5 observaties over lekkere luchten: Chanel vs. Dior

Is het toeval dat er twee nieuwe parfum reclames uit zijn die vaak parallel op TV worden vertoond? In elk geval op dezelfde avond - soms in hetzelfde reclameblok? Zo nee, dan mogen de creatives bij Dior zich wel eens goed op het hoofd krabben. De reclame van Chanel 'outshines' die van Dior op alle punten. Daarom, ook voor wie meer van film dan van veel te dure lekkere luchtjes houdt, een side by side comparison.

1. The talent

Chanel heeft Kristen Stewart aan zich verbonden. Begonnen in Panic Room, doorgebroken als vampire-lover Bella Swan heeft zij zich inmiddels ontpopt tot een individu met een geheel eigen stijl, androgyne look en een sterke i-don't-give-a-fuck attitude. Zelfs al trekt ze nog vaak een wat pruilerig mondje (waarom staat dat bij Hollywoodsterren en top models zo sexy en bij de TV dokter zelf zo belachelijk?), ze is de lipbijtende, afwachtende Bella Swan ontgroeit. En het resultaat van die transformatie zien we in deze clip: Hier staat een sterke, onafhankelijke, sportieve vrouw.

Gek genoeg zien we het omgekeerd bij Natalie Portman - de ster van Dior. Ze straalde in Léon, was queen Amygdala in Star Wars, werd niet Bella maar A Black Swan en trouwde met een danser. Zij was de welbespraakte, goed belezen, intelligente Hollywoodster. De Emma Watson van het vorige decennium. En wat doet Dior? Die zetten haar in een clip waarin we haar alleen maar alles zien doen voor een man.

Zelfs Alicia Silverstone deed in de jaren '90 al interessantere dingen "for love".

Chanel vs. Dior = 1:0


2. The world

Chanel geeft ons een mix van moderne dans, atletiek en The Matrix. Het is elegant, krachtig en intrigerend tegelijk. Abstract misschien, maar het komt allemaal recht binnen.
Dior geeft ons "gewoon". Toegegeven, een rijkeluis-gewoon misschien, met reisjes naar Parijs, witte satijnen lakens en palmbomen, maar toch: een wereld die we allemaal wel kennen. Het is de zoveelste instagram account van de zoveelste influencer. Net te erg in scene gezet om echt te zijn (wie trekt er zo'n rode rok aan in de bus en wanneer zijn de bussen zo schoon en leeg), maar net te gewoon om je uit je eigen bestaan te trekken. Kortom: boring!

Chanel vs. Dior = 2:0


3. The music

Chanel geeft ons 'Running' van Beyonce. Dior geeft ons 'Chandelier' van Sia. Het is in beide gevallen een beetje 'rode rozen rood verven', want Kristen rent en Natalie Portman playback het nummer op een gegeven moment letterlijk als haar beau weer eens iets heeft gedaan wat haar niet bevalt.
Kortom, hier scoort niemand punten. Maar Chanel weet er in elk geval nog iets aantrekkelijks mee te doen. Wie wil er in vredesnaam een luchtje dat je tot zo'n emotioneel schreeuwend wrak als Portman maakt? Keep it together, Dior!

 Chanel vs. Dior = 2:0


4. The Story

Kirsten Stewart gaat op ontdekkingsreis in haar eentje, gooit boeien van zich af, baant zich een weg door een spookhuis en spinnenweb van Egyptische zwachtels, breekt (letterlijk!) door muren en glazen plafonds en vindt uiteindelijk een serene rust in een zonsondergang die out of this world is.

Natalie Portman heeft een vent en jammert er vervolgens voortdurend over. Wat een drama queen. En in het laatste shot zijn ze er zowaar in geslaagd om haar bozig over te laten komen, alsof ze tegen de kijker thuis op de bank zegt: doe jij wel genoeg voor de liefde, hé, loser!

I know who I wanna be...

Chanel vs. Dior = 3:0

5. Het flesje

Niet dat het echt veel uitmaakt, maar Chanel lijkt ook nog eens meer vloeistof per fles te leveren. En kijk hoe crisp en clean dat plaatje is! Geen prutserige strikjes, weelderige letters en contrasterende schreeuwerige achtergronden. Chanel brengt reinheid, rust en regelmaat. Dior is vragen om drama.

Chanel vs. Dior = 4:0

Seeing John Malkovich

Detail van deze foto uit The Guardian. 

