Waarin de twijfel toeslaat

Met afgrijzen en een teiltje heeft de TV dokter de afgelopen dagen (weken? maanden?) gekeken naar de teloorgang van de Nederlandse politiek. Op de schaarse momenten dat doomscrollen niet de overhand nam, spookte de vertwijfeling door haar hoofd. Komt het ooit nog goed met ons land? Hoe groot is de schade die Schoof's Schorpioenen Kabinet kan aanrichten voor het valt? Is de schade die PVV en FVD de afgelopen jaren hebben aangericht (en de wijze waarop we allemaal het debat hebben zien vervallen tot moddergooien met verbale diarree) überhaupt nog omkeerbaar? Slaapt Pieter Omtzigt nog? 

Hoe kan het dat het eerste debat met de tweede kamer gaat over de vraag of de nieuwe ministers de grenzen van de rechtstaat zullen accepteren? Hoe kan het überhaupt dat zoiets onomstotelijks expliciet beschreven moet worden in een akkoord op hoofdlijnen. Als dat al geen onuitgesproken norm meer is, waar moet het dan heen met de mensheid?

Begrijp me niet verkeerd, ik dank Pieter O alsnog voor het feit dat die zin erin staat omdat die paar woorden nu in elk geval ergens op papier staan en aangeven hoever we zijn gezonken dat dit benoemd moet worden. De enige stille en overlevende getuige van hoe een maatschappij in verval raakt.

Zijn de Klevers en de Fabers nou dom en beïnvloedbaar? Of gewiekst? Wat voor land hebben zij eigenlijk voor ogen? Wat is hun visie op Nederland in 2100? Zou dat niet een aardig komkommertelevisieseizoen zijn? Dat we een aantal prominente politici (en doe er dan alsjeblieft een Klaver, Jetten en Bikker bij) eens vragen te dromen over wat voor toekomst zij eigenlijk willen bouwen? Komt er dan ook echt iets constructiefs uit de PVV en FVD waarbij meer mensen profiteren van wat hun definitie van welvaart ook mag zijn dan alleen zij zelf op de korte termijn? 

Ik zet het teiltje vast klaar, en verkeer ondertussen rustig verder in een staat van verlamming - en bid voor het moment dat we kabinet Bikker I nog met droge voeten en in vredestijd mogen meemaken. 

Van der Valk: Move on over, Baantjer, there's a new kid in town

Zouden ze er in Engeland rekening mee hebben gehouden dat er ook Nederlanders naar deze serie gingen kijken? Of dat je bij googelen op de naam van de serie eerst door een lijst met recensies over appelmoes, vergaderzalen en hotelkamers heen moet scrollen voor je überhaupt iets van informatie kunt vinden over het televisiegebeuren? Wie zal het zeggen. Veel was er niet aan te doen, want de nieuwe politieserie "Van der Valk" is een reboot van een origineel uit de jaren '70.



De TV dokter heeft van de eerste serie nooit wat meegekregen. Geen idee of hij eigenlijk in Nederland is uitgezonden. Het was in elk geval een serie met een lange adem (of veelvuldige stuiptrekkingen - dat is maar hoe je het bekijkt), want IMDB laat weten dat de laatste aflevering in 1992 is opgenomen.

Het Van der Valk canon is gebaseerd op een serie boeken van de Britse auteur Nicolas Freeling. Wat hem bewogen heeft om een detective te schrijven voor de Engelse markt met exotische Nederlandse namen en hoofdrolspelers is natuurlijk een raadsel - en sowieso stammend uit vervlogen tijden toen er nog Engelsen waren die kennelijk geheel uit vrije wil het bestaan op het Europese vasteland romantiseerden. Een artikel uit 2003 leert dat de auteur een tijdje in Amsterdam heeft gewoond en gewerkt en toen in aanraking is gekomen met de lange arm van de wet, waarna het hoofdpersonage (inspecteur der politie Van der Valk) een feit was.

