De beste singer songwriter

De TV dokter moet Giel Beelen en consorten gelijk geven: Het is een reuze goed idee dat van DBSSW geen afvalrace is gemaakt. Want wat is het heerlijk om 7 mensen week na week een stapje beter te zien worden. En andere dingen te zien proberen. Waarbij ze de vrijheid hebben om ook eens een mindere noot te laten horen, zonder dat ze meteen met de noorderzon en de gitaar op hun rug hoeven af te zwaaien als dat iets minder goed uitpakt.
Niet dat dat het geval was tijdens de laatste uitzending, overigens. Het was weer tijd om aan te treden in Bitterzoet. Ditmaal met een protestlied. Wie anders dan Boudewijn de Groot kan dat als gast jurylid van kritisch commentaar voorzien? Deze Vaderlandse Muziekreus, bekend van 'Verdronken Vlinder', 'Testament' en 'Avond', om maar een paar klassiekers te noemen, schreef en vertolkte tenslotte de protestsong der protestsongs:

Tot vervolmaking van de feestvreugde was ook Miss Montreal weer terug. De avond kon dus meteen al niet meer stuk, wat de TV dokter betrof. Resteerde alleen de vraag: Waar ging er muzikaal tegen geprotesteerd worden? Zou er politiek engagement zijn, waarin Guantanamo, Damascus of Geert Wilders voorbij kwamen? Hoe manifesteert een protestlied zich in de 21e eeuw? In een tijd waarin 's avonds het nieuws van 's ochtends vroeg al achterhaald is? Waarin elke vorm van protest al dubbel en dwars op Facebook, Twitter en jij.nl is langsgekomen nog voordat de soundbite van een president of andere macht op het politieke wereldtoneel is uitgeklonken?
Er bleek, anno 2012, een persoonlijk sausje over dat politieke engagement te zijn gegoten. Zo zong Angela 'Hati Sakid', een lied over haar Molukse oma die met een boot naar Nederland kwam en geen idee had wat haar te wachten stond. Prachtig overigens. Mattanja werd geïnspireerd door onderdrukte vrouwen in Afghanistan, maar vertaalde dat in een specifiek geval van vrouwenmishandeling. Rogier lag nog het dichtste naast Bob Dylan en protesteerde met megafoon tegen het feit dat asielzoekers als 'Golddiggers' worden gezien. 

De overige kandidaten protesteerden tegen zaken die wat abstracter (Daniel: tegen het gehaast en gejakker) of juist veel persoonlijker (Mevrouw Tamara: tegen mensen die willen dat je verandert - was dat een waarschuwing verpakt in protestlied dat we vooral niet moeten denken dat zij haar eigenzinnige stijl gaat laten varen? Of tegen Miss Montreal in het bijzonder, die haar had gevraagd deze week nou eens een tekst te schrijven die iedereen kon begrijpen?). Nielson spande de kroon (en won uiteindelijk) met een rap die de vloer aanveegde met al zijn oude klasgenoten en vage bekenden die nu wel ineens vriendjes willen zijn omdat hij met zijn kop op TV komt. 

In het geval van Douwe Bob was het onderwerp zowel abstract als persoonlijk. Hij protesteerde tegen de dood na een sterfgeval van een veel te jong iemand, dat nog vers in het geheugen lag en dat hem overduidelijk zeer had aangegrepen. Boudewijn vond dat dit geen protestlied was. Want protesteren tegen de dood, dat is zinloos. Douwe Bob liet dat eenmaal achter de schermen met een paar krachttermen van zich afglijden. En gelijk heeft 'ie. Want sinds wanneer was de eenzame troubadour met zijn gitaar opgewassen tegen het kwaad en geweld waartegen hij muzikaal ageert?

Dit programma stijgt bij de TV dokter met de week hoger in het lijstje beste programma's ooit gemaakt. Eerlijk en helder. Met ruimte om te praten. Een soort Zomergasten korte stijl waarin het gesprek wel wil vlotten. En met mooie muziek op de koop toe. Zij protesteert nu alvast tegen het feit dat het straks is afgelopen. Maar dat zal wel zinloos zijn...

