 |
| bron:http://www.ntr.nl |
Er is geen twijfel mogelijk: Deze aflevering stond geheel in dienst van het wonder dat de naam Ramsey Nasr draagt.
Die acteerde me daar vanavond met een zodanig natuurgeweld de rollercoaster die het gevoelsleven van Pepijn mocht heten, dat het de huiskamer binnendonderde en zich recht in het hart van de toeschouwer boorde.
U hoorde het hier voor het eerst: De TV dokter is verliefd.
Vanavond viel haar trouwens voor het eerst de stevige jaren ’60 track tijdens de aantiteling pas echt op. ‘The Tracks Of My Tears’ is best toepasselijk, natuurlijk. De TV dokter krijgt er vooralsnog vooral een heftige Tour of Duty flashback van. Maar niet voor lang. Terwijl langvervlogen gedachten aan Zeke Anderson en Veronica in het publieke bestel aan het geestesoog voorbijtrekken, belanden we in aflevering 5 waar we direct het Eerste Gouden Pepijn Moment mogen aanschouwen.
Die leest Menno alweer voor uit De Blauwe Krokodil. Is het niet eens tijd dat dat kind zelf leert lezen? Of dat hij op z’n minst een keer met iets anders in aanraking komt? De TV dokter begrijpt het wel, want dramatisch gezien heeft dit boek natuurlijk wel alles in huis. Het hangt van de allegorische boodschappen aan elkaar. Vandaag is de eer aan de roze aap. Wanneer die de woorden "Maar we zijn helemaal geen familie!" bezigt, breekt Pepijn in duizend kleine stukjes.
Hij weet de moed echter weer snel bij elkaar te rapen voor een huzarenstukje psychologische oorlogsvoering. Zoals we inmiddels gewend zijn, laat Ketelaar er weer geen gras over groeien: Pepijn weet van Iris en Willem en dat moet gezegd.
Wat volgt is een prachtige scene. De woorden dansen als goede wijn over Ramsey’s tong. Hij vertolkt het intense verdriet van Pepijn op schitterende, ingetogen wijze. Zijn ingehouden woede, hoe hij de schuld bij zichzelf zoekt, de manier waarop hij zacht sissend “sukkel” zegt. Wow. Wat een geweldige monoloog. De theaterscholen hebben er weer nieuw material bij.
Iris staat erbij en kijkt ernaar. Wanneer het orakel eindelijk spreekt ("Ik ga"), komt alle opgekropte woede naar buiten en smijt Pepijn haar tegen de muur. Een zucht van opluchting bij De TV dokter bij dit huiselijk geweld. Die ontlading zat eraan te komen. Dat moest eruit. Het was wachten op de ontploffing. Mooi opgebouwd.
Toch vraagt Pepijn aan Iris om te blijven. Hij gaat “even een wandeling maken en een bushokje in mekaar trappen” en verwacht bij thuiskomst een beslissing van vrouwlief. Het moet toch heerlijk ruziemaken zijn met een man die zijn argumenten zo eloquent ten toon kan spreiden. Muziek en camerawerk doen de rest: Terwijl Pepijn op straat loopt, als de drijvende dramatische kracht in de aflevering, staat Iris verstild in de kamer. De camera draait 360 graden: Haar wereld tolt en zij zit vast. Pepijn is in beweging.
Inmiddels schakelen we ook, knap geholpen door een in de verhaallijn geintegreerde soundtrack, heen en weer naar Joachim, die een bezoekje brengt aan de dame van lichte zeden om haar nog wat meer zwijggeld in de hand te drukken, en Huize Couwenberg. Eenmaal binnen bij de laatste, wordt duidelijk dat het eerder genoemde ‘Tracks of My Tears’ tot het lievelingsrepertoire van de pater familias behoort. Hij zet ten minste nog maar eens een klassieker op: Nights in White Satin. Wanneer Couwenberg een nieuwe plaat op de draaitafel ligt, klinkt orgelmuziek. Die krijgt al snel een luguber begrafenisrandje als blijkt dat Joachim snode bedoelingen heeft. Een glas champagne en een pilletje later, sterft de Poolse schone een kokhalzende dood.
Ook alweer zo goed opgebouwd trouwens, deze scene. Het slachtoffer informeerde even daarvoor nog zo mooi naar de handschooenen die Joachim ook binnen aanhield. "Heb je het koud?" "Eczeem", bezwoor Joachim haar. Dat is onderwereldtaal voor "geen vingerafdrukken", blijkt nu. Well played, Ketelaar!