"What one earth did I just witness?"
Met dat gevoel verliet de TV dokter op woensdagavond het Concertgebouw in Amsterdam. En dan ging het niet om de verkiezingsuitslagen voor #TK17, die zij natuurlijk snel even checkte terwijl zij haar fiets van het slot haalde, maar om de voorstelling "Just Call Me God: The Final Speech Of A Dictator". Hiervoor had zij behoorlijk wat euros neergeteld, maar zo gaan die dingen. Je moet er wat voor over hebben om niemand minder dan John Malkovich live te zien spelen. Marktwerking in de culturele sector, of zoiets.

Voorafgaand aan het muziektheaterspektakel (de TV dokter is er nog niet helemaal uit of deze term de lading dekt) had zij geen heldere verwachtingen. Afgaande op de beschrijving van de website verwachtte zij een dialoog tussen een acteur en een orgel. Het werd een dialoog tussen Malkovich en actrice Sophie von Kessel. Het orgel (en daarmee het concertgebouw) bleken slechts decor en soundtrack - en bovendien een soundtrack die er duimendik bovenop lag in plaats van vernuftig geïntegreerd bleek te zijn. Meer dan eens sommeerde Malkovich, in de rol van dictator Satur Diman Cha, de organist in expliciete bewoordingen een specifiek stuk te spelen. U vraagt, wij draaien. Je zou kunnen zeggen: het Maarschalkerweerdorgel voor al uw verzoeknummers. Je zou ook kunnen zeggen: het Maarschalkerweerdorgel als gemiste kans.

Wat was de voorstelling dan wel? Overrompelend, if anything. John Malkovich heeft een aanzuigende en hypnotiserende werking - zelfs vanaf de achterste rijen. Hier staat een acteur met een onmiskenbaar groot charisma en creatieve gekte. Zo'n acteur waarvan je denkt: hij speelt fenomenabel impulsief... of... hij is heel erg lastig om mee samen te werken. Hij zette in elk geval zeer overtuigend een gestoorde dictator neer. Eentje van het oude stempel: sluw en slim, met een griezelige retoriek en geslepen plannetjes. Meer Frank Underwood dan Donald Trump. Meer Voldemort dan Kim Jong-Un. Dat het geluidsplan zijn stem in de meest opzwepende delen van de voorstelling nog wat extra vervorming mee gaf en daarmee meer kracht bijzette, paste prima in het grotere geheel.
In zijn totaliteit had de voorstelling (van Duitse makelij) een onmiskenbaar Hollywoodsausje meegekregen. Van de banners die regelrecht van de set van de Hunger Games hadden kunnen komen tot de plot twist aan het einde en de bij tijd en wijle net iets te platte dialogen (Sophie Kessel over haar *spoiler alert* omgekomen geliefde: "He was a Pulitzer prize winning photographer!" of een daarop lijkende volzin met bijvoeglijke naamwoorden die eerder klonk als een zin uit een goed doordacht obituary dan als een rauwe wanhoopskreet).
Als publiek werd je in elk geval reeds bij aanvang van de voorstelling meegezogen. Ditmaal niet met een Hollywood-, maar een CNN-sausje. Al in de eerste minuut werd de zaal overgenomen door Amerikaanse soldaten in camouflagepak en daarbij behorend wapentuig. Je waande je direct in een niet meer van echt te onderscheiden computergame. Als aanschouwer van het wereldnieuws, plotseling met je neus bovenop operatie Desort Storm. Instantaan geteleporteerd naar een ondergronds paleis van Saddam Hoessein in plaats van veilig in het concertgebouw in Amsterdam. En je dacht: Zo moet het zijn, als embedded reporter temidden van het strijdgeweld. Jammer dat er hevig werd gestunteld met de tekst aan het begin van de voorstelling (ook daarvoor nog best wat begrip, want je zult elke avond in het pikkedonker in een volledig andere zaal die totaal niet voor fysiek theater bestemd is moeten opereren), waardoor er toch een glitch in the matrix zichtbaar werd.

Kortom, al met al eerder een indrukwekkende experience dan een voorstelling van wereldformaat. Wel een belevenis waar je een unheimisch gevoel aan overhield. Waar de TV dokter voorafgaand nog dacht "zo'n t-shirt met 'just call me god' moet ik hebben, dat is lachen" had die frase (en de bijbehorende merchandise) na afloop een vieze dictatoriale bijsmaak gekregen. Eentje waarbij de uitslag van #TK17 gelukkig vooralsnog verbleekte.

Husbands and Wives van toneelgroep Amsterdam

Bron: toneelgroep Amsterdam.
Er zijn ook wel wat andere foto's van de voorstelling te vinden, maar de TV dokter wil niets van het decor verklappen voor wie dat nog niet wil weten. Zij ging zelf ook geheel onvoorbereid en liet zich overrompelen.

