Van Glee naar Gore: American Horror Story

Het enige wat je in Nederland kunt met Netflix:
een mooi plaatje downloaden via Google Image Search

De TV dokter is verslaafd. Toegegeven: dat is theoretisch en neurobiologisch na een enkele exposie hoogst onwaarschijnlijk, maar zij zat als een Pavlov hond te kwijlen op de bank bij het zien van American Horror Story. Schokkerige hand-held camera bewegingen waar Lars von Trier met Melancholia nog een puntje aan kan zuigen en flitsende edits waardoor je het jezelf nauwelijks kunt veroorloven om even met je ogen te knipperen. Voor je het weet is het schrikmoment voorbij of heb je een spannend plotpunt gemist.

In therapie: De issues van Jacob Derwig en Peter Blok
verbleken bij de kronkels in de krochten van de ziel
van deze psychiater met praktijk aan huis.

Dylan McDermott, ooit een strak-in-het-pak advocaat om je vingers bij af te likken in 'Private Practice' is inmiddels een vader en psychiater met issues, een tienerdochter en een Victorian Mansion in LA waar alles niet helemaal pluis is. Dat is nog zacht uitgedrukt: Het hele magazijn X-files freaks lijkt te zijn opengetrokken. Tel daarbij op een leren bondage outfit waar Fifty Shades of Grey het schaamrood van op de kaken krijgt en het is maar moeilijk te geloven dat deze serie ontsproten is aan het brein van de makers van Glee. 

Er zit eigenlijk maar één nadeel aan American Horror Story: Het mag dan gisteren pas begonnen zijn op RTL5, in de Verenigde Staten is seizoen 3 inmiddels van start gegaan. In een oceaan van Wikipedia en bit torrents heeft het voor de TV dokter dus weinig zin om daar op deze plek verder verslag van te doen. Het kost al moeite genoeg om een plaatje te googelen zonder daarbij de nodige spoilers voorbij te zien komen. En zo wordt televisiekijken meteen een vorm van mentale zelfbeheersing. Dat is dan toch mooi meegenomen, wanneer in januari de nodige goede voornemens daarom vragen...