De TV dokter is zeker geen fan van willekeurige misdaadseries - al is meespeuren tijdens een goede 'whodunnit' altijd goed om de geest en de fantasie te blijven scherpen. De Zweedse vindt zij te traag en te donker, de Engelse vaak te koddig en ongeloofwaardig (hoeveel moorden kunnen er plaats vinden in een dorp met 50 inwoners voordat geen hond daar meer wil wonen?). Maar de revival van Van der Valk is het kijken waard. De Amsterdamse grachten vormen een schilderachtige backdrop -ook al is het volkomen ongeloofwaardig dat daar een achtervolging op de fiets kan plaatsvinden in volledige afwezigheid van enig ander verkeer of toeristen met rolkoffertjes. Het Rijksmuseum leende de zaal met Hollandse meesters uit om een simpele dialoog wat kleur te geven. Expositie krijgt op die manier een hele andere betekenis... Kosten nog moeite lijken gespaard (afgezien van het feit dat de TV dokter toch echt meende dat er 'Bierhalle' op een openslaande café deur stond, wat doet vermoeden dat dat een vertaalfoutje of overgebleven set was - al kan het natuurlijk ook dat zij gewoon de opkomst van Duitse bier etablissementen in de hoofdstad heeft gemist). Hoe je het ook wendt of keert, Amsterdam speelt de enige echte glansrol in deze misdaadserie.

Het is even wennen - al die Nederlandse namen die een beetje gezocht zijn (Milan Bakker is de enige naam die daadwerkelijk hedendaags Nederlands klinkt, de rest is een amalgaam van Duits, Vlaams en Zuid Afrikaans wat de TV dokter betreft) en wat scheef worden uitgesproken (de 'Cloovers' die als 'clueless' klinkt - maar mocht dat opzet zijn omdat de jonge detective nog het een en ander moet leren dan thumbs up voor die mooie vondst). Maar wat een genot om ook die Nederlandse acteurs (helaas in de kleinere gastrollen) voorbij te zien komen. Daar is vast wat vocal coaching overheen gegaan (tenzij ze allemaal al onberispelijk Engels spraken), maar dit heeft zijn vruchten afgeworpen. Laten we hopen dat het een springplank is zodat ze, Brexit niettegenstaande, in grote internationale producties gecast gaan worden. De TV dokter smulde vooral van de paar seconden die Markoesa Hamer (en de kwantumfysica) gegund waren als minder geslaagde date (en discussieonderwerp) voor de hoofdpersoon. Laat ze maar bellen, die casting agencies!

The Bodyguard - revisited

Wie de Bodyguard zegt, zegt Kevin Costner. Maar dat was in een andere tijd, toen alleen grote sterren zoals het film alter-ego van Whitney Houston zo'n kleerkast nodig had. En een president wellicht. Anno 2018 is het overal gevaarlijk (tot en met de president aan toe) en dus hebben ook huis-tuin-en-keuken politici behoefte aan bescherming. Zie daar de premisse van "Bodyguard" - een nieuwe BBC serie. Hopelijk kunt u de eerste twee afleveringen nog ergens terugkijken en aanstaande zondag verder gaan met episode 3. Want dit is smikkelen en smullen!



Richard Madden speelt David Budd, een Afghanistan veteraan die ondanks zijn overduidelijke PTSD (tot nu toe nog slechts weergegeven door een iets te hartstochtelijk drankgebruik) klaarblijkelijk door de veiligheidsdiensten de meest geschikte persoon wordt gevonden om de minister van binnenlandse zaken te beschermen. Die minister, een rol van Keeley Hawes als Julia Montague, is een serieuze tante. Type niet lullen maar poetsen en geen touchy-feely gedoe. Qua beleid liggen de twee elkaar niet helemaal, maar gelukkig spatten in episode 2 de vonken wel van het scherm als na een traumatisch ervaring de bodyguard ook de Romeo Capulet van Julia Montague blijkt te zijn. In elk geval voor een nacht. Of twee.

Denk niet dat we hier naar romantisch geouwehoer zitten te kijken! Er is ook politiek gekonkel, kijkjes achter de schermen bij de Houses of Parliament en terroristische samenzweringen die het niet bij dreigingen laten. Dit is een aanrader, mensen!

MEG

Toen de TV dokter plotseling de filmposters voor MEG zag opduiken ging er ergens vaag een lampje branden. Al snel herinnerde zij zich ooit een paperback over een prehistorische mega-haai te hebben gelezen. Maar... dat was toch jaren terug? Inderdaad. Het was even slikken, want dat boek blijkt in 1997 verschenen te zijn. De TV dokter woonde toen nog op een piepklein studentenkamertje. Laten we ons maar verwonderen over haar scherpe geheugen en niet vervallen in "waar-blijft-de-tijd" lamentaties. 

