Een dagje opera

Zonder het aanvankelijk te beseffen, beleefde de TV dokter een themadagje Opera.

's Middags bezocht zijn allereerst een matineevoorstelling van Orphée et Eurydice (Nederlandse Reisopera in een regie van Floris Visser). Aan Orpheus koestert de TV dokter goede herinneringen. Op de middelbare school bezocht zij dankzij haar lerares Grieks ooit de operette Orpheus in de onderwereld van Offenbach. Het was genoeg voor een levenslange verslaving aan magisch mythologische verhalen op het randje van leven en dood alsmede aan het theater.
Geen haar op haar hoofd die daarom twijfelde bij de vraag of zij zin had om de opera van Gluck te bezoeken in het prachtige (vrij nieuwe) theatercomplex in Enschede.
Voorafgaand aan de opera gaf hoofd bureaudramaturgie en educatie Ben Coelman een energieke inleiding. Nu zijn inleidingen (en uitleidingen) op theatervoorstellingen sowieso favoriete momenten van de TV dokter, maar in dit geval was het ook nog eens uiterst informatief voor de minder doorgewinterde operabezoeker, zodat nu in elk geval duidelijk is dat wie ellenlange aria's liever wil mijden (ondergetekende) beter geen opera seria van voor 1750 kan bezoeken. Verder werd duidelijk dat Gluck voor de Franse versie van Orphée (hij bestaat ook in het Italiaans) nog wat oud werk bij elkaar heeft gesprokkeld om het allemaal wat aan te dikken met een ballet hier en daar. Ook daar heeft de sporadische operagast geen last van, zolang zijn/haar kennis zich beperkt tot "j'ai perdu mon Eurydice" (ondergetekende).
Wat het meest bij is gebleven is het prachtige toneelbeeld. Decor en lichtontwerp zorgden voor een simpel maar uiterst indrukwekkend plaatje dat bovendien een uiterst vernuftige, dynamische en effectieve constructie bleek te zijn. Meer geeft de TV dokter niet weg. Ga zelf maar kijken. Verder stal Amor de show en waren Orpheus en Eurydice uiteindelijk niet meer dan marjonetten in de klauwen van de onderwereld - of wellicht een speelbal van de emotie zelf, uiteindelijk opgeslokt door de rouw om het verlies van een geliefde. Mooi waren de momenten waarop Orphée zichzelf (letterlijk) tegen kwam en het inventieve slotakkoord. Lof ook voor het ensemble, al was het alleen maar voor de redelijk gracieuze wijze waarop zij op handen en voeten over het grindlandschap achteruit kropen. Ach, uberhaupt voor het feit dat alle spelers continue op een hellend speelvlak stonden. Arme kuitspieren. Dus vaders en moeders en een ieder die de jeugd en de kunsten een warm hart toedragen: gaat dat zien bij de Nationale Reisopera.

Toevalligerwijs pikte de TV dokter 's avonds op Netflix de Engelse film Quartet, uit 2012, met onder andere Maggie Smith uit. Deze verfilming van een toneelstuk op West End speelt zich af in een soort Rosa Spierhuis voor musici en zangers. Het Engelse Beecham huis uit de film is overigens gemodelleerd op "La Casa di Riposo per Musicisti", gesticht door Verdi (aldus IMDB). Je gunt elke broos wordende oudere medemens (en ook jezelf) een oude dag tussen gelijkgestemden (de TV dokter pleit hierbij vast voor een huis voor schrijvers en flimliefhebbers). En een arts zoals de huisdokter in Beecham house, maar dat terzijde.