The Spielberg Face

Van mijn leeslijst Nederlands op de middelbare school is me vooral bijgebleven dat je veel meer symboliek in dingen kunt lezen dan de auteur er opzettelijk (of in elk geval bewust) in heeft gestopt. Ik herinner me een interview met Tim Krabbé, waarin hij vertelde dat de cover van zijn boek "Het Gouden Ei" het gevolg was van de interpretatie* die een scholiere ooit aan zijn verhaal had gegeven.


Dat wil niet zeggen dat nadenken over het hoe en waarom niet nuttig en interessant zou kunnen zijn. Daarom hier een video essay over 'The Spielberg Face':

* deze, namelijk.

It's a disaster

Op zoek naar een TGIF film zapte de TV dokter door het door haar kabelprovider aangeboden On Demand menu*. Echt spannend klonk het niet, maar dankzij America Ferrera en Julia Stiles bleef de TV dokter hangen** bij "It's a disaster". Zie hier de movie poster en de eerste zinnen uit de omschrijving:

"Vier jonge stellen komen om de zoveel tijd bij elkaar voor een zondagse brunch. Het is een saaie gewoonte geworden waar geen van allen nog iets mee heeft. Maar deze keer belooft het interessanter te worden. Emma en Pete hebben namelijk besloten om te gaan scheiden. De relatie van de neurotische Hedy en Hal verloopt stroef. De moderne hippies Lexie en Buck zijn nog altijd smoorverliefd op elkaar maar geloven in een open relatie en vrije seks. Tenslotte is er Tracy, die nooit een relatie in stand kan houden. "

Prima vrijdagavondkost, dus. En toegegeven, onderbewust was het waarschijnlijk dat Alles is Liefde meets Love Actually lintje dat de TV dokter over de streep trok.


Het begon wat kabbelend, spitsige dialogen, beetje snappy karaktergedoe. Allemaal prima. En toen...
SPOILER ALERT!

Waarom?

romcom alert:
val niet voor deze poster!

Sommige films zijn zulke missers, dat je je afvraagt waarom ze ooit gemaakt zijn. En waarom tijdens het draaien of afmonteren niemand heeft gezien dat het eindresultaat het nodige te wensen overliet.
De TV dokter keek vorige week naar "Alex and Emma". Geregisseerd door niemand minder dan Rob Reiner, nota bene. De man die de wereld "When Harry Met Sally" gaf, alsmede "The American Presidant". Met Luke Wilson (Drew Barrymore's love interest uit "Never Been Kissed") en Kate Hudson in de hoofdrollen. De combinatie zou theoretisch goed moeten zijn voor vermaak op niveau.

Helaas.

Cinematografisch zag het er allemaal weinig magisch uit. Bovendien bleef het plot zichzelf herhalen en moest het script hier en daar leunen op rare toevalligheden. Want waarom stond Kate Hudson eigenlijk überhaupt plotseling bij Luke Wilson voor de deur?

Maar omdat de TV dokter tegen beter weten in bleef doorkijken, snapte ze gaandeweg het verhaal wel waarom de film ooit gemaakt is: de hoofdrollen zijn namelijk gedroomde uitdagingen.

Naast de verhaallijn in het hier en nu (de opbloeiende romance tussen Alex en Emma), is er namelijk een tweede, fictieve* plotlijn met roaring twenties vibes. En Luke Wilson speelt niet alleen de getormenteerde Alex, maar ook Adam, het hoofdpersonage uit de historische roman die deze Alex aan het schrijven is. En die hij laat stenograferen door Emma nadat twee onderwereldfiguren zijn laptop aan barrels hebben geslagen (De film stamt uit 2003 en ook toen waren er vast al wel bibliotheken of internet cafés. Maar laten we toegeven aan de suspension of disbelief dat het tien jaar geleden makkelijker was om binnen 24 uur een stenograaf te vinden dan een leenlaptop.) 

Voor Kate Hudson was dit script waarschijnlijk een nog veel aantrekkelijker lokkertje: Zij speelt niet alleen de preutse en ietwat wereldvreemde Emma (anno nu), maar ook de Zweedse Ilva, Duitse Elsa, zwoele Eldora en Amerikaanse girl-next-door Anna, de opeenvolgende manifestaties van de huishoudster uit Alex' roman. Zo kunnen beide spelers naar harte lust schakelen en de volle breedte van hun spectrum laten zien. Daar kan een echte rasacteur natuurlijk maar moeilijk 'nee' tegen zeggen.

'Alex and Emma' is daarmee een goed voorbeeld van hoe je als scenarioschrijver je script op het witte doek kunt krijgen. Schrijf rollen waar de acteurs hun tanden in willen zetten. Als ze echt willen, bijten ze wel.

Overigens blijkt de plotlijn in het hier en nu gebaseerd te zijn op het leven van Dostojevsky. Dat geeft dit niemendalletje een mate van diepgang die het in de pitch om het script te slijten vast goed heeft gedaan. Jammer dat er weinig meer van terug te vinden is in het eindproduct.

* de TV dokter realiseert zich dat in a work of fiction ook de eerste plotlijn als fictief beschouwd kan worden. Just bear with me folks.