Uiteraard was de TV dokter reuze benieuwd wat er van dat boek geworden was - want we zijn toch 20 jaar verder: wat blijft er dan over van een verhaal dat, zo memoreerde de TV dokter, toch sterk dreef op wetenschap en onderzoek en technische hoogstandjes. Heeft dat materiaal de (haaien)tand des tijds doorstaan? Daar kan de TV dokter kort over zijn: jazeker! 

Het recept? Men neme één van de meest universele angsten (what's lurking in the deep?), men voege daaraan toe een koene ridder (Jonas Taylor, gespeeld door een - wat de TV dokter betreft - vrij uitdrukkingsloze Jason Statham, maar dat zal persoonlijk zijn getuige de rest van het internet dat zijn performance wel weet te waarderen) en men zorgt voor een flinke upgrade naar anno 2018 door het geheel the polishen met een excentrieke miljonair, een state of the art marine biology lab en een internationale, diverse cast. Tot slot serveert men het geheel in Azië en men heeft een zomerhit. Jammer dat in dat hele proces de bioluminescentie* van de Megalodon, die toch zo prominent aanwezig was op de cover van die ouwe paperback van de TV dokter, de vertaalslag naar het witte doek niet heeft overleeft. Aan de andere kant is speuren naar een allesverwoestend monster dat niet zichtbaar is natuurlijk veel spannender...

En spanning is er. De haai die je wist dat zou komen deed de TV dokter toch een paar keer opveren in haar bioscoopstoel (en dan zag zij hem nog gewoon plat, in 2D). Viel er wat tegen? Jazeker. De makers hadden wat de TV dokter betreft best wat beter gebruik mogen maken van het feit dat ze in 2018 filmden door de Meg ook wat vaker echt in beeld te laten zien. Dat moet toch kunnen met alle CGI tegenwoordig. Eén van de redenen dat in de moeder aller haaienfilms, Jaws, de haai maar mondjesmaat in beeld was, was dat de boel er gewoon super-nep uitzag. 

De TV dokter zag ooit een documentaire waarin de editor van Spielberg's film, Verna Fields, vertelde over hoe het een kwestie van millisecondes was waarin de haai geloofwaardig in beeld was, waarna ze de regisseur ervan moest overtuigen dat er een scherpe cut moest komen omdat je anders meteen zag dat het gewoon een rekwisiet was. 

Hoogtepunt van de film is ongetwijfeld de kleine Sophia Cai als Meiying, de dochter van fearless marine biologist Suyin (vertolkt door Bingbing Li). Ze weet met één optrekkende wenkbrauw meer emotie over te brengen dat Jason Statham in zijn hele performance. Maar ga MEG vooral kijken voor het vermaak. Dat is deze zomer blockbuster zeker waard. En wees ondertussen blij dat het strandweer er bijna op zit. 

De echte die hards en film aficionados, kunnen ondertussen ook proberen om de diverse homages aan Jaws te ontdekken die hier en daar door de film versnipperd zitten. De TV dokter vond er een paar, ze staan hieronder (spoiler alert). 

Dog meets shark. Boven: Jaws. Onder: MEG

Let vooral ook op de 2018 versie van "jongetje met moeder op het strand". Warner Brothers heeft goed zijn best gedaan om te voorkomen dat deze top scene al uitlekt. Er is geen spoor van de acteerprestatie van deze Chinese acteur en zijn film-moeder bij elkaar te Googelen. Hetzelfde geldt trouwens voor de te gekke Thaise remake van "Hey Mickie" die te horen is tijdens de aftiteling - ook die lijkt om duistere redenen en tot veler ontevredenheid volledig van het internet (inclusief Spotify) verbannen te zijn.

* een biologisch verschijnsel waardoor sommige organismen licht kunnen uitstralen, denk aan vuurvliegjes 

Een beter Utopia

De TV dokter had vakantie en zapte dus weer eens volop langs alle televisie kanalen. En wat blijkt? Op SBS6 is Utopia nog steeds in volle gang. Inmiddels draait, sinds het begin van de zomer, klaarblijkelijk versie twee. Een bare bones editie, waarbij de "inwoners" op het terrein zijn losgelaten zonder een dak boven hun hoofd - want die loods die er al stond, in versie één, was kennelijk wat teveel van het goede.

