La Grande Bouffe (1973)

Bon appétit!

De TV dokter had even genoeg van zingende of dansende medelanders in de zoveelste talentenjacht, en besloot dat er daarom dit weekend maar eens een film moest worden gekeken. Het werden 'Australia' (Hugh Jackman en kangoeroes, leuker kan het niet worden) en de klassieker 'La Grande Bouffe' uit 1973. Iets Frans met een vreselijke vreetpartij, zoveel wist de TV dokter nog wel te melden, maar tot haar grote schaamte moet zij bekennen dat ze dit hoogtepunt uit de Franse cinema nog nooit had gezien.


Spoiler Alert!

'La Grande Bouffe' volgt vier vrienden, die zich een weekend opsluiten in, naar het zich laat aanschijnen, Villa Kakelbont. Het zijn Marcello (Mastroianni), Michel (Piccoli), Philippe (Noiret) and Ugo (Tognazzi). Inderdaad, de personages dragen dezelfde namen als de acteurs. Marcello is een gluiperige, zwaar-oversexte piloot (dan toch vele malen liever Hugh Jackman dan Mastroianni, al is Hugh vast niet zo creatief met autoonderdelen), Michel doet iets bij de tv en Philippe is een rechter met een ongezonde fixatie voor zijn huurbazin. Ugo is kok en kennelijk even ongelukkig als de rest.

Even lijkt het gastronomisch genieten te worden in het rariteitenkabinet dat het buitenhuis van Philippe mag heten (de TV dokter vroeg zich dan ook vooral af wat zijn backstory was), maar al snel wordt duidelijk dat ze snode bedoelingen hebben met hun uitgebreide getafel. Waarom wordt nooit duidelijk, maar de vier zijn het leven beu en van plan zichzelf dood te vreten. Daarbij nodigen ze een paar hoertjes uit voor de gezelligheid (en de vleeslijke behoeften van Mastroianni), alsmede de lokale schooljuf. De dames van lichte zeden kiezen eieren voor hun geld en vertrekken nadat ze het zoveelste kippen/fazanten/parelhoenenbot hebben moeten afkluiven.

De film is vooral een opeenschakeling van mooie en indringende momenten (de rondleiding van de schoolklas door de keuken, het creatieve gebruik van de koelcel, de tegenvallende riolering). Een echte overkoepelende verhaallijn is er niet (nou ja, ze willen zich doodeten en dat lukt op een tien-kleine-negertjes *dat is een gevaarlijke, zo net voor de gouden koets* manier eigenlijk zonder problemen), sterke antagonisten zijn ook ver te zoeken en de karakters blijven allemaal nogal plat.
Dat is jammer, want waar is het misgegaan met deze zielen?
Het enige personage dat enige ontwikkeling doormaakt is voornoemde schooljuf, die zich ontpopt van mollig muurbloempje tot foodie Groupie, femme fatale en Engel des doods. Het gebeurt alleen wel een beetje snel allemaal (en dat voor een Franse film uit de jaren 70): Ze heeft dat boogje al ver voor de helft van de film helemaal gemaakt, want ze komt er in no time achter dat dit hedonistische bestaan haar beter ligt dan een klas vol snotneuzen leren lezen en schrijven.

There's not always room for dessert

Verder is 'La Grande Bouffe' een zodanig vreetfestijn dat de TV dokter zich na afloop niet kon voorstellen ooit nog een hap eten naar binnen te werken. Het leek haar het ultieme afslankmiddel. Zet die smerige pastei verkleed als chocolade-Sint-Pieter op repeat en de kilo's vliegen eraf. Helaas was dat bij-effect de volgende ochtend bij het ontbijt al reeds verdwenen. Zij bleef echter wel zitten met de volgende vraag:
Is het uberhaupt mogelijk om je dood te eten?
Zelfs wanneer je jezelf enorm te buiten gaat en je maag behoorlijk is uitgerekt, is er tenslotte toch altijd een moment waarop je denkt: Ik kan niet meer. De berichten over exploding stomachs na een zwaar kerstdiner vallen doorgaans nog wel mee. Zij kent ook nog niemand die is geknapt door acute obstipatie.
Maar kennelijk behoort het toch tot de mogelijkheden: Bij een eetwedstrijd in Wales heeft tenminste een van de kandidaten wel eens het loodje gelegd. En ook Adolf Frederik, de koning van Zweden, schijnt zich zodanig te buiten zijn gegaan aan desserts dat hij de bijkomende verteringsproblemen niet overleefde.

Zo blijf je na afloop van 'La Grande Bouffe' toch met een naar gevoel in je maag achter. Laten we het zo formuleren: Het is maar goed dat de geur-TV nog niet is uitgezonden met de hoeveelheid darminhoud die de toeschouwer over zich heen krijgt.