo ver zou komen, maar ze kon niet wachten tot George eindelijk eens zou stoppen met praten. Natuurlijk, zo werd duidelijk dat niets is wat het lijkt. Dat het zonovergoten Hawaii ook gewoon mensen met sores herbergt. Dat de ogenschijnlijk onaangedane Matt King met allerlei problemen worstelt. Maar wat is er gebeurt met show-don't-tell? Toen de Voice Over eindelijk ophield (een vervolgens ook nooit meer terugkwam - ook iets waar de TV dokter niet tegen kan) bleef alleen het uitgestreken gelaat van Clooney over. Tegen de tijd dat de TV dokter eindelijk iets van emotie bij de man begon te voelen, waren we al bijna aan de credits toe, want ook de verplichte monoloog waarin Clooney iets Moois en Dieps zei tegen neef Hugh over (*spoiler alert*) het behouden van zijn land rolde van zijn tong alsof hij rijtjes Duitse voorzetsels aan het opdreunen was.

Natuurlijk is het lastig om een boek te vertalen naar het witte doek, maar Alexander Payne deed het al eerder en moet het klappen van de zweep dus kennen. Als u het de TV dokter vraagt, had er beter tijd besteed kunnen worden aan iets meer strubbelingen tussen King en oudste dochter Alex. Daarvoor had best het island hoppen wat beperkt kunnen worden (de uit Sleepless in Seattle gestolen te leken kaartjes waarop de vliegroute werd uitgestippeld kwamen op de TV dokter trouwens ook over als een vervelende stijlbreuk), want waar dienden in vredesnaam die kostbare minuten toe waarin King en Scottie dochter Alex van haar boarding school gaan halen? Dat het een onaangepaste tiener is kan ook wel op een andere manier duidelijk worden gemaakt, en bovendien sloeg Alex nu wel zonder heel veel problemen als een blad aan een boom om. Nu werd juist de relatie tussen King en Scottie aan het begin goed opgebouwd, maar vervolgens bleek de relatie tussen King en Alex in de rest van de film belangrijker en in het tweede deel had Scottie niet veel meer te doen en leek het rare vriendje van Alex, Sid, vooral aangetrokken om als oppas voor Scottie te fungeren zodat King en Alex belangrijker dingen konden gaan doen.

De TV dokter moet eerlijk toegeven, dat het grootste probleem misschien wel niet bij The Descendants lag, maar bij het publiek in de zaal. Hoewel The Descendants duidelijk een dramedy is, met een lach en een traan (de TV dokter moest voortdurend aan Friso denken en vond de rauwheid waarmee de ziekenhuisscenes werden afgebeeld uitermate indringend), maakte zich in de zaal langzaam een sfeertje los als zaten wij naar American Pie te kijken. Doorgaans voegt kijken in de bioscoop iets toe, maar misschien dat de TV dokter The Descendants graag gewoon nog een keer stilletjes on demand wil terugkijken.
Dan wordt zij ook niet afgeleid door meisjes die onder het genot van een fles Prosecco hun sociale leven uitgebreid aan het doornemen zijn.
Misschien was dat wel de grootste vraag waar de TV dokter na afloop van The Descendants bleef zitten: Sinds wanneer is de bioscoop een sociale ontmoetingsplaats geworden en hoe draaien we dat tij?

On The Sixth Day of Christmas...

On the Fifth Day of Christmas...

De 7 Beste Films voor in de Kerstvakantie

Meer dan een week vakantie zit er de komende feestdagen niet in voor de TV dokter, maar zij gaat zich dan ook wel helemaal onderdompelen in de kerstsfeer. Al is het maar cinematografisch gesproken. Voor wie een soortgelijk aangenaam verpozen wel op prijs kan stellen presenteert zij daarom exclusief:
De 7 Beste Kerstfilms*.
Overigens in vrij willekeurige volgorde, want de TV dokter kiest alleen het beste voor u uit.
En om de feestvreugde helemaal te vergroten, heeft zij ervoor gezorgd dat u hiervoor niet eens naar het theater hoeft, maar gewoon met een kop warme chocolademelk onder een dekentje op de bank kunt blijven zitten. Wel eerlijk de DVD kopen of On Demand kijken natuurlijk. Downloaden is zóóó 2010...


