In nevelen gehuld: Barslet (7)

Een aantal weken geleden berichtte de TV dokter over de ontvangst van 'Moeder Ik Wil Bij De Revue' en 'De Geheimen van Barslet'. De eerste werd juichend onthaald. De tweede moest zich, de hoge production value ten spijt, nog maar bewijzen.

Is dat uiteindelijk gelukt?

Zeven weken lang gaf de TV dokter Barslet het voordeel van de twijfel. Die vissenregen was toch geniaal bedacht, daar moest een Groter Idee achter zitten. Dat helderziende zoontje van de barslet, daar moest toch meer achter schuilen. De Verboden Liefde tussen een broer en een zus. De onderhuidse dreiging. Het gevoel dat er iets helemaal mis was op dat Friese platteland. Het was allemaal genoeg om de spanning al die afleveringen vast te houden. Maar helaas. Uiteindelijk kwam de TV dokter toch wat bedrogen uit.

Dat risico zat er in. Het valt tenslotte niet mee om een verhaallijn bevredigend af te ronden. Maar alle magisch realistische ondertonen ten spijt, bleek uiteindelijk dat *spoiler alert* kleuterjuf Roelie een ouderwetse kinderontvoerder was, die zichzelf ervan overtuigd had dat het helderziende zoontje van de barslet beter af was wanneer zij voor hem zou zorgen. Oh ja. Ondanks alle incestinsinueringen, was Roelie's overspelige man de vader. Geen buitenaardse of metafysische toestaanden, maar gewoon passie in de polder, dus.

De enige verhaallijn die enigszins bevredigend werd afgerond was die van politieman Bjorn. Echt veel recherchewerk had hij de voorgaande weken niet in zijn mars, maar uiteindelijk redt hij Mischa wel uit de klauwen van zijn krankzinnige kleuterjuf en als klap op de vuurpijl overwint hij ook nog zijn angst voor de vlammenzee door oom Kasper uit het brandende huis van Jawhar te redden. Nou ja, bijna dan. Een echte heldenactie blijft uit aangezien zowel Kasper als Bjorn knock-out gaan in de verstikkende rookdampen. Wat volgde was bijna een deus ex machina. Een wolkbreuk boven Barslet zorgde voor een verfrissende regenbui die het vuur doofde. Bjorn kwam versuft bij en wist zich met Kasper door de verkoolde restanten van het huis een weg naar buiten te banen. Daar leek hun lot al lang te zijn vergeten door de verzamelde dorpelingen, die in de vroege ochtendschemer naar de lucht omhoog staarden alsof ze nog nooit een mals buitje op de akkers hadden zien vallen. Al hun zonden weggewassen. Toch nog een goddelijk ingrijpen dus, daar in het hoge noorden.

En de vissenregen? Die bleef onbesproken, onverklaard en bleek, achteraf, vrij overbodig voor de eigenlijke verhaallijn. Niet meer dan een slimme teaser om de kijker te binden in de hoop dat er uiteindelijk een echt mysterie ontrafeld zou gaan worden. Helaas. Zo loste Barslet de verwachtingen uiteindelijk niet in. Aan de filmische kwaliteit lag het niet. De laatste shots, waarbij de brandende resten van Barslet door rookwolken weer aan het zicht werden onttrokken begeleid door een schitterend Kyrie Eleison verdienen niets dan lovende kritiek. We verlieten het dorp zoals we het vonden: In nevelen gehuld.

Hoe zat dat eigenlijk bij de gedoodverfde concurrent? Het simpele, recht toe recht aan verhaal van 'Moeder, Ik Wil Bij De Revue'?
Liet de slotaflevering de kijker daar achter met een meer voldaan gevoel?

Jazeker.

Hier beleefde de kijker wel het zo broodnodige en hevig verlangde moment van catharsis.




Bob (Egbert Jan Weeber) raakte met een uiterst simpele vertolking van een klassieke Nederchanson een gevoelige snaar die zowel televisie vader Huub Stapel als de kijker thuis een brok in de keel bezorgde. Maar helemaal eerlijk is die vergelijking natuurlijk niet.
Je kunt nog zo'n aardige Friese plattelandsgemeente zijn. Als Barslet heb je de strijd tegen 'Het Dorp' van Wim Sonneveld natuurlijk bij voorbaat al verloren.