Countdown

Wie Cloud Atlas van David Mitchell nog niet heeft gelezen, moet dat vooral doen voordat de verfilming dit najaar in de bioscoop te zien is. Mitchell weet als geen ander zich in volstrekt verschillende stijlen prachtig uit te drukken. Na afloop van het boek kun je niet anders dan heel voldaan achterover zakken, verdrietig omdat het uit is en tegelijkertijd uitgeput omdat het voelt alsof je zojuist een studie wijsbegeerte, geschiedenis en futurologie hebt afgerond. Maar wie eenmaal bijgekomen is, moet dan wel linea recta naar de bioscoop rennen, want mensenkinderen wat ziet die trailer er veelbelovend uit! Die Tom Hanks heeft de prachtrollen toch maar mooi voor het uitkiezen...

Dat real-life net zo spanned kan zijn als fiction, bewijst overigens deze trailer. Die op de tonen van echte blockbuster Hollywoodmuziek eens even fijn uit te doeken doet wat er allemaal mis kan gaan met de onbemande Marslander die komende week heelhuids het oppervlak moet gaan bereiken. En het goede nieuws? Je kunt het live volgen op Nasa TV en hoeft maar tot 6 augustus te wachten!

Ode to London: Downing Street 10

Agatha Christie 2.0

Een mooie gelegenheid om te testen of al dat kijken naar CSI, Tatort en alle overige detectivereut die de televisiekijker dagelijks over zich uit krijgt gestort unerhaupt wat vruchten afwerpt:

Oh Danny Boy

Well done, mister Boyle. Well done.

Om te zien hoe Jack van Gelder van Mr. Bean leert zijn mond te houden: Kijk hier.

Team Bella: Ethiek voor Dummies

Stel, je bent 22 en je hebt verkering. Okee, je woont samen. Dus het is wel stevig 'aan'. Je verdient genoeg, dus dat gedeelde huishouden zal wel niet zijn omdat je anders de huur niet kunt opbrengen. En plotseling blijkt er een woeste aantrekkingskracht te bestaan tussen jou en een andere man. Van voorbijgaande aard? Echte liefde? Spannend omdat het verboden is? Wie zal het zeggen.
Hij is 41. En charmant. En succesvol. Oh ja. En getrouwd. Met twee kinderen. En een kruising tussen Gerard Butler en Russell Crowe in goede dagen. In een vlaag van verstandsverbijstering (of op momenten dat je je onbespied waant) nemen je hormonen de regie over en voor je het weet zit je middenin een heftige make-out sessie.

Helaas heet je Kristen Stewart. En dus wordt niet alleen die geheime rendez-vous met een telelens vastgelegd, maar direct op de voorpagina van US Weekly geplempt en tot overmaat van ramp valt het hele Twitterverse over je heen. Iedere halve zool met Wifi (en dat is dus ongeveer iedereen behalve Fokke en Sukke) heeft er een mening over en met dank aan Tim Berners-Lee (weten we weer sinds de openingsceremonie van de Olympics) kunnen ze die ook meteen met de wereld delen.

Wat gebeurt er dan? Nou, kort samengevat is de heersende wereldwijde opinie dan zoiets:

De TV dokter bekijkt het met verbazing. Want alle stront die hier uit te storten valt, lijkt toch grotendeels en met vernietigende verve op Stewart afgevuurd te worden. Is het omdat zij een fan-fantsie verstoord heeft? Heeft ze de magie van Bella en Edward met grof geweld aan gruzelementen geslagen?

Waarom treft plotseling, alsof we een eeuw (wat zeg ik, twee eeuwen) terug in de tijd zijn getransporteerd haar alle blaam? Waarom is zij een 'evil homewrecker' en lijkt Meneer de Regisseur Sanders de dans bijna te ontspringen? Waarom wordt algemeen aangenomen dat zij hem als een zwoele sirene heeft verleid? Waarom bedenkt niemand dat de machtsverhoudingen hier naar alle waarschijnlijkheid eerder andersom liggen? Waarom is de eerste misselijkmakende gedachte die vervolgens in iedereen lijkt op te komen "zo is ze dus aan al haar rollen gekomen?" Waarom wordt voorbij gegaan aan het feit dat je op je 22e (al denk je daar op dat moment zelf misschien anders over) nog geen drol van het leven snapt, zodat er, als er al iemand het hoofd had weten te bieden aan die wervelwind van hormonen, dat de volwassen man in het gezelschap zou moeten zijn geweest die op zijn 41e beter zou moeten weten? Waarom denken mensen, zelf allemaal Roomser dan de Paus natuurlijk, überhaupt dat er in het heetst van de strijd logisch en rationeel wordt nagedacht over de gevolgen van zo'n trist? 

