Twilight: Breaking Dawn (I)

Wees gewaarschuwd. De TV dokter staat op het punt om hoogst persoonlijk een behoorlijke deuk te slaan in haar reputatie.

Wellicht is het velen van u ontgaan, maar vorig weekend kwam 'Twilight: Breaking Dawn' on demand beschikbaar. Een glorieus moment. Het kan geen toeval zijn dat direct daarna de lente begon. De TV dokter zal toegeven, dat zij daar al lange tijd smachtend op zat te wachten. Zowel op die lente als op 'Twilight: Breaking Dawn'. Niet vanwege het sixpack van Taylor Lautner, overigens. De TV dokter is 100% Team Edward. Dit laatste trouwens ook niet per se vanwege Robert Pattinson, maar meer vanwege een diepgewortelde interesse voor het fenomeen 'vampier'. Het staat wat haar betreft nu eenmaal buiten kijf dat zo'n bloedzuiger stukken meer sex-appeal heeft dan een weerwolf. Daarbij was de TV dokter haar tijd ver vooruit, want zij las de hele occulte boekencollectie van de bibliotheek al bij elkaar lang voordat vampiers mainstream, trendy en woest aantrekkelijk werden.
Enfin. De TV dokter had zich dus al maanden netjes ingehouden en was niet tussen de gillende tienermeisjes in de bioscoop gaan zitten, maar had in plaats daarvan geduldig gewacht tot het laatste deel uit de Twilight serie met een paar drukken op de afstandsbediening de huiskamer binnen kwam stromen.

Natuurlijk is Twilight: Breaking Dawn - Part I een draak van een film. Meer dan een teaser voor Part II is het niet te noemen.
Het enige hoogtepunt is het feit dat Bella en Edward eindelijk seks hebben, maar natuurlijk wordt zelfs dat met het oog op de tere Amerikaanse tienermeisjesharten maar mondjesmaat in beeld gebracht. Wie de boeken heeft gelezen weet wel beter...

Wanneer Bella aan het eind van de film eindelijk *spoiler alert* tot vampier transformeert (mooi in beeld gebracht door haar uitgemergelde lijf te laten regenereren) wordt ons een prachtige blik in haar felrode ogen gegund, waarna de aftiteling alweer langs komt rollen.


Nee, waar de Harry Potter films de magische wereld van Hogwarts tot leven roepen, laten de Twilight verfilmingen je eigenlijk alleen maar schuldig en vertwijfeld achter, met het schaamrood op de wangen en de vraag in je achterhoofd waarom je hier überhaupt ook alweer naar wilde kijken en die hele boekenreeks op de plank hebt staan.

Ook een blik op het geschreven woord levert hier meer vragen dan antwoorden op: Het is niet goed geschreven, bij tijd en wijle tenenkrommend slecht zelfs, het plot is voorspelbaar. En toch...

De TV dokter zag Twilight ooit omschreven als 'crack for teenage girls'. Want Stephenie Meyer heeft iets voor elkaar gekregen waar menig sterauteur jaloers op kan zijn: Als je Twilight eenmaal openslaat, moet je verder lezen. Eten, slapen, drinken: het is allemaal onbelangrijk. Doorlezen zul je. Het liefst van kaft tot kaft in een enkele zitting. De films zijn wat dat betreft een slap aftreksel, want ze missen die urgentie. Kirsten Stewart heeft de emotie 'getergd' als geen ander onder de knie, maar wat je mist is de zich als een waterval en achtbaan kolkende en voorstuwende monologue interieur van Bella Swan. Die alle primaire gevoelssnaren weet te raken en subliem te bespelen. Bij het lezen van Twilight neemt het limbisch systeem de overhand en weet iedereen, van gillend tienermeisje tot TV dokter, niet hoe snel ze de pagina's moeten omslaan. Je kunt van Stephenie Meyer zeggen wat je wilt, maar dat is knap.