In details treden heeft verder geen zin: op http://www.utopiatv.nl mag dan nog zozeer gepropageerd worden dat er ook nu weer gebouwd kan worden "aan een nieuwe, ideale samenleving", de praktijk laat zien dat het hele gebeuren nog steeds neerkomt op geneuzel en geklaag. Je vraagt je hooguit af hoe de mensheid het zo ver heeft kunnen schoppen als dit is wat er bedoeld wordt met "bouwen aan een ideale samenleving".

Je kunt je ook afvragen, of het Utopia van SBS6 überhaupt nog wel van deze tijd is. Utopia startte in 2014. De crisis was op z'n retour, maar de tijden waarin je de televisiekijker naar een Gouden Kooi kon laten kijken om te zien hoe a happy few zich in luxe wentelden was ook voorbij. Van Henk en Ingrid tot Joris Luyendijk: we hadden toch allemaal genoeg van de doorgeslagen marktwerking, het grote geld en mega-corporaties? Nieuwe regels bedenken voor een betere samenleving - het klonk zo mooi en idyllisch. Maar al snel bleek dat Billie en consorten zich toch vooral zorgen maakten over wie het met wie deed, teveel voedsel consumeerde of te weinig geld in het laatje bracht. Wat dat betreft is het tekenend (zo leert Wikipedia) dat Utopia 1 gewonnen werd door een ondernemer, die heel gewiekst 50.000 euro crashte na een verblijf van 6 maanden. Je kunt de mens wel uit de consumptiemaatschappij halen, maar de consumptiemaatschappij niet uit de mens. Of zoiets.

Afgezien van die loods die aan het begin dan kennelijk heeft ontbroken, is er in Utopia 2 helaas bar weinig veranderd. En dat is een gotspe. Want de wereld is wel degelijk niet meer hetzelfde als in 2014. We leven nu in een tijdperk waarin de werkelijkheid al lang achterhaald is door de reality TV en de universele angst voor clowns gegrond blijkt nu de grootste clown van allemaal in het witte huis zit en politiek bedrijft via Twitter. Big Brother heeft het tegenwoordig voorzien op de mainstream media. Zit de TV kijker dan te wachten op een programma waarin we nog steeds doen alsof we allemaal even lekker kunnen knuffelen waarna alles weer goed is?

Als u het de TV dokter vraagt is het anno Trump tijd voor een Utopia met diepgang. Een Utopia met spelregels. Speel de werkelijkheid maar eens na op TV. Laat die inwoners niet los met een goedbedoeld "zoek het maar uit". Nee, geef ze een grondwet, en een set met spelregels. Bouw desnoods competerende samenlevingen. Laat één groep inwoners hun Utopia maar bouwen volgens  de leer van het communisme. Geef een andere groep maar een charismatische leider die de werkelijkheid verdraait - jazeker, plaats met medeweten van de televisiekijker maar een method actor tussen de inwoners waarvan je je continu kunt afvragen of hij nu echt zo gewiekst en amoreel is of gewoon een grote onbenul met een grote bek. En vooruit, laat ook een groep inwoners een nieuwe poging waging volgens de kapitalistische beginselen van een vrije democratie - maar dan wel eentje volgens het model van Athene, waarin truth van fiction wordt onderscheiden en waarin politieke leiders die het even laten afweten worden verbannen naar een lekkend tentje ergens aan de rand van het terrein.
Nog beter: voor de totale MINDF*CK is het misschien wel aan te raden om één groep inwoners steeds een paar maanden volgens een totaal ander regime te laten leven - tot de boel ontspoort of er inderdaad een Nirvana wordt gevonden. Het Stanford Prison Experiment revisited. En doe dit allemaal op de publieke omroep, zodat we tijdens de uitzendingen meteen wat achtergronden en geschiedenis krijgen over politiek een staatsvormen. In het kader van de Algemene Ontwikkeling. En als er toch op Andere Tijden en Focus wordt bezuinigd, moet daar plaats voor zijn. Natuurlijk denkt de TV dokter ook aan de export - want zij gunt Talpa (of de NPO) best een succesje in het buitenland. Voor de noodzakelijke couleur locale kan ieder land hun Utopia experiment inrichten volgens de beginselen van hun eigen politieke partijen. In Nederland garandeert het versnipperde landschap zo nog maandenlang hoogwaardige televisie en globaliseringstechnisch gesproken is het uitermate interessant om te zien wat "The Best of Utopia Worldwide" aan materiaal oplevert.

Kom op Talpa, doe je best.