De TV dokter denkt dat ze voor het eerst in Tijdperk Twilight hardop durft te zeggen dat ze nu, in elk geval voor even, Team Bella is*.

* Waarbij wordt aangemerkt dat Robert P. natuurlijk best langs mag komen voor een goed gesprek en een stevige borrel, omdat die wel helemaal ontdaan in de put lijkt te zitten. Wat de TV dokter natuurlijk ook alleen maar van internet weet. Lastig hoor, klokken en klepels. 

Kunst en Kitsch

Een echte succesformule gaat eindeloos mee: GTST, Kinderen Voor Kinderen. Dat lukt het beste als zo'n programma zichzelf steeds opnieuw uitvindt, nieuwe onderwerpen aanboort en af en toe de cast eens een beetje opschoont en aanvult. Maar er zijn ook uitzonderlijke gevallen waarin eigenlijk niets verandert hoeft te worden, gewoon omdat het concept zelf ijzersterk is. Een toppertje uit die school is het fenomeen "Tussen Kunst en Kitsch". Waarin al sinds jaar en dag hoopvolle of gewoon nieuwsgierige Nederlanders met hun stoffige zoldervondsten of glimmende erfstukken naar een open dag komen om de boel gratis en voor niks te laten bekijken door antiquairs, veilingmeesters en andere kunstexperts.
Natuurlijk is het leuk om de dollartekens in de ogen van een hebberige gulzigaard uit elkaar te zien spatten als blijkt dat schoonmoeders erfenis geen knip voor ogen waard is. Maar echt genieten is het pas als een nietsvermoedende man of vrouw de schouders ophaalt en zegt: "Ergens op een rommelmarkt gekocht, voor twee gulden vijftig", waarna de kunstexpert begint te zweten, rode oortjes krijgt van opwinding en uiteindelijk weet te melden dat ze het onontdekte werk van een groots kunstschilder maar beter kunnen verzekeren. Waarna het toch eerst weer in de plastic tas van de Jumbo supermarkt weer mee naar huis moet. In de fietsmand. Want tussen Kunst en Kitsch is altijd zo lekker gewoon gebleven.

En hoewel daarmee de charme van het programma wel ongeveer benoemd is, draait het natuurlijk eigenlijk om de kunsthistorie. Dankzij de kundigheid van de experts (met intrigerende specialisaties, zoals "Europees porselein tot 1890"), krijg je dan ook wekelijks zonder dat je het in de gaten hebt een lesje kunsthistorie. Over kannetjes met Chinees patroon, waarvan het oor niet 180 graden, maar 90 graden tegenover de schenktuit zit. En die veel in Belgie en Frankrijk werden gebruikt voor warme chocolademelk. Over juwelen zoals Sissie die in het haar droeg, en waarbij in een smart-clothing poging avant la lettre de draagster al die kunststukjes via een batterij ook nog kon laten bewegen. Tegeltjes met prinsen uit het Huis van Oranje, zilveren onderdeeltjes uit een poppenhuis, ouwe klokken: alles heeft een verhaal en de kunstexperts brengen het met verve. Met precies de juiste spanningsboog, zodat het eigenlijk altijd tot op het einde spannend blijft of we hier nu met een kat in de zak of een gouden vondst te maken hebbben.

Het gouden Patmapani beeldje. Expert Polak was erg te spreken over
dit lotus dragende boeddhistische kunststukje.

De TV dokter viel in een van de zomerherhalingen. Maar wat maakt het uit, het gaat hier tenslotte toch om oude meuk. Slot Zeist, waar de aflevering was opgenomen, zag er ook best aardig uit, overigens. Het klapstuk van gisteravond was een klein, goudkleurig Indonesisch beeldje. Iets wat je in de kerstboom zou hangen, bijna. Of tussen de engeltjes van de ronddansende kaarsenkandelaar zou willen zetten. Bij de familie die het had meegebracht, stond het in de keuken op de vensterbank. De kunstexpert deed zijn beste pokerface, maar kon niet helemaal zijn enthousiasme onder stoelen of banken steken. Het beeldje kwam uit de 10e eeuw en was meer dan 25000 euro waard. Niet iets om zomaar naast de Dreft en de afwasborstel te parkeren. Op de achtergrond zagen we de vrouw van de meneer die met het beeldje aan tafel zat driftig aantekeningen maken op een schrijfblok. Aandoenlijk, dat soort televisie.

