zondag 25 mei 2014

Manifest

Soms zijn er dingen die je eigenlijk niet wilt doen, maar toch niet kunt laten. Kijken naar 'The Human Centipede' bijvoorbeeld. Of naar de beelden van een beveiligingscamera bij een museum in Brussel, omdat je je simpelweg niet kunt voorstellen dat iemand daar op klaarlichte dag een kalashnikov uit zijn tas haalt en ermee schiet om daarna rustig weg te lopen. Vanmiddag las de TV dokter het 140 pagina's tellende manifest van de 22-jarige Amerikaan die in California op een killing spree ging. Voor wie ook nieuwsgierig is: het staat hier.

Het leest als een roman. Of een filmscript. En het treurige is, dat het ook nog eens goed geschreven is. De TV dokter zou haast zeggen dat je kunt zien dat hier de zoon van een regisseur de pen heeft opgepakt. Je ziet het zo voor je. Het stille jongetje met grootheidswaanzin, opgroeiend in een welgesteld Hollywoodmilieu en omgeven door een cast die zo uit The Hills weg lijkt te zijn gelopen. Beschadigd door de scheiding van zijn ouders, ontevreden met zijn kleine postuur, zich op school een social outcast voelend tussen al die populaire surferboys en blonde beachbabes (laten we wel wezen, Southern California kan wat shallow zijn). Tijdens de puberteit verslaafd aan world-of-warcraft rakend, continu in therapie en ergens, tijdens diezelfde puberteit, ondanks (of misschien wel dankzij) alle weelde diep ongelukkig. En op de een of andere volslagen verknipte manier overtuigd van het feit dat hij recht heeft op sex. Op het feit dat vrouwen aan zijn voeten zouden moeten vallen. Op rijkdom en een leven vol rozengeur en maneschijn. Het leest als een prachtig, getergd romanfiguur maar het bleek helaas het echte, ontspoorde product van het leven achter de Hollywood facade.

De TV dokter weet het even allemaal niet meer. Gelukkig schijnt de zon vandaag. Maar ja, dat deed hij ook in Isla Vista.

Sunset in Isla Vista

zaterdag 24 mei 2014

De laatste P&W

Het had zo mooi kunnen zijn. Pauw en Witteman (#penw) sloten hun duümviraat af met een grote terugblik op de afgelopen jaren. Het werd een soort live compilatie: de studio zat bomvol gasten die in groepjes aan tafel mochten komen vertellen hoe het was om daar aan tafel te hebben gezeten, daarbij ondersteund door leuk videomateriaal uit de oude doos (want hoe snel ziet iets er gedateerd uit, als je kijkt naar de beelden van Alexander Pechthold en Beatrice de Graaf uit 2007). Ze waren er allemaal, inclusief Wouter Bos, die voor de gelegenheid weer zo'n gekmakend overhemd aan had getrokken (de TV dokter geeft eerlijk toe: met Wouter zou ze zo een beschuitje willen eten). Het was alleen wat aan de fletse kant, alsof het iets te vaak in de was had gezeten. Je zag Alexander (het overhemd netjes tot bovenaan dichtgeknoopt) verlekkerd kijken naar het begin van Wouter's sternum, waar de frisse lucht lekker overheen kon strijken en de huid kon ademen, aangezien je het jezelf als ex-Politicus nu eenmaal kunt veroorloven wat minder knoopjes dicht te doen.
Waarvoor dank, Wouter. Waarvoor dank.


Wouter Bos (boven) stijf dichtgeknoopt in 2010 en (onder) als een zwoel zomerbriesje gisteravond.



Helaas meende de redactie van Mathijs van Nieuwkerk om een paar uur eerder het gras voor de voeten van beide heren te moeten wegmaaien, door het seizoen af te sluiten (Mathijs krijgt kennelijk al vakantie) met een soortgelijk concept: al zijn tafelheren en -dames mochten nog even aanschuiven om hun favoriete televisiemoment van het afgelopen jaar aan te kondigen. Veel meer dan dat was het niet. Lieve Mathijs, was dat nou nodig? Het kwam niemand uit. Pauw en Witteman niet. En je gasten ook niet, getuige de outfit waarin Halina was komen opdraven. Ze zag eruit alsof ze onderweg was naar de Oscars, in een bleekroze strapless galajurk. Een jurk waarover Twitterend Nederland zich direct opwond. Maar ja, je kon er ook moeilijk omheen.
Galajurken zijn ondingen. Ze zijn prachtig als je ermee op de rode loper poseert en stilstaat. Je kunt je er verder echter nauwelijks in bewegen. Trappen lopen is een crime en, zoals Halina gisteren demonstreerde, zijn ze ook niet gemaakt om mee op een klapstoeltje in het #DWDD publiek te zitten. Of om in gefilmd te worden in een medium closeup als tafelgast. In het publiek leek de galajurk een niemendalletje dat hard afstevende op een nipplegate. We hoeven echt niet preuts te doen met z'n allen, maar het leidde af, die twee borsten van Halina. Tijdens het gesprek met Geri Verbeet zat je gewoon met samengeknepen billen op de bank te hopen dat het gemoed van la Reijn binnen zou blijven en eenmaal aan tafel kozen cameraman en regisseur voor een shot waardoor Halina totaal naakt leek te zijn aangeschoven.
Wat later op de avond Twitterde Halina dat ze in de zaal zat voor de premiere van 'De Entertainer' met Gijs Scholten van Aschat. Zelf was zij een paar uur eerder het grootste entertainment voor de rest van Nederland geweest. En kennelijk was dat dus geen kwestie van aandachttrekkerij en overdressing geweest, maar was Halina simpelweg op doorreis naar de schouwburg even bij Mathijs aangeschoven. Ze zat er om Ilse en Waylon op het songfestival aan te kondigen. Een typisch gevalletje waarin een 'sorry Mathijs, ik kan niet die avond' een beter idee was geweest. Deze laatste uitzending van #DWDD maakte eigenlijk maar één ding duidelijk: Gerdie Verbeet moet heel snel in Zomergasten.