1. The Holiday





Gelooft u de TV dokter: Deze trailer doet geen recht aan deze romantic comedy. Wie dat ding gesneden heeft kijkt dit genre duidelijk niet voor z'n lol. Alles klopt. Het script. De sfeer. De montage. De cameos. De voice overs in het hoofd van Amanda. De acteurs. Jack Black slaagt er zowaar in niet irritant te zijn. Jude Law is zo om op te vreten dat we voor de duur van de film gevoeglijk kunnen vergeten dat we hem eigenlijk een overspelige eikel moeten vinden, en over de prestaties van Cameron Diaz en Kate Winslet hoeven we ons natuurlijk geen zorgen te maken. Bovendien onthoudt de trailer ons een belangrijke verhaallijn, waarin het Oude Hollywood weer even herleeft. Dus zien.


2. Bridget Jones



Mocht u de TV dokter voor wat betreft The Holiday niet geloven, kijk dan naar deze trailer en oordeel zelf. Weer zo slecht gesneden. We weten immers allemaal welk juweeltje er achter deze welhaast anti-reclame schuilgaat. Bridget Jones is en blijft een topper. Waarom? Vanwege Renee Zellweger, van wie je pas doorhebt hoe goed ze hier speelt als je andere dingen van haar gaat kijken. En vanwege Colin Firth, natuurlijk. En vanwege zijn woorden die elke man in zijn arsenaal versierpogingen zou moeten opnemen: "Because I like you. Just as you are." En zelfs vanwege Hugh Grant. Want een ding moet je hem na geven. Een enkele uitzondering daargelaten, kun je alle films waar hij in zit moeiteloos over-and-over-and-over-and-over again kijken. Niet alleen deze, maar ook Four Weddings And A Funeral en Notting Hill. Kom op, probeer het maar, zet Music And Lyrics nog een keer op en release your inner 80s popstar!

3. Love Actually



De moeder aller lichte ensemble films. Natuurlijk kijk je deze film voor de lol. En voor Laura Linney. Maar daarnaast zou hij verplichte kost moeten zijn voor alle Entertainment Experience deelnemers. Zo doe je dat dus. Kijk daarna nog eens naar 'Alles is Liefde' (de geslaagde Nederlandse variant). En kijk dan naar het vreselijk mislukte 'Valentine's Day' om te zien wat er in die laatste film allemaal niet klopt. Leerzame kost. De TV dokter gaat deze exercitie een dezer dagen nog eens herhalen met New Year's Eve. Zij vreest het ergste. Maar gelukkig  is er dan altijd Love Actually om op terug te vallen. Om niet alleen het vertrouwen in de liefde, maar ook in de ensemble film te herstellen.

4. While You Were Sleeping



Twee woorden: Bill. Pullman. Samen met Sandra Bullock in optima forma. En eindelijk een trailer die 'the promise of the premise' laat zien. Met een goed stel bijrollen. Want niets beter dan oude ooms en tantes die zich met zaken gaan bemoeien.

5. The American President



De TV dokter zou deze film alleen al in dit rijtje willen zetten zodat zij de loftrompet kan steken op screenwriter Aaron Sorkin. Wat een geluk dat die man het acteren vaarwel heeft gezegd. The American President geeft ons een geweldige sterrencast (naast Michael Douglas en Annett Benning zien we onder andere Martin Sheen en Michael J. Fox), een stevige portie romantiek en daarnaast een verhaal waar je ook gewoon je hoofd nog bij moet houden omdat anders al het gelobby en de achterkamertjespolitiek langs je heen gaan. Toegegeven, niet echt een kerstthema, maar hij speelt rond de jaarwisseling en er ligt sneeuw bij Camp David. Dus wat maakt het dan nog uit.

6. Sleepless in Seattle



Zo goed als Meg Ryan en Tom Hanks hier waren, waren zij daarvoor en daarna samen daarna nooit meer. En dat terwijl zij nauwelijks in dezelfde scène zitten. Wat kan de TV dokter nog meer zeggen. It's... magic. (En vooruit, dan mag als toegift nog best een keer When Harry Met Sally worden gekeken...)

7. Die Hard



Ja, je zou het haast vergeten, maar Die Hard speelt op een kerstborrel. En hij staat speciaal op de lijst voor al die mannen die de nummers 1 t/m 6 van de lijst zonder protesteren hebben meegekeken.


* De TV dokter is zich ervan bewust dat 'Beste' een beladen woord is. En dat er klassiekers, zoals "It's a Wonderful Life" ontbreken. Helaas. Je kunt niet alles hebben.