Merry Christmas (1)

Nummer 1 in het winter, sneeuw en noordpool thema:

Golden Oldies

The Martian

De TV dokter ging naar 'The Martian'. Ouderwets, in 2D. Zij gaat er na afloop vanuit dat de 3D bonus vooral rondvliegend ruimtepuin zal hebben betroffen, al kan zij er natuurlijk naast zitten. Wie nog niet geweest is en ook maar enigszins van ruimtevaart, wetenschap of Matt Damon houdt: gaat dat zien.

The Martian speelt 'in the near future', maar het zou vandaag de dag kunnen zijn. NASA's mission control center en het Jet Propulsion Laboratory (JPL) zijn volstrekt realistisch. Dit is geen science fiction met metafysische franje, maar een (bijna) volstrekt geloofwaardige Castaway in space. Waar Gravity en Interstellar weliswaar spektakel boden maar uiteindelijk toch meer in de hoek van de fiction belandden, hoeft de kijker van The Martian minder vaak de suspension-of-disbelief knop om te zetten. Matt Damon komt betrouwbaar over als wetenschapper, astronaut en (spoiler alert)...

No worries

Soms betrapt de TV dokter zich wel eens op de gedachte: "Wat als het moois nu al gemaakt is?" Een beangstigend vooruitzicht. Gelukkig zit er geen limiet op de menselijke verbeelding en geen quotum op creativiteit. Getuige ook dit combinatoriale meesterwerk: David Bowie's "Space Oddity" opnieuw uitgevoerd, maar ditmaal met lyrics die alleen bestaan uit de 1000 meest gebruikte woorden in het Engels.

"Home space ball is blue"

Er is hoop.

De Surprise

In sluimerstand hoorde de TV dokter vorige week een interview met Mike van Diem op de radio. Of las zij het in de krant? Hoe dan ook, zij was nog niet wakker en de informatie kwam slechts binnen in haar onderbewustzijn. Iets over kastelen in Ierland en Frankrijk die naadloos aan elkaar ge-edit waren, waardoor zich toch een concrete gedachte in haar hoofd nestelde: die nieuwe film van Van Diem, daar moest zij heen. Afgelopen vrijdag voegde de TV dokter de daad bij het woord. In de spiksplinternieuwe Filmhallen (die een blogpost op zich waard zijn) in Amsterdam bezocht zij 'De Surprise'.
Vrijwel alles klopt aan deze parel, die de klasse van een jaren '50 film met Audrey Hepburn ademt en de grandeur van een Brits kostuumdrama heeft, om deze kwaliteiten vervolgens samen te smelten tot een tijdloos en sprookjesachtig geheel. Magisch realisme anno 2015.

Georgina Verbaan heeft zich ontpopt tot een leading lady die je als regisseur volstrekt geloofwaardig in willekeurig welk genre kunt casten (wat uitstekend van pas komt in De Surprise, want de film zet je voortdurend op het verkeerde been doordat hij dan weer (romantische) komedie, dan weer drama, dan weer actie is). Jeroen van Koningsbrugge, die eerder dit jaar als enige overtuigde in The Passion, zet een heer van stand neer met bijzondere trekjes, maar maakt van de wereldvreemde Jacob nimmer een karikatuur.

Zoals zoveel films is De Surprise gebaseerd op een kort verhaal. Interessant genoeg lenen die zich vaak beter voor een speelfilm van twee uur dan een volledige roman. Neem bijvoorbeeld 'The Curious Case of Benjamin Button' (oorspronkelijk een kort verhaal van F. Scott Fitzgerald) of het werk van science fiction auteur Philip K. Dick, die onder andere een short story met de titel 'Minority Report' schreef (verfilmd met Tom Cruise in de hoofdrol). Complexe concepten waar weinig woorden, maar gelukkig wel een hoop meters film, aan vuil zijn gemaakt.
De Surprise is gebaseerd op een verhaal van Belcampo. Mocht u het willen lezen, dan kunt u dat met een gerust hart doen, zowel voor als na het zien van de film. Echte spoilers zitten er niet in. Belcampo leverde de ingrediënten, maar Van Diem heeft er wel iets heel lekkers mee gekookt...

Een dagje opera

Zonder het aanvankelijk te beseffen, beleefde de TV dokter een themadagje Opera.