Maar de ware kroon op dit Tussen-Kunst-En-Kitschstukje is in de ogen van de TV dokter onbetwist Nelleke van der Krogt. Niet alleen ziet ze er met haar opgestoken grijswordende bos lange haar en grote hipsterbril supercool uit (zo wil de TV dokter ook wel oud worden), ze weet ook bij elk schoteltje, koffielepeltje en tinnen kannetje precies de goede naief-enthousiaste vragen te stellen, zodat de kunstexpert zijn kennis over ons kan uitstorten.

Nelleke vervult haar rol met verve en weet daarbij de gasten aan tafel ook nog altijd wel wat persoonlijks te ontfutselen. Zo weten we nu dat de meneer van het 10e eeuwse beeldje, die er met zijn choker toch een beetje uitzag als de jonger broer van Peer 'Ik-zeg-nog-zo-geen-bommetje' Mascini, gewoon corvee heeft, daar in die keuken. Gelukkig maar. Kan hij vaak naar het beeldje in de vensterbank kijken.

Ode aan... Patrick Swayze

Prototype: Echte Man

Laten we wel wezen: Zoals Johnny Castle worden ze niet meer gemaakt. Met soepele heupen bewoog de dansdocent, verpakt in de magnifieke gestalte van Patrick Swayze, vanavond weer over het scherm. Dirty Dancing, voor de zoveelste keer uitgezonden op TV (het origineel stamt uit 1987), doet deze film het bloed van de TV dokter toch nog steeds wat harder stromen. Want laten we wel wezen, Patrick behoort toch wel tot het kleine groepje Mannen met een hoofdletter M, waar kleine meisjes vroeger rode wangen van kregen.

Een avondje Dirty Dancing op RTL 5 is daarmee meer dan een Gouwe Ouwe nog eens terugkijken. Het staat garant* voor een nostalgische trip down memory lane: Naar de tijd dat je voorzichtig de nietjes uit zijn buik in de Hitkrant moest verwijderen, zodat Patricks poster intact bleef. Naar een tijd waarin je tijdens het maken van je huiswerk ook nog eens goed op moest letten om op het goede moment op Record/Play te drukken, zodat je wel Bill Medley en Jennifer Warner op het cassettebandje kreeg, maar niet de discjockey die altijd tot vlak voor het eerste gezongen woord bleef doorpraten. Ja jongelui, "rippen" was misschien nog geen woord, maar wel een echt vak dat concentratie en toewijding vergde, toen.


Patrick was spannend.
Want hij was een foute man die toch geen foute man was. Sterke kaaklijn, enorme spierballen, leren jas, stoere bril, hungry eyes. Iemand om in weg te kruipen. Maar metro avant-la-lettre, want hij kon dansen als de beste en wist op de koop toe ook nog eens toon te houden en gevoelig zijn gedachten onder woorden te brengen:

Patrick Swayze gaf je de moed en het vertrouwen dat er aan het eind van een donkere gang bestaande uit eindeloze reeksen klassenavonden, waarin je met klamme handjes moest schuifelen met even onzekerige puisterige puberjongetjes, ergens een stoere prins stond te wachten. Die, bovendien, op een zaterdagavond niets liever zou willen doen dan samen met jou een sensueel arts and craft project tot uitvoer brengen:

En daarom is hier, voor iedereen (jong en oud) die nog steeds onzeker wacht op die stoere prins (of op een inmiddels door de harde werkelijkheid bijgeschaafd slap aftreksel daarvan) het ultieme stukje Patrick. Zoals de TV dokter hem zich altijd zal blijven herinneren. Een man met sterke armen en een hart van goud. Voor eeuwig gevangen in een sprookjesmoment vol magie, hoop en verlangen. Veilig opgeborgen in een wereld waarin mannen zoals hij niet op veel te jonge leeftijd door een agressieve pancreaskanker worden weggerukt. Een wereld waarin het je nog euforisch kon maken als je er op precies het goede moment in slaagde om op Record/Play te drukken en daarmee Peter Plaisier (goh, hoe is het toch met...?) te slim af was.

