Onder de huid

Tussen twee hoofdstukken van een goed boek door zapte de TV dokter gisteravond langs 'Your Face Sounds Familiar'. Een treurige variant op de soundmixshow waarvan zelfs Hennie Huisman waarschijnlijk blij is dat ze hem niet gebeld hebben om het primetime debacle aan elkaar te praten. Zelfs Chantal Janzen, normaalgesproken toch echt niet om een woordje verlegen en hier om onduidelijke redenen door de kleine lettertjes van haar contract in de rol van jurylid gedwongen, had weinig zinnigs of grappigs te melden. Mag je eigenlijk iets naars zeggen, over een programma dat het beste voor heeft met de mama's in Afrika? De TV dokter voelt het etiket 'verwende-eerste-wereld-snol' al op haar voorhoofd kleven.
In vijf minuten leerde zij drie dingen. Eén: Gordon kan niet acteren (de rest van LA The Voices deed nog z'n best om met de Jackson Five te versmelten). Twee: Gorden kan niet doseren (die hoge ad lib tierelantijnen waarvan een coach bij de Voice of Holland zou zeggen 'je hebt de neiging wat teveel dingetjes te doen, maar dat schaven we nog wel bij' gaan steeds meer klinken alsof hij een acute kietel aanval heeft). Drie: De oogleden van Gerard Joling stonden er parmantig bij.

Bron: http://entertainment.msn.com

Hoe anders waren de onbetwiste hoogtepunten van december: de karakterschetsen van Emile Roemer ("Tussen Pieken en Peilen") en Paul de Leeuw ("De Entertainer"). De eerste liet zich volgen door Coen Verbraak, maker van 'Kijken In De Ziel'. Coen bezit de gave om mensen nauwgezet te fileren. Niet zelden verzucht de TV dokter na het lezen van een interview "dat was nou echt mooi", om er vervolgens achter te komen dat het van de hand van Verbraak was. Wanneer gaat hij Zomergasten presenteren?
Ook als programma maker moet je natuurlijk af en toe een kadootje in de schoot geworpen krijgen, en zo bleek dat Verbraak zijn camera's op Roemer richtte in een jaar waarin een megalomane verkiezingszege omsloeg in een grote teleurstelling. Prachtig weergegeven door een langgerekt, inzoomend shot op het hoofd van Roemer wanneer hij de uitslag tot zich door laat dringen. Het riep vragen op, dit portret. Werd er echt niet geoefend voorafgaand aan de grote debatten? Waarom gaf geen van de jonge SP-ers die Roemer omringden tegengas? Hadden zij in 'De Wouter Tapes'* niet kunnen zien hoe het moet? Wat deze documentaire voor de SP heeft gedaan is onbekend, maar de geluiden over de mens Roemer waren na afloop onverdeeld positief (al zal bij menigeen de vraag zijn blijven hangen of het premierschap voor zowel het land als de man zelf het hoogste ideaal zou moeten zijn).

Bron: http://pdlnieuws.nl

Paul de Leeuw liet de camera's toe in het jaar dat hij vijftig werd. Een jaar waarin de publieke opinie als een mokerslag op hem neerdonderde met negatieve commentaren op de zaterdagavond show waarmee hij uit de puinhopen van de MaDiWoeDoVrij show probeerde te klauteren (ook de TV dokter had zo haar twijfels aan het begin van Pau!L). Een jaar kortom, waarin hij de existentialistische vraag stelde of hij er nog wel toe deed. Paul is op het pathologische af onzeker. Op de werkvloer ontpopt hij zich als een ware tiran (maar wel eentje die na even afkoelen altijd zijn excuses weer aan lijkt te komen bieden). Daarachter gaan een control freak en vakman schuil. Keer op keer vraagt Paul om tegengas. Hij is de eerste om te opperen dat Bob & Annie maar moeten sneuvelen. Ondertussen weet hij dondersgoed wat hij wel en niet in zijn mars heeft. Hij moet hooguit zijn jongste zoon even bijbrengen dat het not done is om mensen onder de mosterd te smeren. Maar de TV dokter kan zich voorstellen dat dit didactisch allemaal wat lastig ligt, als je zelf wekelijks mensen in de vla dipt.  Kortom, schitterende TV.
Laten we hopen dat er met 'Tussen Pieken en Peilen' en 'De Entertainer' een nieuw televisietijdperk is aangebroken van zorgvuldig gemaakte kwaliteitsportretten. Waarin we af en toe zelf wat mogen invullen. Waarin (soms geheel onverwacht) sympathie (of empathie, of wat volgens psychologen dan ook de betere variant van de twee is) wordt opgeroepen. Waarin we zien dat sterren ook maar mensen zijn. En daarvoor hoeven ze dan niet eens van een duikplank op hun snufferd te lazeren, hun heupen uit de kom te dansen of van een skischans hun gipsvlucht tegemoet te springen. Het lijkt de TV dokter een win-win situatie op alle fronten.