Take home message: Galajurken zijn ondingen en borsten zijn eigenlijk alleen maar onhandig. Of andersom, de TV dokter is er nog niet helemaal over uit.


zondag 18 mei 2014

De helden uit mijn jeugd: Wubbo

Wubbo Ockels speelt met een druppel sinaasappelsap tijdens zijn Space Shuttle missie
Wubbo Ockels. Alleen zijn naam had al iets magisch. Zijn beroep sprak nog veel meer tot de verbeelding. Dankzij Wubbo las de TV dokter alle ruimtevaartboeken uit de bibliotheek van voor naar achter, wilde zij astronaut worden en deed zij goed haar best op school.

dinsdag 13 mei 2014

Oh Oh Humberto

TV recensent Hans Beerekamp van de NRC zit zonder digitale televisie. En zoals het een customer-minded provider als @UPC en een postorderbedrijf in de 21e eeuw betaamt, duurt het dan kennelijk een paar dagen om een nieuwe decoder geleverd te krijgen. Daar helpt geen liever TV dokter aan. Je kreeg vroeger per trekschuit sneller je zaakjes voor elkaar, maar dat zal de vooruitgang wel wezen. Hoe het ook zij, dankzij deze abominabele klantenservice kan hij alleen analoog kijken en niets opnemen. Goed nieuws voor de publieken, maar jammer voor Hans was dat niet waar het gisteravond allemaal gebeurde. Wie tegenwoordig zo tegen het eind van RTL late night naar Pauw en Witteman zapt voelt zich alsof hij van een gezellig feestje zo op een crematie belandt. De energie loopt zo het doucheputje in.

A u het de TV dokter vraagt, wil Paul gewoon liever thuis naar Humberto kijken dan zelf op dat tijdstip in de studio zitten. In Hotel Americain is er altijd leven in de brouwerij. Gisteren iets teveel, omdat de een of andere gestoorde idioot over de desk van @Luuk naar de gastentafel meende te moeten jumpen. Humberto loste het professioneel op, door te zeggen dat er iets 'omviel', maar de meneer in het lichtblauwe poloshirt net achter Humberto greep naar zijn borst en keek of hij zojuist een hartverzakking had gehad. Bij de TV dokter schieten er dan altijd meteen allerlei rampscenarios door het hoofd. Want het zal toch niet dat.... (vul in een gedachte die je maar beter niet hardop kunt uitspreken). Gelukkig werd de oproerkraaier meteen overmeesterd (was dat de beveiliging van Humberto of van de miljonair aan tafel?) en merkte John de Mol als vakman direct op "goed voor je kijkcijfers".

Gelukkig waren er nog Twitteraars met digitale TV die de boel wel even konden terugspoelen.

Gelukkig had Humberto geen ongenode gasten nodig om kijkers te trekken, dat deden zijn tafelgasten wel: Die springende malloot interrumpeerde toevallig een droomuitzending (terwijl Luuk een filmpje over drie honden en een worst liet zien, hoe belabberd is je timing dan?). Humberto had namelijk Ilse de Lange en Waylon in de studio (op zich al winst natuurlijk, want dat betekende dat Pauw en Witteman ze niet hadden) en het was een uitzending waarin Ilse de harten van heel Nederland won (voor zover ze dat op het podium in Kopenhagen nog niet gedaan had). Ilse maakt van haar hart nooit echt een moordkuil en dat de tranen op de loer liggen bij een gesprek over haar overleden vader daar kijkt niemand van op. Maar dat ze onverwacht brak toen ze vertelde hoe, na al die jaren leuren om in het buitenland je muziek aan de man te brengen, Universal nu op zondagavond bij haar aan de keukentafel zat om dat zo snel mogelijk voor elkaar te krijgen... dat moment was een juweeltje. En alsof regisseur Pannekoek nog aan de knoppen zat werd het ook nog eens in een mooie close-up in beeld gebracht. Dat kan Humberto onmogelijk aan hebben zien komen. Maar, vakman die hij is, hij verdiende het wel. Wat een machtig mooie televisie.

 Er zijn momenten die je je jaren later nog kan herinneren. Zo weet de TV dokter nog goed dat ze Ilse de Lange voor het eerst op televisie zag. Het was jaren terug. Ze vertelde dat ze in een schoenenwinkel in Almelo werkte, maar liever Country wilde zingen. En in die ene zin, over Universal aan de keukentafel, vatte ze die reis van de schoenenwinkel naar op één in vrijwel heel Europa samen. De TV recensent van de NRC heeft wat gemist. En dat album van de Common Linnets is trouwens ook best om aan te horen. Er moeten heel wat meer Hollanders een kruk opeten dan alleen Albert Verlinde.