Manifest

Soms zijn er dingen die je eigenlijk niet wilt doen, maar toch niet kunt laten. Kijken naar 'The Human Centipede' bijvoorbeeld. Of naar de beelden van een beveiligingscamera bij een museum in Brussel, omdat je je simpelweg niet kunt voorstellen dat iemand daar op klaarlichte dag een kalashnikov uit zijn tas haalt en ermee schiet om daarna rustig weg te lopen. Vanmiddag las de TV dokter het 140 pagina's tellende manifest van de 22-jarige Amerikaan die in California op een killing spree ging. Voor wie ook nieuwsgierig is: het staat hier.

Het leest als een roman. Of een filmscript. En het treurige is, dat het ook nog eens goed geschreven is. De TV dokter zou haast zeggen dat je kunt zien dat hier de zoon van een regisseur de pen heeft opgepakt. Je ziet het zo voor je. Het stille jongetje met grootheidswaanzin, opgroeiend in een welgesteld Hollywoodmilieu en omgeven door een cast die zo uit The Hills weg lijkt te zijn gelopen. Beschadigd door de scheiding van zijn ouders, ontevreden met zijn kleine postuur, zich op school een social outcast voelend tussen al die populaire surferboys en blonde beachbabes (laten we wel wezen, Southern California kan wat shallow zijn). Tijdens de puberteit verslaafd aan world-of-warcraft rakend, continu in therapie en ergens, tijdens diezelfde puberteit, ondanks (of misschien wel dankzij) alle weelde diep ongelukkig. En op de een of andere volslagen verknipte manier overtuigd van het feit dat hij recht heeft op sex. Op het feit dat vrouwen aan zijn voeten zouden moeten vallen. Op rijkdom en een leven vol rozengeur en maneschijn. Het leest als een prachtig, getergd romanfiguur maar het bleek helaas het echte, ontspoorde product van het leven achter de Hollywood facade.

De TV dokter weet het even allemaal niet meer. Gelukkig schijnt de zon vandaag. Maar ja, dat deed hij ook in Isla Vista.

Sunset in Isla Vista