Ramsey Nasr is de meester van de ingehouden woede. Toegegeven, hij kan ook heel virtuoos ontploffen, minnen en filosoferen. Maar zoals hij gaandeweg de voorstelling 'Husbands and Wives' zonder ook maar iets te zeggen van de tafel naar de bank loopt (in een rechte lijn, dichtbij de muur - als een anaconda op twee benen), lopen de rillingen over je rug en denk je zelfs op rij 12: "blijf uit mijn buurt en raak me niet aan".
Het is veelzeggend dat ook dit soort momenten overeind blijven (sterker nog: vaak de aandacht vragen) in het overrompelende teksttoneel dat deze voorstelling toch is. De missie om Woody Allen helemaal toneelgroep Amsterdam te maken is meer dan geslaagd. Naast de meesterlijke Nasr, spetteren ook Halina Reijn (heel verfrissend klungelig, grappig en eerder aseksueel dan femme fatale) en Marieke Heebink ("ik vind het zo fijn, om single te zijn!" - of, zoals een oud huisgenoot van de TV dokter dat vervolgens wenste uit te drukken: "maar van binnen jank je...") van de planken.
Een iets ondergeschiktere rol is er voor de overige leden van het ensemble (Robert de Hoog, Gijs Scholten van Aschat en Hélène Devos), maar ook al hun personages komen prachtig uit de verf. Net als het decor, waardoor je de straten van Manhattan ongeacht het weer en jaargetijde bijna kunt ruiken en voelen in de zaal. Net als de meesterlijke incorporatie van de regieaanwijzingen en het doorbreken van de vierde wand (waardoor de TV dokter nu een fles wijn heeft verloren in een weddenschap met haar theatermetgezel, die niet op een podiumplaats wilde zitten "omdat ze je dan aanspreken" - thanks Nasr en co.) Net als dat overrompelende teksttoneel waarin de ruzies en flashbacks en gedachtenspinsels over elkaar heenbuitelen, als een meanderend en organisch geheel. Net als de mis en scene van het meubilair en de overige attributen, waarvan de verspreiding over het toneel meebeweegt met de uitdijende chaos en langzame inkeer van de personages.
Meer woorden hoeft de TV dokter er niet aan vuil te maken. Husbands and Wives van toneelgroep Amsterdam is dynamisch, virtuoos en altogether retegoed. Dat paste gisteravond al in een tweet. Nu weet u waarom.

Gezien: stadsschouwburg Amsterdam, 26 januari 2017

House of shards

Dear Mr. Trump,

I don't have any kids and it's on days like these that I am thankful that I don't. No child of mine will grow up in a world where the president of the United States acts like a school ground bully and gets away with it. Where science is brushed aside as "just another opinion". Where on 20 January 2017 all words of hope were sucked into a vortex, only to be replaced by a language that was pretending to "tell it like it is", but that was really just feeding into people's fears.

I have so many questions. Are you really such a narcissist that it doesn't matter what we tell you or ask of you? Do you really lack the common sense that with "leading by example" comes responsibility, grace and moral decency? Are you really channeling the darkest corners of Frank Underwood's soul? Well, I have seen Frank Underwood. And you, Mr. Trump, are no Frank Underwood.
You probably really believe that the media are out to get you. You probably really think you are the saviour that will make America Great Again. You probably didn't even realize that you where inappropriately rambling on about yourself and the crowds (the crowds!) you drew when you should have been talking about the CIA. Perhaps you have even been able to ignore the protests that went on yesterday on seven continents - including Antartica. After all, your own press propaganda secretary didn't even mention them. Quite remarkable, given that the crowd right outside your own door was loads bigger than the one you drew the day before. But let's be honest, it probably did piss you off just a little bit, didn't it?

You know what, Donald? Can I call you Donald? There are so many ways to end up in the history books. So many ways. In fact, seeing how you appear to be so unattached to facts I really do wonder why you didn't choose to go the Ron L. Hubbard way and just create your own little universe rather than ruining ours. Or is that what you are trying to do anyway? By bashing the press corps and rolling out your own propaganda machine on Twitter? Did your press propaganda secretary even know he was signing up for that?
It doesn't have to be like this, you know. Just sit back for a minute and think if deep down inside you really, really want to go down as the man who became a cross between Hitler and George Orwell's worst nightmare, who turned the united states into the divided states of America, who built a golden tower and lived in a white house, but who left nothing but blackness in his wake. It's not too late to turn things around. But know that if you don't, then we are onto you. You may have surrounded yourself with spineless yes-men and the occasional female variant, but most of us haven't lost our common sense yet. We, "the people" of this planet will not let you get away with this irresponsible and dangerous conduct. Resistance has never been futile.

Love,

de TV dokter

PS Geert Wilders, if you read this: don't make me have to write you one of these as well!