En voor de echte die hard fans dan tot slot nog een extra verrassing: de 20th anniversary edition bevat namelijk een steamy deleted scene die verder weinig uitleg nodig heeft.

Enjoy! (Maar alleen kijken als u oud genoeg bent, lieve lezer...)

* maar ook voor nieuwe inzichten, omdat de TV dokter nu ouder en wijzer en wat meer belezen is, zodat ineens referenties naar Ayn Rand's 'The Fountainhead' opvallen, bijvoorbeeld. 

Bitter Zoet

De Beste Singer Songwriters van Nederland zijn toe aan de volgende stap: Vanaf nu mogen ze de hele zomer liedjes schrijven en vertolken. Verfrissend bij deze talentenjacht is (behalve de wolkbreuk het regenbuitje op de achtergrond, maar dat terzijde) daarbij het gegeven dat er, jawel, niemand af gaat vallen de komende weken! "Dit zijn de Beste Singer Songwriters van Nederland van dit moment en daar blijven we het mee doen" (of iets van die strekking) riep Giel opgetogen tegen de camera. Nou ja, de goede jongen heeft net zijn vriendin ten huwelijk gevraagd, dus de TV dokter gunt hem zijn pleziertje/roze wolk/verstandsverbijstering. Maar de vraag is natuurlijk of wij naar al deze mensen wekenlang aandachtig kunnen en blijven luisteren, al blijft DBSSW een Heerlijk Programma.

Mevrouw Tamara leek het hoe dan ook vanavond zelf al allemaal niet zo lekker te vinden gaan. En ondanks het feit dat wat ze doet en ten gehore brengt anders en intrigerend is en tot nadenken stemt wordt het misschien erg moeilijk om ons zonder een echte 'Song' (als we dat tenminste definiëren als iets met een harmonische melodielijn die je na een paar maten nog kunt nafluiten) te blijven boeien.
Ze is meer iets voor een literair café. Voor een regenachtige herfstdag in de Balie of het boekenbal, waar zij dan met Ramsey Nasr in dichterlijke volzinnen een gesprek kan voeren waar de willekeurige voorbijganger geen touw aan vast kan knopen. Maar ze blijft toch een beetje de Rivella tussen de overige BSS'ers.

Douwe Bob.
De Elvis van de Lage Landen.

Waar is dat? Daar is dat!
Als aankomend topartiest kun je er maar vast beter aan wennen 
dat de meeste festivals in de provincie plaats vinden...

De opdracht van vanavond was: Schrijf een ode aan je muzikale idool. En dus kwamen Louis Armstrong, Etta James, Jeff Buckley en Johnny Cash langs. Die overigens onherkenbaar omgetoverd werden tot nieuw materiaal, waaraan de kandidaten in het vakantiehuisje van Tim Knol op Terschelling hadden mogen werken. Tim zat ook in de jury vanavond en mocht dus samen met Giel, Eric Corton en Alain Clark (foetsie waren Gerard Ekdom en Miss Montreal) besluiten wie van de BSS'ers een optreden op Zwarte Cross won.
Uiteindelijk was het Daniel, de klompenmaker uit Marken, die deze eer ten deel viel. Hij deed er een beetje neerbuigend over. Althans, zo kwam het over in de huiskamer. Maar omdat zelfs de meest stoere BSS'ers met een vleugje Elvis (I'm talking to you, Douwe Bob) maar gevoelige, tere zielen met bange hartjes blijken te zijn, betekent dat misschien wel alleen dat er nog een laagje van deze Daniel moet worden afgepeld. Douwe Bob vatte die koe vanavond maar meteen goed bij de horens en verhoogde daarmee direct zijn likeability factor.

