Rock of Ages

De TV dokter durft te zweren
dat dit 'm was.

Zonder u een al te gedetailleerde blik in haar psyche te gunnen, durft de TV dokter hier wel prijs te geven dat haar liefde voor film begon met 'Annie' en daarna stevig wortel vatte met 'The Sound of Music'. Voor haar geen 'Wham' of 'Doe Maar' aan de muur. De eerste poster boven haar bed kwam uit de Margriet in plaats van uit de Hitkrant en toonde een lachende Aileen Quinn.
Lange tijd waren movie musicals not done (uitschieters als Dirty Dancing daargelaten), maar daar lijkt misschien een kentering in te komen. Nog even wachten en dan zien we Hugh Jackman als prisoner 24601 (a.k.a. Jean Valjean) in 'Les Miserables'.
Dat wordt smikkelen en smullen.




Tot die tijd zullen we het moeten doen met 'Rock of Ages', de stage-to-screen adaptation van iets wat Off Broadway begon. Ook daarin geen mindere goden: Tom Cruise vervult de hoofdrol en kruipt in de huid van rockgod Stacee Jaxx. Tel daarbij op een cast die verder bestaat uit Catherine Zeta-Jones, Paul Giamatti, Russel Brand en Alec Baldwin en een verzameling 80s hits om u tegen te zeggen, en het totaalplaatje lijkt iets waar je je nauwelijks een buil aan kunt vallen. Jammer maar helaas is er het nodige mis met Rock of Ages.

Allereerst het grootste pluspunt van de film: Tom Cruise. En niet alleen vanwege zijn strakgespierde lijf, dat de TV dokter nu zonder nadenken over die vertederende glimlach van het weeskind op de slaapkamermuur zou plakken. Cruise maakt in deze film nog maar eens een keer goed duidelijk dat we hem al zijn rare Scientology ideeën maar moeten vergeven, omdat hij nu eenmaal een groots acteur is.

Sex, Drugs and Rock 'n' Roll

Helaas dringt die realisering zich vooral op vanwege het feit dat de rest van de cast uiterst magertjes afsteekt naast deze filmgod. Alles aan Cruise ademt Stacee Jaxx. Elke vezel in zijn lijf, iedere blik in zijn ogen zeggen sex, drugs en rock 'n' roll. Alles uit zijn mond, of het nu gesproken of gezongen is, klinkt vol overgave. Hoe anders is dat bij Alex Baldwin, die in een fout sitcom sfeertje blijft hangen. Topacteur Giamatti lijkt zich out of place te voelen. En Russell Brand is al zodanig een karikatuur van zichzelf dat daar weinig winst te behalen valt. Als we dan toch moeten kiezen, wordt de enige andere aardige prestatie neergezet door Malin Akerman, die een journaliste van Rolling Stone magazine speelt in een rol die wel en heel vette knipoog naar 'Almost Famous' en Kate Hudson is. En zo wordt Stacee Jaxx, het meest absurde karakter uit de hele film, vreemd genoeg het enige mens van vlees en bloed.

Kalverliefde

Omdat er ook (en met 'ook' bedoelt de TV dokter 'voornamelijk') jong publiek naar de bioscopen gelokt moet worden, is door de film een flinterdun Footloose-meets-Dirty-Dancing verhaaltje gevlochten. Sterker nog, zelfs de actrice die in de onlangs uitgebrachte remake van Footloose de rol van Ariel vertolkte, Julianne Hough, werd gestrikt voor de rol van small-town-girl-who-wants-to-make-it-in-LA. Helaas verbleekt het acteertalent van deze wulpse blonde jongedame naast eerder genoemde grote namen als sneeuw voor de zon en ook Diego Boneta (de mannelijk helft van de jonge love interests) voegt weinig meer doe dan puppy dog eyes.

Mede dankzij deze suikerzoete tienerverhaallijn wekt 'Rock of Ages' af en toe de indruk meer op Nickleodeon dan op MTV thuis te horen. De afwikkeling van deze spanningsboog zie je van mijlenver aankomen. Daar kunnen zelfs Tom Cruise in optima forma, de grootste 80s hits en een paar goed gesneden mash-ups (denk bijvoorbeeld aan "We Built This City" en "We're Not Gonna Take It") niets aan veranderen. Illustrerend voor het overheersende 'been-there-done-that' gevoel is het feit dat voor de grootste emotionele uitsmijter en grand finale wordt gekozen voor het nummer "Don't Stop Believing". Een rock musical met Tom Cruise die moet leunen op het nummer dat door Glee uit de vergetelheid werd getrokken, maakt zich er wel heel makkelijk van af.