Ramses

De miniserie 'Ramses' doet zijn naam eer aan: Hij is erg mini. Slechts vier afleveringen lang, want dit is het verhaal van Shaffy in de kracht van zijn leven. Niet van de aftakelende oude man. Gisteren was de derde in de reeks en dus is het hoog tijd dat de TV dokter de loftrompet steekt over deze beeldbuisparel. Voor wie het nog niet heeft gezien: mensen, kijk dit toch zo snel mogelijk terug op uitzending gemist, nu het nog kan. Maarten Heijmans speelt de sterren van de hemel. De rest van de cast doet daar niet voor onder (Thomas Cammaert speelt een Joop Admiraal die je het liefst meteen als een puppy mee naar huis zou willen nemen), maar om de een of andere reden is regisseur Michiel van Erp erin geslaagd om Heijmans' Shaffy elke seconde dat hij in beeld is 'larger than life' te laten lijken. De rest van de karakters hebben iets 'gewoons' om zich heen hangen, maar Shaffy is groots en meeslepend. Een exotische, goddelijke jongeman tussen al die uit de klei getrokken burgertrutten en burgermannetjes. Het is op het conto van Maarten Heijmans te schrijven dat hij van Ramses toch tot op het bot een echt mens weet te maken. Een vermoeiende man, dat wel. Heijmans lijkt ook af en toe nog eens verbluffend goed op de 'echte' Shaffy en op geluidsmateriaal is al helemaal niet te horen of je hier met Maarten of een jonge Ramses te maken hebt. Geniaal.

Nog steeds zijn er mensen die Ramses 'on-Nederlands goed' vinden. De TV dokter vindt dat het daarmee nu maar eens uit moet zijn. Overspel liet al eerder zien dat zaken die met liefde en aandacht gemaakt worden kwalitatief van de bovenste plank zijn. Laat dat een les zijn voor alle netmanagers, culturele fondsen en omroepstichtingen. Mag er nog een vergelijking in Overspel in deze recensie? Waar Overspel elke aflevering treffend alle afleveringen bij elkaar weet te trekken door Huub Couwenberg een plaatje op te laten zetten, deed Ramses dat in aflevering één door een lied van Ramses door meerdere karakters te laten zingen (Joop, de bloemenboer, het meisje uit Goes, de naaister uit de Amsterdamse schouwburg). Een kleine stijlbreuk met de rest van de serie, waarin de liedjes doorgaans terloops voorbij komen als Ramses ergens achter een piano zit of met La List optreedt, maar desondanks niet minder krachtig.




Ramses heeft duidelijk baat heeft bij de documentaire ervaring van regisseur Van Erp. Niet alleen zijn er stukken 'echt' historisch beeldmateriaal versneden met 'fake' documentaireshots in de afleveringen, door de cameravoering ademt de hele serie iets waardoor het lijkt of we Ramses en consorten continue op de huid zitten.


Letterlijk, omdat er veel extreme close ups van gepijnigde of smachtende gezichten te zien zijn, maar ook doordat er (als u het de TV dokter vraagt) vooral hand-held gedraaid lijkt te zijn. De camera beweegt voortdurend. Het zijn minuscule schokjes, haast onmerkbaar, maar Ramses geeft je hierdoor onbewust het gevoel dat je als een van zijn vele aanbidders even bij Ramses op bezoek bent.


Stoppen-met-roken reclame is het allemaal niet (alhoewel er misschien op het drank-maakt-meer-kapot-dan-je-lief-is front wat winst kan worden behaald), maar met 'Ramses' is een prachtig stuk cultureel erfgoed gedramatiseerd. Godzijdank is de kans dat de Amerikanen dit in een remake gaan verpesten verwaarloosbaar klein.

Vooruit. Eén puntje van kritiek dan: Cast en crew verdienen stukken beter dan de website waarmee de AVRO meent dat we het nu mee moeten doen.