zondag 24 augustus 2014

Stoppen op het hoogtepunt

Iedereen weet dat je op het hoogtepunt moet stoppen. Weinigen doen het. Bij Recensiekoning zijn ze het verval voor geweest. De recensiedichtheid nam al wat af de laatste tijd*, dus de trouwe lezer voelde de bui wel hangen. Maar toen plotseling zomaar een recensie (over duizendmaal dank in het Zweeds) ineens de laatste ooit bleek te zijn geweest, kwam het einde toch nog onverwacht. Stoppen op het hoogtepunt: vijf sterren.

Het is lastig. Wanneer is genoeg ook echt genoeg? Hoe weet je of je even in een dipje zit, of op die allesvernietigende neerwaartse lijn op de parabool terecht bent gekomen? Ionica Smeets kan het ongetwijfeld wiskundig onderbouwen, maar in de praktijk is het allemaal lastig in te schatten. 
Is er nog hoop voor Will Smith, of had hij het beter bij Independence Day kunnen laten? Zijn casting in *SPOILER ALERT* 'A New York Winter's Tale' was in elk geval even onverwacht als ongeloofwaardig (evenals het feit dat *SPOILER ALERT* Colin Farrell daarin een knul van 21 moet voorstellen). 
Is Roodkapje op RTL4 de show waarmee Paul de Leeuw weer gaat pieken op zaterdagavond? De woorden 'we zijn bijna toe aan de eerste commercial break' klonken wat onnatuurlijk uit zijn mond en grapjes over een bruine Humberto Tan en een Turkse Toprak Yalciner lijken inmiddels steeds meer op uitlatingen die bij een ander tijdperk horen. Goed bedoeld, maar anno 2014 ongemakkelijk beladen en politiek incorrect. Eén ding is zeker: Bij Jacques d'Ancona leek de scherpte er inmiddels vanaf. Hij heeft wellicht te vroeg gepiekt, in een tijd waarin jureren slechts voorbehouden was aan het panel bij de Soundmixshow. Oh heerlijkheid der heerlijkheden als Jacques in het The Voice/Holland's Got Talent tijdperk tot wasdom was gekomen en de rol van Gordon als Jurylid des Vaderlands zou hebben vervuld. Hij zou als een Simon Cowell van eigen bodem de kandidaten vlijmscherp gefileerd hebben. 

Volgende week schijnt Henny Huisman terug te komen in een revival van de Soundmixshow. Stoppen op het hoogtepunt: ook vóór sterren. Je moet het maar kunnen...

* net als die bij de TV dokter, note to self

zondag 10 augustus 2014

Storytelling

Zolang de mens bestaat, vertelt hij/zij verhalen ter lering ende vermaak. Dingen die je in verhaalvorm overlevert, blijven nu eenmaal beter hangen. Feitjes van de middelbare school zijn veelal in een zwart gat verdwenen (maak de TV dokter niet midden in de nacht wakker om een differentiaalvergelijking op te lossen), maar door de docent vertelde anekdotes staan nog in het geheugen gegrift ("Ik dicteer: In het land der breuken, heerst de gouden regel"). En een goed (of op z'n minst aanstekelijk) verhaal vormt de basis van elk TV programma waar je bij blijft hangen of iedere film waaruit je niet wegloopt.

Hoe belangrijk storytelling kan zijn, bleek maar weer toen de TV dokter gisteren boodschappen ging doen bij de Albert Heijn en daar viel voor... vis met een verhaal. Ze zocht een eenvoudig blikkie tonijn en kwam thuis met het conceptproduct FishTale. Jazeker, de TV dokter ging de dolfijnvriendelijkgevangenheid ver voorbij en zwichte voor 'Tonijn van Ali'.
Veel dichter kun je het gevoel dat je zelf met een hengel in het water zit niet benaderen: Ali Mohamed doet voor de tonijn wat Willem en Drees doen voor de locale aardbei.

Er bleek zelfs een You Tube filmpje te bestaan waarin je Ali aan het werk kon zien.

Hoewel... 

Ali heette nu ineens Hussein. Dat lekkere Maledievse ding waarmee je wel met je billen bloot melk uit een kokosnoot mee zou willen drinken was ineens in geen velden of wegen meer te bekennen. Bovendien moest de TV dokter om kans te maken op die reis naar de Malediven voor de verandering weer eens haar hele ziel en Facebookzaligheid aan de duivel verkopen. Het meest absurde element was echter nog wel het feit dat ze tevens tot in lengte van dagen (want 15 december 2014) het dekseltje van het blik tonijn (dat er zonder dat kartonnetje ineens heel saai uitzag) met de wincode moet bewaren! Is Ali nou helemaal van de ratten besnuffeld? Dat dekseltje wel in elk geval, als het tot na Sinterklaas op het aanrecht moet blijven bivakkeren. Had 'ie die wincode niet gewoon ergens op de kartonnen verpakking kunnen drukken?

De tonijn smaakte overigens niet echt bijzonder. Volgende keer wordt het weer gewoon John West*. Ook daar zit tenslotte een kekke website met een stoere visser achter. Move on over, kapitein Iglo.

* Sorry, Bart van Olphen, de 'sustainable fish lover' achter dit culinaire concept.

maandag 4 augustus 2014

Rillingen over de rug

De TV dokter wil deze zomer nog twee films zien: 'Boyhood' en 'Lucy'. Voor de eerste is het tot nu toe veel te mooi weer geweest. De tweede draait pas sinds vorige week. Dat weet de TV dokter, omdat er overal filmposters in de tramhokjes hangen. Dit is de filmposter die de TV dokter vorige week zag en waarvan spontaan alle haren op haar armen overeind gingen staan:

Tot zover het mooie weer. De hemel brak open en huilde.

U moet weten, toen de TV dokter klein was had zij een leraar op de lagere school die als klein jongetje nog voor het verzet krantjes had rond gebracht. Hij kon prachtig over de oorlog vertellen. Om ervoor te zorgen dat het niet al te veel op een spannend jongensboek ging lijken, maakte hij met de klas ook altijd werkstukken. We kregen dan echte voedselbonnen om erin te plakken en schreven teksten waarvoor we eigenlijk nog veel te klein waren. Zoals 'nooit weer'. En we knipten slecht gekopieerde fotootjes uit om de boel te illustreren. Dit soort fotootjes:


De TV dokter moet de laatste tijd vaak terugdenken aan die lessen op de lagere school, want er is een hoop tuig van de richel dat de laatste tijd afglijdt tot een niveau waar haar de rillingen van over de rug lopen. En dus stond de TV dokter vorige week voor het eerst van haar leven klaar om een klacht in te dienen bij het meldpunt discriminatie. Niet omdat zij zich persoonlijk gekwetst voelde maar om een weemakend onderbuikgevoel van algehele onvrede te rapporteren. Helaas bleek je op de meldpunt website geen foto te kunnen uploaden. En dus besloot de TV dokter om hem dan maar hier te plakken, in haar huidige werkstuk. Als een melding van discriminatie. Als een aanklacht. Als een schreeuw van wanhoop. Zij had gehoopt dat de mensheid in de 21e eeuw een stukje wijzer was geworden. Don't prove her wrong, Nederland. Don't prove her wrong...