Op de planken in Carré

Bron: www.amsterdam.nl

Het is geen geheim dat iedere artiest ervan droomt om ooit op de planken van Carré te staan. Nog altijd is dit theater aan de Amstel voor elke zichzelf respecterende performer een Walhallah, Mekka en Willy Wonka's Wonderland ineen. Diva Karin Bloemen wil zover gaan het zelfs "het heilige der heiligen" te noemen.

Als bezoeker voel je dat. De zaal lijkt ontworpen om je bij binnenkomst met een verpletterende klap te intimideren met het hemelhoog opgetrokken rode pluche.

Bron: De website van Rob de Nijs.
Maar die zal hem zelf ook wel ergens vandaan geplukt hebben.

Totdat je gaat zitten, ergens driehoog achter op de vierde rang. Met klamme handjes en het zweet op je voorhoofd, hoop en bid je dat je, overvallen door hoogtevrees, niet in de afgrond zult storten en honkebonkend naar beneden zult stuiteren. Zo'n vaart loopt het gelukkig niet. Want zelfs wie niet de lengte van een gezonde Hollandse boerenknul/-meid heeft, zit met de knietjes klem tegen de stoel voor hem/haar. Het hoort erbij. Net als in klassieke operagebouwen, waar je je afvraagt hoe er ooit een dame in een hoepelruk op dat smalle plekje heeft kunnen zitten, of in het Amsterdamse Bostheater, waar je ieder jaar halverwege de voorstelling zweert dat je nooit meer met een houten kont en een zere rug op dat bankje gaat zitten, is kijkersgemak totaal ondergeschikt aan De Ervaring en de magie op het toneel.

De TV dokter zag in Carré onder andere 42nd Street, Titanic en Cabaret. Inderdaad. Zij is een closet muscial addict. Een zeer ondergewaardeerde kunstvorm, als u het haar vraagt. Overigens zat zij alleen bij 42nd Street daar ergens hoog in de buurt van de nok van het theater. Dat was toch een een-keer-nooit-weer ervaring. Dan maar wat langer sparen voor een kaartje waar je geen verrekijker bij nodig had.

Inderdaad, de TV dokter heeft Chantal Janzen nog als understudy gezien.

U zult begrijpen dat de TV dokter dan ook niet de gelegenheid aan zich voorbij kon laten gaan om die planken van Carré eens echt van dichtbij te inspecteren.
En wat bleek?
Een filmfanaat heeft ervoor gezorgd dat er deze zomer een heuse bioscoop is gebouwd op het toneel, waar klassiekers met een musical of theatertintje worden vertoond. Jezus Christ Superstar, West Side Story, noemt u maar op. De TV dokter zag onlangs 'Romeo & Juliet' met een jonge Leonardo DiCaprio en dito Claire Danes.
Die film was mooi op het grote doek: De TV dokter was even vergeten hoe geweldig die *spoiler voor de Shakespeare no-no's* sterfscene ook al weer was, maar we hebben het hier tenslotte over Baz Luhrman, dus wat zou je anders verwachten.

Maar meer ging dit filmavondje natuurlijk over Carré zelf. Het begon al met het feit dat je achterom, door de artiesteningang naar binnen mocht, zodat je langs de enorme spiegel net achter het toneel kwam. Je voelde er zo de energie hangen van al die hardwerkende ensemblespelers nog even snel hun make-up checken. De geimproviseerde bioscoop was aandoenlijk. Er stond een schattige concession-stand in de hoek en de stoelen zaten een stuk beter dan wat de TV dokter zich uit de zaal herinnerde.

En toch overviel de TV dokter een groot gevoel van heiligschennis. Bij aanvang van de voorstelling ging het doek naar de zaal dicht, zodat die volledig aan het oog werd onttrokken. De omgekeerde wereld van wat je normaal gesproken in Carré meemaakt. Tijdens de ingebouwde pauze (die concession-stand moest tenslotte ook omzet draaien) ging het doek weer open en kon je zomaar vrij over de planken wandelen.


Carré leek ineens een stuk kleiner.
Van sommige dingen kun je de magie maar beter in stand houden...