5 observaties over lekkere luchten: Chanel vs. Dior

Is het toeval dat er twee nieuwe parfum reclames uit zijn die vaak parallel op TV worden vertoond? In elk geval op dezelfde avond - soms in hetzelfde reclameblok? Zo nee, dan mogen de creatives bij Dior zich wel eens goed op het hoofd krabben. De reclame van Chanel 'outshines' die van Dior op alle punten. Daarom, ook voor wie meer van film dan van veel te dure lekkere luchtjes houdt, een side by side comparison.

1. The talent

Chanel heeft Kristen Stewart aan zich verbonden. Begonnen in Panic Room, doorgebroken als vampire-lover Bella Swan heeft zij zich inmiddels ontpopt tot een individu met een geheel eigen stijl, androgyne look en een sterke i-don't-give-a-fuck attitude. Zelfs al trekt ze nog vaak een wat pruilerig mondje (waarom staat dat bij Hollywoodsterren en top models zo sexy en bij de TV dokter zelf zo belachelijk?), ze is de lipbijtende, afwachtende Bella Swan ontgroeit. En het resultaat van die transformatie zien we in deze clip: Hier staat een sterke, onafhankelijke, sportieve vrouw.

Gek genoeg zien we het omgekeerd bij Natalie Portman - de ster van Dior. Ze straalde in Léon, was queen Amygdala in Star Wars, werd niet Bella maar A Black Swan en trouwde met een danser. Zij was de welbespraakte, goed belezen, intelligente Hollywoodster. De Emma Watson van het vorige decennium. En wat doet Dior? Die zetten haar in een clip waarin we haar alleen maar alles zien doen voor een man.

Zelfs Alicia Silverstone deed in de jaren '90 al interessantere dingen "for love".

Chanel vs. Dior = 1:0


2. The world

Chanel geeft ons een mix van moderne dans, atletiek en The Matrix. Het is elegant, krachtig en intrigerend tegelijk. Abstract misschien, maar het komt allemaal recht binnen.
Dior geeft ons "gewoon". Toegegeven, een rijkeluis-gewoon misschien, met reisjes naar Parijs, witte satijnen lakens en palmbomen, maar toch: een wereld die we allemaal wel kennen. Het is de zoveelste instagram account van de zoveelste influencer. Net te erg in scene gezet om echt te zijn (wie trekt er zo'n rode rok aan in de bus en wanneer zijn de bussen zo schoon en leeg), maar net te gewoon om je uit je eigen bestaan te trekken. Kortom: boring!

Chanel vs. Dior = 2:0


3. The music

Chanel geeft ons 'Running' van Beyonce. Dior geeft ons 'Chandelier' van Sia. Het is in beide gevallen een beetje 'rode rozen rood verven', want Kristen rent en Natalie Portman playback het nummer op een gegeven moment letterlijk als haar beau weer eens iets heeft gedaan wat haar niet bevalt.
Kortom, hier scoort niemand punten. Maar Chanel weet er in elk geval nog iets aantrekkelijks mee te doen. Wie wil er in vredesnaam een luchtje dat je tot zo'n emotioneel schreeuwend wrak als Portman maakt? Keep it together, Dior!

 Chanel vs. Dior = 2:0


4. The Story

Kirsten Stewart gaat op ontdekkingsreis in haar eentje, gooit boeien van zich af, baant zich een weg door een spookhuis en spinnenweb van Egyptische zwachtels, breekt (letterlijk!) door muren en glazen plafonds en vindt uiteindelijk een serene rust in een zonsondergang die out of this world is.

Natalie Portman heeft een vent en jammert er vervolgens voortdurend over. Wat een drama queen. En in het laatste shot zijn ze er zowaar in geslaagd om haar bozig over te laten komen, alsof ze tegen de kijker thuis op de bank zegt: doe jij wel genoeg voor de liefde, hé, loser!

I know who I wanna be...

Chanel vs. Dior = 3:0

5. Het flesje

Niet dat het echt veel uitmaakt, maar Chanel lijkt ook nog eens meer vloeistof per fles te leveren. En kijk hoe crisp en clean dat plaatje is! Geen prutserige strikjes, weelderige letters en contrasterende schreeuwerige achtergronden. Chanel brengt reinheid, rust en regelmaat. Dior is vragen om drama.

Chanel vs. Dior = 4:0

Seeing John Malkovich

Detail van deze foto uit The Guardian. 