Extremely Loud and Incredibly Close

Over sommige onderwerpen blijft het moeilijk films maken omdat de materie simpelweg te overweldigend en niet te bevatten is. In dat geval resteert slechts een oplossing: Alles terugbrengen tot een persoonlijk verhaal. Het resultaat heeft vaak een grotere impact dan de beste documentaire of het meest aangrijpende journalistieke verslag. Want wanneer het om persoonlijke verhalen gaat, om echte mensen, dan komen onmenselijke wreedheden pas echt aan.
Als al het nieuws een speelfilm was, zou er geen oorlog meer zijn en behoorden haat en verderf tot het verleden. Daarom werkt 'The Boy In The Striped Pyjamas'. Daarom werkt ook 'Extremely Loud and Incredibly Close'.


Afgeschilderd tegen achtergrond van 9/11 vertelt deze film het verhaal van Oskar. Een jongetje dat ooit getest is op Asperger. 'The results were inconclusive', weet hij te melden. Hij zal er in elk geval dicht tegenaan zitten. Deze Oskar is bang voor de wereld. Bang voor de schommel in het park. Bang om met vreemde mensen te praten. Gelukkig heeft hij een liefhebbende moeder (Sandra Bullock) en een inspirerende vader (Tom Hanks). Die laatste vertelt wilde verhalen, speelt oxymoron wedstrijdjes, drukt visitekaartjes voor zijn zoon en bedenkt spannende opdrachten en speurtochten.
Helaas voor Oskar komt zijn vader om het leven bij de aanslag op de Twin Towers. Wat volgt is de zoektocht naar een kluisje/kistje/kast waar de sleutel op past die Oskar na de dood van zijn vader tussen diens spullen vindt. Maar natuurlijk is het vooral een zoektocht naar zichzelf. En naar de moed en dapperheid die hem zo vaak lijken te ontbreken. Rammelend met een tamboerijn (daar wordt hij rustig van) en vergezeld door een zwijgende overbuurman (een prachtige rol van Max von Sydow) trotseert Oskar de straten van New York City. De film heeft zelfs een 'ticking bomb' in de vorm van het antwoordapparaat van huize Schell.

Bij zowel publiek als critici bleek de film verdeelde reacties op te roepen. Was het nodig om hier 9/11 bij te halen? Had de vader van Oskar niet 'gewoon' dood kunnen gaan? De TV dokter denkt van niet. Juist door dit sprookje (een echte hero's journey) te schetsen tegen de achtergrond van die inktzwarte gebeurtenis krijgen beide verhaallijnen een extra dimensie. Een vader die vertelt hoe hij als kind van de schommel sprong en door de lucht vloog. En een kind dat zeker weet dat hij in een van de springende zakenmannen uit het WTC zijn vader meent te herkennen. Die symboliek komt dubbelhard aan. De TV dokter wil hooguit de kanttekening plaatsen dat de illusie van deze mooie vertelling soms het risico loopt te wordt doorbroken door Tom Hanks en Sandra Bullock. Er is niets aan te merken op hun acteerprestaties, maar een stel iets minder grote (en iets minder bekende) Hollywoodsterren had het allemaal nog net iets completer gemaakt. Zo is ook meteen duidelijk dat Viola Davis, die aan het begin van de film even te zien is, later vast nog wel een keer zal terugkomen. Waarom anders juist voor die rol ook een grote naam gecast? Character actors genoeg, tenslotte. Maar ja, waarschijnlijk was dit vehikel zonder 'attached talent' wel helemaal nooit gemaakt. En wat de TV dokter betreft, zou dat eeuwig zonde zijn geweest. Want juist films zoals dit maken het menselijk leed invoelbaar. En brengen het, en passant, incredibly close.

Singer Songwriter gezocht

bron: http://www.debestesingersongwriter.nl

Er lijkt een stijgende lijn te zitten in het niveau van de talentenjachten op de vaderlandse beeldbuis. Natuurlijk, de tenenkrommende audities uit de voorrondes van Idols zijn nog steeds lachen, gieren, brullen. Glaasje wijn, zak chips erbij. Maar wat blijkt? Het is toch aanmerkelijk fijner om zonder leedvermaak te kunnen aanschouwen hoe een nieuwe lichting artiesten uit donkere zolderkamertjes en van achter het douchegordijn gekropen komt en de spotlights weet te vinden.

