The Descendants: Mwah

mooie titelsequentie

Sinds de TV dokter vorig jaar de previews zag voor 'The Descendants', heeft zij verwachtingsvol uitgekeken naar dit veelbelovende filmhoogstandje. Na afloop was haar eerste commentaar: "Prachtige titelsequentie."

Oeps.

Nu is de TV dokter een groot fan van aan- en aftiteling (zij is degene die uit respect voor de makers het liefst tot aan het einde van de filmrol in de zaal blijft zitten), maar dat leek haar niet helemaal de gewenste reactie na het zien van een film die vier sterren recensies kreeg van iedereen van Rogert Ebert tot Film Abides, en die maar liefst vijf oscarnominaties in de wacht wist te slepen. Al werd van de kansen op een award voor Best Picture, Best Directing, Best Actor (Clooney), Best Editing en Best Adapted Screenplay alleen de laatste verzilverd.

Dus waar lag het aan?


Begrijpt u de TV dokter niet verkeerd. Er is veel goed aan The Descendants, dat gebaseerd is op het gelijknamige boek van Kaui Hart Hemmings uit 2007. Dat geldt met name voor de plotstructuur. Zonder al te veel weg te willen geven (de TV dokter zou zeggen: lees het boek of kijk de film), zijn bijvoorbeeld de zakelijke en privé problemen van Clooney's karakter Matt King op prachtige wijze met elkaar verweven. Het acteerwerk is door de boot genomen superb (vooral de rollen van King's 10-jarige dochter Scottie en de puberende Alex, waarvoor onbekende actrices in plaats van bekende kindsterretjes werden gecast) en individuele scènes (zoals Scottie die haar excuses moet gaan aanbieden voor gepest op school) zijn kleine pareltjes. De pijn van sommige karakters komt recht binnen (de rollen van Robert Forster en Judy Greer, bijvoorbeeld). Vreemd genoeg gold dat lange tijd niet voor de door Clooney vertolkte Matt King.
De TV dokter wijdt dit voor een belangrijk deel aan de (naar haar mening foute) keuze van writer/director Alexander Payne om Clooney gedurende vrijwel de hele eerste act in Voice Over commentaar te laten leveren. Natuurlijk, er komt zo een hoop noodzakelijke backstory en expositie binnen, maar het hield maar niet op! De TV dokter had nooit gedacht dat ze ooit zo ver zou komen, maar ze kon niet wachten tot George eindelijk eens zou stoppen met praten. Natuurlijk, zo werd duidelijk dat niets is wat het lijkt. Dat het zonovergoten Hawaii ook gewoon mensen met sores herbergt. Dat de ogenschijnlijk onaangedane Matt King met allerlei problemen worstelt. Maar wat is er gebeurt met show-don't-tell? Toen de Voice Over eindelijk ophield (een vervolgens ook nooit meer terugkwam - ook iets waar de TV dokter niet tegen kan) bleef alleen het uitgestreken gelaat van Clooney over. Tegen de tijd dat de TV dokter eindelijk iets van emotie bij de man begon te voelen, waren we al bijna aan de credits toe, want ook de verplichte monoloog waarin Clooney iets Moois en Dieps zei tegen neef Hugh over (*spoiler alert*) het behouden van zijn land rolde van zijn tong alsof hij rijtjes Duitse voorzetsels aan het opdreunen was.

Natuurlijk is het lastig om een boek te vertalen naar het witte doek, maar Alexander Payne deed het al eerder en moet het klappen van de zweep dus kennen. Als u het de TV dokter vraagt, had er beter tijd besteed kunnen worden aan iets meer strubbelingen tussen King en oudste dochter Alex. Daarvoor had best het island hoppen wat beperkt kunnen worden (de uit Sleepless in Seattle gestolen te leken kaartjes waarop de vliegroute werd uitgestippeld kwamen op de TV dokter trouwens ook over als een vervelende stijlbreuk), want waar dienden in vredesnaam die kostbare minuten toe waarin King en Scottie dochter Alex van haar boarding school gaan halen? Dat het een onaangepaste tiener is kan ook wel op een andere manier duidelijk worden gemaakt, en bovendien sloeg Alex nu wel zonder heel veel problemen als een blad aan een boom om. Nu werd juist de relatie tussen King en Scottie aan het begin goed opgebouwd, maar vervolgens bleek de relatie tussen King en Alex in de rest van de film belangrijker en in het tweede deel had Scottie niet veel meer te doen en leek het rare vriendje van Alex, Sid, vooral aangetrokken om als oppas voor Scottie te fungeren zodat King en Alex belangrijker dingen konden gaan doen.

De TV dokter moet eerlijk toegeven, dat het grootste probleem misschien wel niet bij The Descendants lag, maar bij het publiek in de zaal. Hoewel The Descendants duidelijk een dramedy is, met een lach en een traan (de TV dokter moest voortdurend aan Friso denken en vond de rauwheid waarmee de ziekenhuisscenes werden afgebeeld uitermate indringend), maakte zich in de zaal langzaam een sfeertje los als zaten wij naar American Pie te kijken. Doorgaans voegt kijken in de bioscoop iets toe, maar misschien dat de TV dokter The Descendants graag gewoon nog een keer stilletjes on demand wil terugkijken.
Dan wordt zij ook niet afgeleid door meisjes die onder het genot van een fles Prosecco hun sociale leven uitgebreid aan het doornemen zijn.
Misschien was dat wel de grootste vraag waar de TV dokter na afloop van The Descendants bleef zitten: Sinds wanneer is de bioscoop een sociale ontmoetingsplaats geworden en hoe draaien we dat tij?