"What one earth did I just witness?"
Met dat gevoel verliet de TV dokter op woensdagavond het Concertgebouw in Amsterdam. En dan ging het niet om de verkiezingsuitslagen voor #TK17, die zij natuurlijk snel even checkte terwijl zij haar fiets van het slot haalde, maar om de voorstelling "Just Call Me God: The Final Speech Of A Dictator". Hiervoor had zij behoorlijk wat euros neergeteld, maar zo gaan die dingen. Je moet er wat voor over hebben om niemand minder dan John Malkovich live te zien spelen. Marktwerking in de culturele sector, of zoiets.

Voorafgaand aan het muziektheaterspektakel (de TV dokter is er nog niet helemaal uit of deze term de lading dekt) had zij geen heldere verwachtingen. Afgaande op de beschrijving van de website verwachtte zij een dialoog tussen een acteur en een orgel. Het werd een dialoog tussen Malkovich en actrice Sophie von Kessel. Het orgel (en daarmee het concertgebouw) bleken slechts decor en soundtrack - en bovendien een soundtrack die er duimendik bovenop lag in plaats van vernuftig geïntegreerd bleek te zijn. Meer dan eens sommeerde Malkovich, in de rol van dictator Satur Diman Cha, de organist in expliciete bewoordingen een specifiek stuk te spelen. U vraagt, wij draaien. Je zou kunnen zeggen: het Maarschalkerweerdorgel voor al uw verzoeknummers. Je zou ook kunnen zeggen: het Maarschalkerweerdorgel als gemiste kans.

Wat was de voorstelling dan wel? Overrompelend, if anything. John Malkovich heeft een aanzuigende en hypnotiserende werking - zelfs vanaf de achterste rijen. Hier staat een acteur met een onmiskenbaar groot charisma en creatieve gekte. Zo'n acteur waarvan je denkt: hij speelt fenomenabel impulsief... of... hij is heel erg lastig om mee samen te werken. Hij zette in elk geval zeer overtuigend een gestoorde dictator neer. Eentje van het oude stempel: sluw en slim, met een griezelige retoriek en geslepen plannetjes. Meer Frank Underwood dan Donald Trump. Meer Voldemort dan Kim Jong-Un. Dat het geluidsplan zijn stem in de meest opzwepende delen van de voorstelling nog wat extra vervorming mee gaf en daarmee meer kracht bijzette, paste prima in het grotere geheel.
In zijn totaliteit had de voorstelling (van Duitse makelij) een onmiskenbaar Hollywoodsausje meegekregen. Van de banners die regelrecht van de set van de Hunger Games hadden kunnen komen tot de plot twist aan het einde en de bij tijd en wijle net iets te platte dialogen (Sophie Kessel over haar *spoiler alert* omgekomen geliefde: "He was a Pulitzer prize winning photographer!" of een daarop lijkende volzin met bijvoeglijke naamwoorden die eerder klonk als een zin uit een goed doordacht obituary dan als een rauwe wanhoopskreet).
Als publiek werd je in elk geval reeds bij aanvang van de voorstelling meegezogen. Ditmaal niet met een Hollywood-, maar een CNN-sausje. Al in de eerste minuut werd de zaal overgenomen door Amerikaanse soldaten in camouflagepak en daarbij behorend wapentuig. Je waande je direct in een niet meer van echt te onderscheiden computergame. Als aanschouwer van het wereldnieuws, plotseling met je neus bovenop operatie Desort Storm. Instantaan geteleporteerd naar een ondergronds paleis van Saddam Hoessein in plaats van veilig in het concertgebouw in Amsterdam. En je dacht: Zo moet het zijn, als embedded reporter temidden van het strijdgeweld. Jammer dat er hevig werd gestunteld met de tekst aan het begin van de voorstelling (ook daarvoor nog best wat begrip, want je zult elke avond in het pikkedonker in een volledig andere zaal die totaal niet voor fysiek theater bestemd is moeten opereren), waardoor er toch een glitch in the matrix zichtbaar werd.

Kortom, al met al eerder een indrukwekkende experience dan een voorstelling van wereldformaat. Wel een belevenis waar je een unheimisch gevoel aan overhield. Waar de TV dokter voorafgaand nog dacht "zo'n t-shirt met 'just call me god' moet ik hebben, dat is lachen" had die frase (en de bijbehorende merchandise) na afloop een vieze dictatoriale bijsmaak gekregen. Eentje waarbij de uitslag van #TK17 gelukkig vooralsnog verbleekte.