Klaarblijkelijk heeft ook Iris frisse lucht nodig. En zij doet zoals elke vrouw die zich schuldig voelt: ze belt haar minnaar en vraagt hem naar zijn kantoor te komen. Fedja belt nog maar even met Rifka om duidelijk te maken dat hij laat thuis zal zijn. Zij hangt weer doelloos rond in haar restaurant. In dat etablissement wordt ongeveer net zo hard gewerkt als in GTST’s Rozeboom.
Bij het Centraal Station belandt Iris tussen een stel figuranten die of op weg zijn naar een fantasy gay parade of de laatste Harry Potter premiere. Het heeft vast ook iets te betekenen, maar het ontgaat De TV Dokter.
Eenmaal binnen op het kantoor van Willem spreekt Iris haar inmiddels gevleugelde woorden: “Het is over!” Wat volgt is wat gezoen, geduw en getrek, een telefoontje en Iris die te hard roept: "Willem, je weet dat ik van je hou!” Wie dat nu ook weet is de afluisteraar van het openbaar ministerie die alle gesprekken van Steenhouwer en Couwenberg traceert. Het ging zo snel dat De TV dokter niet eens doorhad hoe dit zo geloofwaardig kon over komen. Had Iris niet door dat Willem telefoon kreeg? Stond hij op trillen?
Omdat Ramsey met afstand de meest aantrekkelijke man van de aflevering dreigt te worden, moet er ook nog even wat sympathie voor Fedja worden gekweekt. Dat gebeurt door hem zijn woede te laten uiten over het feit dat Couwenberg het nachtclubmeisje heeft laten vermoorden. Zie je wel, er zit dus toch iets goeds in die jongen. Het is helaas de laat voor de TV Dokter. Die heeft zich vanavond aangesloten bij Team Nasr.
De komische noot tussen al deze ellende, moord en doodslag wordt geleverd door vader en zoon Couwenberg die inkopen doen voor het verjaardagsfeest van pa. En dat heeft, strak in het pak twee karretjes door de supermarkt voortduwend, wat voeten in de aarde, want “wat is er mis met een lekker stukkie leverworst?” Kees Prins wil echt zuur. Niet van dat moderne nepzuur. “Als ik een feestie geeft doe ik het op een normale manier”.
Ook op zijn werk windt Pepijn er geen doekjes om. Hij biecht de verhouding van zijn vrouw met de advocaat van Couwenberg direct op aan zijn baas. Nee, zo recht door zee als Pepijn worden ze niet veel gemaakt meer, tegenwoordig. Pepijn hoopt dat hiermee de kous af is, maar Kenneth Herdigein is van mening dat het nu onvermijdelijk is dat hij van de zaak afmoet. Pepijn bezweert hem dat er geen publiciteit van zal komen en dat hij zijn carriere wil riskeren om deze zaak te winnen. Ah, the beauty of forshadowing…
Eenmaal op de bank bij haar psycholoog, besluit Iris dat ze geen behoefte heeft aan de desensitisatie therapie die Renee Fokker voorstelt om haar van haar grote-groepen-mensen-fobie af te helpen. Nee, Iris praat liever over De Liefde. Hehe, eindelijk komt daar een lap tekst van Sylvia Hoeks. Ook al zo’n mooie monoloog met juweeltjes van zinnen als “Ik weet niet meer wat liefde is. Wat betekent het nou als het zo snel komt en gaat?”
Door al het ongemakkelijke geharrewar tussen Iris en Pepijn zouden we bijna vergeten dat onze fotografe ook nog eens een fotoshoot met als thema 'overspel' in haar maag gesplitst heeft gekregen. Terwijl drie generaties Couwenberg de verjaardag van opa vieren (bij Topmanager gezocht hadden ze vorige week opa Couwenburg moeten inhuren op de rondvaartboot, die weet wel raad met het Jordanese levenslied), besluit Pepijn langs te gaan in de fotostudio van Iris. Hij had nauwelijks een ongemakkelijker moment kunnen uitkiezen. De tragikomische uitstraling van Ramsey Nasr is subliem. Die mag zich tot slot trouwens nog een keer helemaal suf schakelen wanneer het tot een laatste climactische uitbarsting komt tussen Pepijn en Iris.
Nee, het is duidelijk. Deze aflevering is helemaal van Ramsey Nasr.
Kijk, daar zou de TV dokter nou graag eens een koffie verkeerd mee drinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten