De TV dokter kijkt crime

De TV dokter bezocht haar ouders. En dat betekende dat zij Europese detective series keek. Gelukkig was er geen traag Scandinavisch repertoire in de aanbieding (er is niets mis met traag en ook niet met Scandinavisch, maar de combinatie in een crime context ligt de TV dokter nu eenmaal niet zo). Nee, de TV dokter keek naar de eerste aflevering van de nieuwe Britse serie "Safe House" en, na enig aandringen, naar "professor T", een productie van onze zuiderburen.

Safe House vertelt het verhaal van een als Bed and Breakfast vermomde opvangplek voor mensen die tijdelijk even moeten onderduiken omdat ze niet veilig zijn. In aflevering 1 was dat een samengesteld gezin, dat om de een of andere reden (daarvoor moeten we aflevering 2 kijken, er was een heuse cliffhanger) een griezelige gast achter zich aan had. Wie hoopte vooral veel mooie natuur in het Lake District te zien, kwam bedrogen uit. Waar Outlander en het Schotse landschap elkaar naar een hoger plan trekken, bood Safe House niet meer dan een koud meer en dezelfde slingerende weg door de bergen. Jammer hoor.
De spanning kwam overigens vooral van de muziek die overal onder was gezet. Echt van die "oh er zit iets om de hoek" muziek. De openingsshots van de hoofdrolspeler die in een meer zwemt hadden verdacht veel weg van Jaws en even dacht de TV dokter dat ze per ongeluk in een Loch Ness serie terecht gekomen was. Maar nee, dat meer ligt toch echt iets meer naar het noorden. Het is te hopen dat de verhaallijnen de komende afleveringen zelf voor spanning gaan zorgen, want het lag er wel heel dik bovenop dat het hier vooral een vet aangezette soundtrack was die op ons gevoel in probeerde te werken.

De moeder van de TV dokter probeerde uit te leggen wat er zo leuk was aan professor T. Het klonk vooral.... raar. "Probeer het nou maar", drong zij aan. En dus schoof de TV dokter aan voor een Belgische crime serie over een hoogleraar met smetvrees die moorden oplost. Zij viel ergens middenin seizoen 2.
Holy Guacamole.
Professor T is het meest originele dat de TV dokter in tijden heeft gezien. Het is dokter Tinus meets Hercule Poirot meets Crazy Ex Girlfriend. Dit is A Beautiful Mind meets Witse meets Glee. Elke uitleg van het concept doet de serie totaal teniet. Er is een (naar het zich laat aanzien) goedwerkend politieapparaat, met stuk voor stuk interessante sujetten, waarvan het meteen al duidelijk is dat niet iedereen vertrouwd kan worden en/of helemaal goed in zijn of haar vel zit. Alle karakters zijn stuk voor stuk intrigerend. En dan is de professor zelf nog niet eens in beeld geweest. Aan hem zitten de nodige steekjes los. Zijn smetvrees is nog niet eens het grootste probleem. Hij ziet ook dingen die er niet zijn, wat de makers ruimte geeft tot flitsende editing en absurdistische uitstapjes met cabareteske invloeden. Alles aan de professor is een beetje abnormaal. Zijn secretaresse. Zijn werkkamer. Zijn dagbesteding. Door dit te mengen met de hyperrealistische wereld van dat op zichzelf al niet oninteressante politiecorps, ontstaat een unieke en dynamische vorm. Dit is crime series 2.0. Het wachten is op een slap en slecht Nederlands aftreksel.
Amai, importeren die hap, voor het te laat is!

Als de dijken breken

Vooruit. Echt vrolijke televisie is het niet. Maar ieder weldenkend mens is toch al in een doemstemming. Met een Amerikaanse president-elect die ontkent dat er überhaupt sprake is van klimaatverandering, en een prognose dat Nederland de gestelde klimaatdoelen bij lange na niet gaat halen tenzij er daadwerkelijk iets fundamenteel verandert,  kon dit er ook nog wel bij. Sterker nog, dan is een dramaserie over doorbrekende dijken niet eens erg vergezocht. De TV dokter zou het eerder 'goed getimed' willen noemen.

Helaas valt het oordeel over "als de dijken breken" (#addb) nu na een paar weken toch wat negatief uit. Vreemd genoeg ligt dat niet aan wat bij zo'n High Concept Productie wellicht het meest kritische element lijkt: de kwaliteit van de visual effects. Er was op Twitter wat commentaar omdat de bomen klaarblijkelijk niet meebewogen in de hevige slagregens, maar daar heeft de TV dokter doorheen gekeken. Al dat water, met volgelopen polders en binnensteden, ziet er zeer geloofwaardig uit. De aflevering van gisteravond eindigde met een shot van Rotterdam Centraal, waar alleen de allerhoogste nok van het karakteristieke stationsgebouw nog boven het water uitstak.
Op de cast is ook al weinig aan te merken. Meneer Aart die in zijn bovenwoning opeens een pre-teen op zijn bord krijgt en die weinig anders kan doen dan wachten. Weinig dingen zijn zo interessant als Aart Staartjes alledaagse dingen te zien doen en horen zeggen. Gijs Scholten van Aschat als minister president: we zouden in onze handjes mogen klappen als het echt zo was. En als acteur is hij natuurlijk sowieso een topper van ongekend kaliber. En toch zit daar de zwakke plek van de serie.
Als de dijken breken legt namelijk prima het probleem van onze tijd bloot. Een tijd waarin we denken dat alles maakbaar is. Dat we overal recht ophebben. Dat alles gaat zoals wij willen, als je maar hard genoeg werkt/zeurt/schreeuwt en genoeg geld hebt. Toegegeven, het is wat stom/onwaarschijnlijk dat dat irritante gezinnetje van Suzan Visser met hun vette auto zo'n modderig omgeploegd veld inrijdt om zich daar in de modder in te graven. Maar als afspiegeling van het verwende 21e eeuwse gezin zijn ze - met smartphone en rolkoffer - goed getroffen. Uiteindelijk blijkt dat wij allemaal, als de natuur het voor het zeggen krijgt, niets anders kunnen doen dan ons overgeven aan de elementen en afwachten. En dat de helft van dat irritante gezin dat moet doen in een hoogspanningsmast in de polder bij Bodegraven, was bij lange na niet het minst onwaarschijnlijke shot dat we tot nu toe hebben gezien. Het probleem van #addb is de totale non-actie bij het regeringsapparaat. De premier staart maar wat voor zich uit. Hij weet zich alleen maar omgeven door een paar al even initiatiefloze collega's. Ze zitten erbij alsof ze allemaal een paar liter valeriaan hebben gedronken. Ontreddering en tijdelijke verslagenheid in aflevering 1 en 2 is tot daaraan toe. Maar in aflevering 4 heerst nog steeds volslagen apathie. Waar is het leger? Waar zijn de strijdkrachten? Waar is ook maar enige vorm van crisis-management? En mocht dat crisismanagement het laten afweten, laat dan in vredesnaam zien dat er in elk geval pogingen worden gedaan. Laat ze maar mislukken, als het falen van de politiek moet worden aangetoond, maar het feit dat er helemaal niemand ook maar enige aandrang lijkt te hebben om actie te ondernemen zorgt ervoor dat elke tikkende klok ontbreekt. Het gevoel van crisis is een snaar die geraakt had moeten worden. Maar nee. Een van de meest essentiële principes (zorg voor een goede spanningsboog) ontbreekt. Het is filmmaking 101. Elke scene op politiek niveau schuurt alsof er zand in de motor zit. Zelfs als de makers de bedoeling hadden om totale non-actie te laten zien, dan hadden ze dat beter kunnen verpakken. De scriptschrijvers hadden er op z'n minst wat verbale peper in kunnen gooien. Talking heads, met wat Aaron Sorkin op z'n laaglands. Met Gijs Scholten van Aschat als minister president had dit een drama van Shakespeare kaliber kunnen worden. Het is hem niet gegund. En die elementaire fout wordt niet goed gemaakt door meters water, hoe realistisch ook.