's Middags bezocht zijn allereerst een matineevoorstelling van Orphée et Eurydice (Nederlandse Reisopera in een regie van Floris Visser). Aan Orpheus koestert de TV dokter goede herinneringen. Op de middelbare school bezocht zij dankzij haar lerares Grieks ooit de operette Orpheus in de onderwereld van Offenbach. Het was genoeg voor een levenslange verslaving aan magisch mythologische verhalen op het randje van leven en dood alsmede aan het theater.
Geen haar op haar hoofd die daarom twijfelde bij de vraag of zij zin had om de opera van Gluck te bezoeken in het prachtige (vrij nieuwe) theatercomplex in Enschede.
Voorafgaand aan de opera gaf hoofd bureaudramaturgie en educatie Ben Coelman een energieke inleiding. Nu zijn inleidingen (en uitleidingen) op theatervoorstellingen sowieso favoriete momenten van de TV dokter, maar in dit geval was het ook nog eens uiterst informatief voor de minder doorgewinterde operabezoeker, zodat nu in elk geval duidelijk is dat wie ellenlange aria's liever wil mijden (ondergetekende) beter geen opera seria van voor 1750 kan bezoeken. Verder werd duidelijk dat Gluck voor de Franse versie van Orphée (hij bestaat ook in het Italiaans) nog wat oud werk bij elkaar heeft gesprokkeld om het allemaal wat aan te dikken met een ballet hier en daar. Ook daar heeft de sporadische operagast geen last van, zolang zijn/haar kennis zich beperkt tot "j'ai perdu mon Eurydice" (ondergetekende).
Wat het meest bij is gebleven is het prachtige toneelbeeld. Decor en lichtontwerp zorgden voor een simpel maar uiterst indrukwekkend plaatje dat bovendien een uiterst vernuftige, dynamische en effectieve constructie bleek te zijn. Meer geeft de TV dokter niet weg. Ga zelf maar kijken. Verder stal Amor de show en waren Orpheus en Eurydice uiteindelijk niet meer dan marjonetten in de klauwen van de onderwereld - of wellicht een speelbal van de emotie zelf, uiteindelijk opgeslokt door de rouw om het verlies van een geliefde. Mooi waren de momenten waarop Orphée zichzelf (letterlijk) tegen kwam en het inventieve slotakkoord. Lof ook voor het ensemble, al was het alleen maar voor de redelijk gracieuze wijze waarop zij op handen en voeten over het grindlandschap achteruit kropen. Ach, uberhaupt voor het feit dat alle spelers continue op een hellend speelvlak stonden. Arme kuitspieren. Dus vaders en moeders en een ieder die de jeugd en de kunsten een warm hart toedragen: gaat dat zien bij de Nationale Reisopera.

Toevalligerwijs pikte de TV dokter 's avonds op Netflix de Engelse film Quartet, uit 2012, met onder andere Maggie Smith uit. Deze verfilming van een toneelstuk op West End speelt zich af in een soort Rosa Spierhuis voor musici en zangers. Het Engelse Beecham huis uit de film is overigens gemodelleerd op "La Casa di Riposo per Musicisti", gesticht door Verdi (aldus IMDB). Je gunt elke broos wordende oudere medemens (en ook jezelf) een oude dag tussen gelijkgestemden (de TV dokter pleit hierbij vast voor een huis voor schrijvers en flimliefhebbers). En een arts zoals de huisdokter in Beecham house, maar dat terzijde.

De mannen van Raan

Is iemand die prachtige recensies schrijft over Tom Cruise op een motor, of de online recaps van "Wie is de Mol" en "Boer zoekt Vrouw" leuker kan maken dan de televisie uitzending ook een goede romanschrijfster? Dankzij "De mannen van Raan", het debuut van Martine de Jong, kunnen we die vraag in elk geval voor n=1 gaan beantwoorden.
De TV dokter moest wat moeite doen om het boek te bemachtigen, want de fysieke boekwinkels hadden het natuurlijk nooit op voorraad als zij er was (toegegeven, gezien haar drukke bestaan waren dat voornamelijk AKO stationsfilialen, maar toch). Boekwinkels (sterker nog, alle offline shops) zijn er tegenwoordig eigenlijk alleen nog maar om dingen te kopen waarvan je voordat je de winkel inging niet wist dat je ze moest hebben. Wat je echt nodig hebt kun je beter maar gewoon meteen online bestellen. Dankzij Bol.com en de afleverkast bij de Albert Heijn, kwam het toch nog goed.


Het bleek vooral een interessante ervaring om een boek te lezen van een auteur die je een beetje denkt te kennen. Met iemand die dagelijks haar hele hebben en houwen plogt, bouw je toch een beetje een band op. Het nadeel is wel dat je bij het lezen van de lovende blurb van Arjen Lubach op de achterflap ("Een heel erg mooi boek") meteen denkt: jaja, vriendjespolitiek - dat maken we eerst zelf nog wel eens uit. En dat je afgeleid wordt door dingen die je bij een ander nooit zouden opvallen. Bureau Vorst (een shout out naar bureau RuSt?) of een scène met wat opruimwoede (een kastje per dag?). Dat is in principe het probleem van de TV dokter zelf, maar het toonde wel aan hoe fijn het is om normaliter volledig onbevooroordeeld met een boek op de bank te zitten.

Maar goed, hoe was "De mannen van Raan" uiteindelijk? Juweeltjes van zinnen ("Alle kleuren groen in haar ogen keken me aan"). Prachtige observaties van dagelijkse dingen (dat is misschien wel 10e's sterkste kwaliteit). En een intrigerende hoofdpersoon, Per, waarvan je je voortdurend afvraagt wat er nu eigenlijk met die jongen aan de hand is. De fantasie van de TV dokter draaide wat dat betreft overuren en zij stuurde zichzelf meerdere malen het verkeerde pad op. Helaas bleef zij uiteindelijk met een bekaaid gevoel achter. Gaandeweg bleek het helemaal niet zo zeer om de protagonist te draaien. Wat dat betreft dekt de titel van het boek de lading. Helaas was Per stukken interessanter dan al die andere mannen en Raan bij elkaar. In de epiloog werden de touwtjes wat de TV dokter betreft tenslotte wat al te kort aan elkaar geknoopt. Maar de grootste pech zat hem in de ontknoping zelf. Geheel toevallig las de TV dokter twee weken eerder een boek met exact dezelfde thematiek. Ook die verrassing werd de TV dokter dus ontnomen. Daar kan niemand wat aan doen, maar jammer was het wel.