*De TV dokter raadt sowieso iedereen aan om die te bekijken, voor zover u dat destijds heeft gemist. Doen hoor! Het kan op http://tvblik.nl/tegenlicht/de-wouter-tapes-1-2

note added 30/12/2012 5:22 PM
Verbraak, door de TV dokter met volhardende consistentie verbasterd tot Verbaak zijn goede naam teruggegeven.

De val van het rijk

In een weekend waarin de onderhandelingen in het Catshuis stuk liepen, zodat de economische crisis nog lekker even blijft doorsukkelen, voerde de TV dokter voor zij er erg in had discussies over het eind van de Egyptische beschaving, de val van het Romeinse Rijk en de wellicht op handen zijnde ondergang van de Westerse Wereld. Na het zien van deel 7 en 8 van IO twijfelt zij er sowieso nog nauwelijks aan dat het slechts een kwestie van tijd is voor de Chinezen de hele boel overnemen. Typisch een moment om ook qua weekendvermaak maar een iets zwaarder thema aan te snijden. Aangezien de TV dokter ook nog geplaagd werd door hoofdpijn en 1 + 1 nog steeds 2 is, werden het 'Doomsday' en 'Contagion'. In beide gevallen waart een agressief en dodelijk virus rond en staat het voortbestaan van de mensheid (of op z'n minst de beschaving) op het spel.

Echt een gezellig sfeertje, inderdaad! 

Ondanks de vergelijkbare materie, hadden Doomsday (uit 2008) en Contagion (uit 2011) niet anders kunnen uitpakken. Niet alleen is de eerste een Britse film zonder steracteurs en de tweede een Amerikaanse blockbuster en sterrenvehikel (Gwyneth Paltrow, Kate Winslet, Matt Damon e.a.). En niet alleen was de eerste niet echt een doorslaand succes in de bioscoop te noemen ($30 miljoen budget tegen $10 miljoen omzet), terwijl de tweede wel quitte wist te spelen ($60 miljoen budget tegen $75 miljoen omzet). 

Contagion is, laten we wel wezen, *SPOILER ALERT* een moderne remake van 'Outbreak' (dat wil zeggen veel shots van slimme wetenschappers gehuld in ruimtepakken op met stikstof rokende BSL-4 labs, maar ook een blogger die homeopathie als kuur probeerde aan te smeren). Het zat verder prima in elkaar en voldeed aan de verwachtingen. Al vraag je je af waarom de CDC en WHO niet meteen die foto camera van Gwyneth Paltrow geconfisceerd hebben. Als we van Outbreak tenslotte iets geleerd hebben, is het wel dat de foto ons altijd naar de ziektekiem leidt. Ook al was het deze keer een vleermuis, in plaats van een aapje. 

Doomsday daarentegen, bood iets onverwachts en origineels. 

Doomsday was 'Braveheart' meets 'The Lost Boys'. 

Of 'Tomb Raider' meets 'I am Legend', zo u wilt. 

Bij vlagen grappig, zodat de distopische restanten van de Schotse samenleving meer deden denken aan The Young Ones of de krakersscene uit de jaren '80 dan aan een postapocalyptische samenleving anno 2035, en dan weer gruwelijk, wanneer gevangen genomen militairen van een Britse elite eenheid levend werden geroosterd. 

Tsja. U was gewaarschuwd. 

De TV dokter zei al dat er een lekker sfeertje hing. 

Hoe het ook zij, er zaten sublieme vondsten in. 

Want waar grijpt een op het limbisch systeem aangewezen vervallen samenleving in Glasgow op terug? Op een erfgoed van opgeschoten jongeren met tribal tattoos, die net zo makkelijk uit hun dak gaan op een brood en spelen van paaldansende dominatrices als op een Riverdance revival in Schotse kilt. 

En van een vervallen Schots kasteel, dat ooit dienst deed als toeristenattractie (getuige de prominent in beeld gebrachte bordjes met 'Gift Shop' en 'Emergency Exit') en waar de tot kasteelheer omgeschoolde wetenschapper die de hoop op een cure heeft opgegeven gladiatorengevechten organiseert tussen de gevangen en zijn in middeleeuws harnas gehulde beul.

Doomsday is daarmee, als u het de TV dokter vraagt, toch de interessantste film van de twee. Want de blockbusteraanpak van Contagion over het zoveelste crisis moment kennen we intussen wel. Er vallen wat slachtoffers (toegegeven, soms een paar miljoen), en er wordt wel wat geplunderd, maar uiteindelijk vinden de slimme wetenschappers wel een oplossing en volgt een eind goed al goed.


Maar Doomsday toont ons de verschrikkingen van een samenleving die na volledig instorten wordt teruggeworpen op zichzelf en op haar oeridentiteit. En de film poneert dat er dan niet al te veel goeds op die puinhopen van de mensheid naar boven komt borrelen.

Misschien hadden ze daar in het Catshuis ook beter even naar kunnen kijken. De TV dokter durft te wedden dat er dan weer genoeg nieuwe motivatie was gekomen om Nederland vlot te trekken. Want die ondergang van de Westerse wereld stelt zij graag nog even een generatie uit.

Thuiskopievergoeding of Downloadverbod?