Over de radio

In langvervlogen tijden, die De Jaren Tachtig worden genoemd (en waarschijnlijk officieel De Jaren Tachtig Van De Vorige Eeuw, niet te verwarren met het tijdperk waaruit De Tachtigers stammen en godzijdank houdt de verwarring daarbij op en hadden we eerder niet de behoefte onze jaartelling op een zodanig inexacte manier te benoemen), bracht de TV dokter veel tijd door voor de radio. 'Los Vast' met Jan Rietman op zaterdag, 'Het Weeshuis van de Hits' en 'Lieve Paul' op zondag. En dan niet als passieve consument, maar als bevlogen eindgebruiker. Het was een hele toer om precies op het goede moment op Record-Play te drukken op de radiocassettespeler om zo net genoeg van het intro, maar niet al teveel van de immer druk doorpratende diskjockeys op te nemen. Achteraf nam zij, als sound editor avant la lettré, dan nog net die ene seconde pauze extra op, zodat de stem van de presentator met nog net een lettergreep werd teruggedrongen.

Good times.

Vervolgens kwam er een periode waarin zij de radio volledig negeerde. Huiswerk maken hoefde niet meer en dus was de behoefte aan Gijs Staverman ook verdwenen. Haar eerste studentenkamer was niet groot genoeg voor het formaat van de stereotorens destijds en tegen de tijd dat die er wel in paste, kwam Napster op en kon je ineens (mits je alle geduld van de wereld of een snelle inbelverbinding had) hele liedjes zonder het gepraat van de diskjockey downloaden. Waarom zou je ooit nog naar de radio luisteren? De TV dokter werd ouder en kreeg behoefte aan rust aan haar hoofd. Niet altijd dat getetter van muziek en oeverloos gezwets (grootste gruwel heden ten dage: deze moppenjingle met de nog veel minder grappige moppen die de ether ingeslingerd worden).

Misschien is het de leeftijd, misschien is het de kracht van het fenomeen radio dat na al die jaren nog steeds niet blijkt uitgewerkt, maar sinds kort heeft zij de radio herontdekt. Er blijkt niets rustgevender dan op zondagochtend luisteren naar Vroege Vogels. De TV dokter heeft niets met die beesten, of met natuur in het algemeen, maar vreemd genoeg blijkt een programma waarin journalisten achter de gekraagde roodstaart aan naar Afrika afreizen om vanuit een duinpan in de Sahel verslag te doen dus machtig interessant. Want je blijkt rustig uren lang (en weken achter elkaar) over vliegroutes en grauwe kiekendieven te kunnen praten. Wat een verademing in een tijd waarin je elk uur Nu.nl moet checken omdat je anders bij het avondjournaal al zo genadeloos achterloopt dat het breaking news van die dag al lang vergeten is*. 

Radio 1 blijkt therapeut, bibliotheekboek en zennmassage ineen. Afgelopen week kon de TV dokter niet slapen en toen bleek dat heel veel mensen daar midden in de nacht last van hebben. Die bellen dan allemaal naar 'Nachtzuster' van Omroep Max om vragen te beantwoorden die je ook gewoon zou kunnen googelen. Maar zoals de presentatrice zei: "Als we dat allemaal gingen doen, betekende dat het einde van dit programma". Ze had gelijk. Nachtzuster is zoals een verjaardagsfeestje vroeger was, zonder internet. Niks niet 'we zoeken het even op', maar het ene wilde idee na het andere (want die nachtelijke inbellers zijn doorgaans interessante zielen en veelal ouderen met weliswaar een verstoord slaap/waakritme, maar ook een schat aan levenswijsheid). Gisteren ontdekte de TV dokter het nieuwste juweeltje: 'OVT', een pratend geschiedenisboek waarbij het aangenaam vertoeven is. Nog even en de zondag is weer zoals hij vroeger was: gekluisterd aan de radio. Nu alleen nog uitzoeken hoe je op je iPhone tegelijkertijd naar Radio 1 kunt luisteren en op Record-Play kunt drukken.

*"De ramp Zuid-Korea..." begint de nieuwslezer dan, waarna je zelf door je twitterfeed moet terugscrollen om erachter te komen waar hij/zij het in vredesnaam over heeft en waar er eerder die dag iets mis is gegaan**. De pushberichten van de NOS lijken daarbij uitsluitend gereserveerd te worden voor het melden van de uitslag PEC-Ajax, niet voor zinkende veerboten of lawines in de Himalaya, maar dat is een andere ergernis.

** Had ik de radio maar aangehad op mijn werk, denk je dan. Maar ja, dat leidt weer zo af onder een vergadering.