EYE: My Week With Marilyn

Er was moeilijk te ontkomen aan een kortstondige Marilyn Monroe revival, de afgelopen dagen. Dat was natuurlijk geheel en al te wijten aan het feit dat het vandaag precies 50 jaar geleden is dat dit icoon overleed. We schreven 5 augustus 1962 en Marilyn was verworden tot een zielig hoopje mens, met een net iets te grote afhankelijkheidsrelatie met pillen en de president.

De TV dokter had vroeger nooit zoveel op met de wulpse blondine. Haar eerste kennismaking met de actrice Monroe kwam dan ook geheel toevallig, tijdens het kijken van "All About Eve". In dit Bette Davis vehikel uit 1950 speelt Monroe een van haar eerste rollen. Nu is deze film die zich afspeelt in de theaterwereld sowieso een aanrader (verrassend veel golden oldies hebben een verbazingwekkend hoog tempo en groot gevoel voor humor).
Maar toen Marilyn daarin onverwacht (voor de TV dokter althans) opdook, werd in een klap duidelijk wat haar zo bijzonder maakte: Ze spetterde van het scherm. De TV dokter was van het ene op het andere moment geïntrigeerd.

Het nieuwe EYE filmmuseum in Amsterdam Noord maakte van de gelegenheid gebruik om vandaag eens goed de Marilyn bloemetjes buiten te zetten en bood een heuse Marilyn Monroe Marathon aan. Zo gek wilde de TV dokter het nu ook weer niet maken, maar zij maakte graag van de gelegenheid gebruik om de pont naar de overkant van 't IJ te nemen om daar niet alleen 'My Week With Marilyn', maar ook het nieuwe onderkomen van het filmmuseum eens goed te bekijken.

EYE

First things first: Alle loftrompetten die inmiddels op het nieuwe EYE gebouw zijn gestoken zijn meer dan terecht. Het gebouw ligt op een prachtige locatie. Als een kruising tussen een verstilde origami meeuw en een zinkende veerboot rijst het omhoog. Het terras was aanvankelijk wat minder aanlokkelijk, in de vroege ochtendregen, maar ook de grote bar binnen biedt een mooi uitzicht op de stad. Jammer dat de achterkant van het Centraal Station (zeg nooit) nooit echt mooi zal worden. 

Ook fijn: de museumwinkel verkoopt originele dingen die je nergens anders ziet. Precies zoals een museumwinkel hoort te zijn. Nee, Amsterdam heeft er met het nieuwe EYE Filmmuseum een topplek met internationale allure bijgekregen. 


Al met al kreeg de TV dokter een heel fijn zondagmorgengevoel. Jammer alleen dat, zo bleek bij het verlaten van de nog lekker knispernieuwe en schone filmzaal, de architect niet helemaal rekening heeft gehouden met het feit dat het wel eens druk zou kunnen worden daar binnen. De TV dokter moest zich door een massa dringende bezoekers voor de volgende vertoning een weg naar buiten worstelen. Daar mogen nog wel wat supposten bij om het geheel in goede banen te leiden, want Nederlanders laten zich natuurlijk niet door alleen een bordje vriendelijk verzoeken nog even te wachten en nog niet pal voor de deur te gaan staan dringen. Ook op de WC (mooie finishing touch: de handgrepen hebben de vorm van het silhouet van het museum) was het spitsuur een iets minder aangename ervaring. Vooral voor de arme medewerkster die de handdoekrol aan het vervangen was. De ruimte bleek ineens maatje pijpenla en de handdoekenautomaat hangt (lekker handig) meteen achter de deur, zodat de TV dokter deze (hierbij alsnog excuses) recht in haar flank opensmeet. Kijkt u dus uit als u daar met gevaar voor eigen leven uw handen gaat drogen. 

My Week With Marilyn

Natuurlijk kwam de TV dokter niet om te urineren, maar om een film te kijken. My Week with Marilyn vertelt het waargebeurde verhaal van de jonge Colin, die als gofer op de Engelse set van 'The Prince And The Showgirl' de vrouw achter het icoon leert kennen. Michelle Williams kreeg overal complimenten voor haar vertolking van Marilyn (je schijnt 'The Prince And The Showgirl' te moeten kijken om echt te kunnen waarderen hoe raak het is) en laat gaandeweg op schitterende wijze een gepijnigde vrouw van vlees en bloed zien. Als toeschouwer bekruipt je al snel het beklemmende gevoel dat Marilyn (en daarmee elke andere populaire beroemdheid) gehad moet hebben. De verstikkende ervaring van de drom mensen in de winkelstraat. De horde Eton kostschooljongens: je bent ter plekke blij dat je zonder papparazi's en handtekeningenjagers over straat kunt. 

Laurence O. en Marilyn

Kenneth B. als Laurence O.

De rest van het verhaal verkoopt zichzelf. Met prachtig camerawerk, schitterende muziek en een blik steracteurs waaronder Judi Dench en Kenneth Branagh. Ook een compliment voor de sprankelende vertaling, overigens. Zoals het woord "tyfusauto" voor een roestige oldtimer. Een paar knappe staaltjes editing maken het geheel compleet en zo is My Week With Marilyn een schitterende exercitie storytelling. De TV dokter kijkt ernaar uit het boek waarop deze film gebaseerd is te gaan lezen. Het verscheen in 1995 en je vraagt je af hoe het in hemelsnaam kan dat het zo lang geduurd heeft voordat dit verhaal, dat aan alle kanten schreeuwt om een verfilming, op het witte doek te zien was. 

Maar afgezien van dit juweeltje, dat ten grondslag lag aan een schitterend script van Adrian Hodges, was misschien de grootste ontdekking (voor de TV dokter, althans) van My Week With Marilyn wel dat van acteur Eddie Redmaynes. 

Echte fans weten zich ongetwijfeld nog te herinneren dat hij de rol van William Stratford speelde in 'The Other Boleyn Girl'. Bij de TV dokter was dat niet blijven hangen. Maar laat zij u dit vertellen: Die Eddie is leuk opgedroogd achter de oren. Als hij zulke interessante keuzes blijft maken in het theater en op het witte doek (net als Michelle Williams, overigens) dan ligt er nog heel wat moois voor hem (en ons) in het verschiet. Te beginnen over een paar maanden, want in de op handen zijnde verfilming van 'Les Miserables' speelt hij de rol van Marius. De TV dokter zit alvast klaar.