Slow TV: The making of a murderer

Na het debacle dat "Collegetour met Daan Roosegaarde" heette (zie de vorige post van de TV dokter over dat event hier), was er op Twitter en Facebook direct het nodige commentaar te lezen. Veelal geschreven door studenten die bij de opnames aanwezig waren geweest. En die uit de eerste hand lieten weten dat er wel heel erg geknipt en geplakt en gesneden was in de montage, waardoor het er op televisie allemaal niet iets anders uitzag dan het in werkelijkheid gegaan was.

Al eerder deze week vroeg de TV dokter zich af: wordt er in deze tijd, waarin alles snel en veel moet zijn, niet óók op TV teveel gemultitasked? Anders gezegd: proberen we niet veel te veel informatie in een uur zendtijd te proppen, waardoor elke nuance verdwijnt en noodzakelijke achtergrondinformatie soms ontbreekt - wat weer de volgende wilde shitstorm oproept? 

Waarom was "Making a Murderer" op Netflix dit seizoen zo'n enorm succes? Niet vanwege het feit dat de hoofdpersoon (oneerbiedig gezegd het beste te omschrijven als trailer trash) nu zo'n amaibel figuur was. Niet omdat er 10 uur actie en spannende plottwists te zien waren. Maar omdat er ruimte was om te graven. Om het verhaal te laten ademen. Als een goede fles wijn. Die adem wordt in toenemende mate afgesneden en, naar het lijkt, juist bij onderwerpen waarvan je denkt: daar zou ik nou nog wel eens over door willen praten.

Want wat was precies de gedachte achter de (overigens prachtige en indringende) docu over de Levenseindekliniek? Daar kwamen in een mum van tijd drie euthanasie gevallen langs. Drie totaal verschillende cases (een mevrouw van 100 die klaar was met leven, een man met onbehandelbare psychiatrische aandoeningen en een mevrouw met semantische dementie). Drie gevallen waarbij zowel de mens achter het euthanasieverzoek als de afhandeling daarvan hun eigen drieluik hadden verdiend. In plaats daarvan werd alles in één uur gepropt, waardoor de kijker met een vreemd gevoel achterbleef bij de "hupsakee-weg euthanasie". Als je even met je ogen had geknipperd, had je het gemist. Zegt dat iets over de zorgvuldigheid waarmee de levenseindekliniek en andere betrokkenen met dit dossier zijn omgesprongen? Of zegt het iets over het tempo waarin we onze beelden tegenwoordig versneden voorgeschoteld krijgen?

Het vreemde was, dat er wel degelijk ruimte ingeroosterd was voor meer diepgang. Alleen gebeurde dit in de vorm van een nagesprek, geleid door interviewheld Coen Verbraak. Aan tafel zaten de directeur van de levenseindekliniek en een emeritus hoogleraar psychiatrie. De laatste ging met gestrekt been het nagesprek in, sprak schande van wat hij had gezien en bleek, bij even doorgoogelen, überhaupt geen voorstander van euthanasie te zijn. Dat is iemand's goed recht - maar moet je als redactie het interview zodanig willen polariseren in een nagesprek waarin je drie uiterst gevoelige dossiers, zou willen bespreken? Moet je er dan echt voor kiezen om het hele euthanasiedebat nog eens dunnetjes over te doen en een arts aan tafel te zetten die duidelijk vindt dat het leven altijd rekbaar is? 

De TV dokter zou graag iets horen van de makers van deze documentaire. Anderhalfjaar lang volgden zij de medewerkers van de levenseindekliniek. Waarom hebben zij ervoor gekozen om drie levenseindes in een uur te proppen? Of beslist de netmanager dat? Hadden de makers echt een shock-doc voor ogen, die de wereld zou laten denken dat je in Nederland wel heel makkelijk aan je einde komt als je dat wilt (of, zo werd de indruk gewekt, als je omgeving denkt dat je het wilt)? Wat wilden zij ons precies zeggen? De TV dokter snakt naar tekst en uitleg. En naar lucht.