Tot nu toe gingen de commerciëlen met alle wat ook maar enigszins naar talent rook aan de haal (The Voice, X-factor, Holland's Got Talent, So You Think You Can Dance). Voor Nederland 1, 2 en 3 bleef hooguit wat operette en Ernst Daniel Smid over. Die tijd is voorbij. De publieke omroep slaat terug met 'De Beste Singer Songwriter van Nederland'. Vanavond was al weer de derde, en laatste, voorronde. Deze zomer wordt het programma vervolgd in een ander format (workshops, optredens en liedjesschrijven. Dat wordt ook interessant, want hoe breng je op onderhoudende wijze een writer's block in beeld?).

De bank. Gerard zit in er op.

Gepresenteerd door Giel Beelen, die wordt bijgestaan door een jury op een ouwe leren driezitsbank, was het programma tot nu toe alleen maar genieten. Want wat een heerlijk, eerlijk, echt mens is Miss Montreal! Wat fijn om op groot beeld te zien hoe de volgetatoeerde Eric Corton af en toe recht in zijn ziel geraakt wordt. En Gerard Ekdom mag van de TV dokter altijd wel op een driezitsbank zitten, al zou zij zich er in dat geval het liefste elke avond zelf naast vlijen. Giel is niet per se het grootste TV presentatie talent dat ooit in Hilversum heeft rondgelopen, maar hij doet precies wat hij moet doen. Een wervelende showmaster in een glitterpak zou dit format compleet voorbijstreven.
Perzisch tapijtje op de vloer van de studio: lekker knus en kneuterig. Echt Nederland 3...

... totdat de dames en heren auditanten zich kwetsbaar en broos achter de piano of gitaar opstellen om hun zelf geschreven en gecomponeerde zielroerselen stem en geluid te geven. En dan blijkt plotseling dat het programma Ware Kunst van het Hoogste Niveau herbergt. Die Nederlandse zolders en douchecabines blijken plotseling een kweekvijver te zijn van liedjesmakers die niet onder doen voor wie dan ook. 

Nee, op het programma is niets, maar dan ook helemaal niets aan te merken. Behalve dan op de uitvoering. Want waarom krijgen we slechts snippers te horen van al die prachtige liedjes? Waarom moeten er 'behind the scenes' commentaren van andere kandidaten doorheen worden gesneden?Waarom kregen we vorige week niet het hele verhaal van 'Apple's Kiss' te horen? Alleen de eerste zin al: "Life in the Garden of Eden really was boring as hell". Dat smaakt toch naar meer?

Gelukkig kun je alle liedjes dan wel weer stuk voor stuk

terugkijken en luisteren op de site. Lastig hoor,

al die multimediale meuk waar je achteraan moet klikken.

Misschien dat bij het laten horen van alle hele nummers meteen veel duidelijk is wie er door moeten en wie niet. Maar in de huidige uitvoering lijkt de schifting van talent hier veel te snel plaats te vinden. Van elke 10 kandidaten in iedere voorronde, mochten er maar twee door naar het vervolg van het programma. Dat vond zelfs de jury lastig. Die smokkelde en koos drie winnaars tijdens de tweede aflevering, vorige week. Astrid zat daar niet bij. Waarom eigenlijk niet? De jury hult zich helaas in algemeenheden. Als kijker krijg je niet te horen wat er nou zoveel briljanter was aan Rogier of Angela. Nee, dit programma zou zo, zonder enig probleem, twee keer zo lang mogen duren, zodat het wat lucht zou krijgen. Juist bij de publieke omroep.

De TV dokter hoopt in elk geval dat Astrid door blijft zingen en schrijven. Want dat liedje over het jongetje met een vissenkom in de metro, dat wil zij nu ook wel eens horen, binnenkort.

Daar zit muziek in (4)

De TV dokter gaat haar zoektocht naar mooie filmmuziek afsluiten. Maar wacht eens even, zult u zeggen: Er is nog helemaal geen aandacht uitgegaan naar de componisten van de Entertainment Experience!

En dat klopt. Ten eerste is dat inmiddels een beetje mosterd na de maaltijd*/** en ten tweede merkte de TV dokter tijdens haar speurtocht naar dat ene juweeltje op dat het gewoon erg lastig is om geweldige filmmuziek te ervaren die de emotie van de kijker helemaal weet te sturen als het onderliggende acteer en monteerwerk niet helemaal klopt, qua tempo en spanning. Wat dat betreft heeft zij tijdens haar zoekactie groot respect gekregen voor de componisten die moesten werken met materiaal waarvan de spanningsbogen niet altijd je van het waren.
Natuurlijk zag zij wel mooie momentjes. Een daarvan werd ook naar voren gehaald tijdens de Grote EntXP Pubquiz op 28 mei en de TV dokter moet toegeven dat deze overgang van Ruud haar inderdaad zeer aanspreekt, omdat hij de jonge kalverliefde zo mooi aankondigt nog voordat de kus is ingelost:

Kijkt u even hier op ongeveer 50%, het stukje waar Merel de trappen van het station afloopt en bij Tobias in de auto stapt.

Nu zal de TV dokter de eerste zijn om toe te geven dat zij ongetwijfeld een hoop even zoveel uitzonderlijk geweldige creaties heeft gemist. In dat geval bent u van harte welkom haar daarop in de comments te attenderen. Het liefst met een link en een uitleg waarom het moment zo subliem is.
Ondanks het enigszins verzaken van haar plichten, wil de TV dokter toch haar 100e Twitter follower en Luuk bedanken voor de ontdekkingsreis die zij dankzij hen door de filmmuziek heeft gemaakt. En als goedmakertje... gaat de volgende post ook nog over muziek!

* alhoewel... niet als we de teller op de site van de Entertainment Experience moeten geloven. Hopelijk gebruikt de gemiddelde kruisrakettencentrale een ander softwarepakket...

** mede daarom is ook een bespreking van de poppenversie van deel 8 achterwege gebleven. Helaas liepen het uploadschema van Eva en het blogschema van de TV dokter toen even niet synchroon. Maar wie deel 8 heeft gezien weet dat Eva en consorten tot mooie metafysische hoogten kunnen stijgen. De TV dokter noemde het in een complimentje op de site "geniaal" en zal zichzelf daarom hier nog maar eens herhalen: Die poppen verdienen een groter podium en een eigen serie ergens laat op de avond! Gelukkig heeft Eva inmiddels de promotie zelf ter hand genomen. Het poppenkabinet (wordt dit een surrealistische schaduwregering na de verkiezingen?) heeft inmiddels een eigen Facebookpagina.

@astro_andre

De TV dokter gaat ze missen, de prachtige plaatjes die André Kuipers de afgelopen maanden vanuit de ruimte naar beneden Twitterde. Hij bracht de wonderen van ons galactische ecosysteem op indrukwekkende en kunstzinnige wijze dichterbij, en heeft met zijn (muti)media acties ongetwijfeld eigenhandig een hele nieuwe generatie enthousiast gemaakt voor wetenschap, onderzoek en het nieuwe ontdekkingsreizen. Dus laten we wel wezen, het onbetwistbare hoogtepunt van vandaag was de veilige terugkeer van @astro_andre op de Kazachstaanse steppe.
En ook daar maakte onze nationale trots in een klap goed wat een elf man sterk Oranje deze zomer heeft laten liggen: Als een echte vent zat hij daar tussen de zeer USSR ogende Russische commandant en de volledig ingestorte Amerikaan. Even guitig en enthousiast als altijd. Een astronaut waar Buzz Lightyear een voorbeeld aan kan nemen, en waarvan je dacht dat ze alleen in de jaren '60 zo gemaakt werden.

Lichamelijk belabberd, maar mentaal uitstekend

Hoe onterecht dan ook dat hij desondanks in een beschrijving van de landing door de Houston Chronicle genegeerd werd. Om nog maar te zwijgen over het Stalinistische staaltje geschiedvervalsing dat in datzelfde bericht gepleegd werd. Want laat de TV dokter u op het hart drukken, dat op alle mogelijke manieren waarop Pettit uit de capsule kwam, het niet als tweede en zeker niet vrolijk keuvelend was:

Kononenko was the first to be extracted from the descent module. He looked pale and tired, but medical staff announced him healthy. Pettit, second out of the module, was heard to say: "It's good to be home."

En it is. Good to be home. Maar wat zal de TV dokter zijn verslagen gaan missen. En daarom:
Dank je wel, @astro_andre, voor het delen van al je astronomische genot en moge je ster blijven rijzen, to infinity and beyond!