Entertainment Experience: Paul's Einde

De TV dokter krijgt verzoeken om toch het einde van 'Steekspel', het eindproduct van Paul Verhoeven's deelname aan de Entertainment Experience, te verklappen. Wie daarvan niets wil weten, doet er goed aan om te stoppen met lezen.

Voor wie niet langer kan wachten:

Entertainment Experience: De Première (2)

Dit is deel 2 van het verslag van de grote EntXP 'Steekspel' première avond.
Deel 1 (De Rode Loper) leest u hier.

Ook bij deze post geldt: diverse foto's zijn de TV dokter vanuit de community toegestuurd.
Voor naamsvermelding kunnen de fotografen zich melden op filmentv@gmail.com


De Film

Bron: ?

Er moest wat omroepwerk over de intercom aan te pas komen, maar uiteindelijk liet iedereen zich verleiden om de champagne en kek uitgedoste serveersters in de lobby achter zich te laten en plaats te nemen in de grote zaal.
Als het op het witte doek aankomt, gaat er toch niets boven Tuschinski. En helemaal mooi meegenomen: Tijdens een heuse première krijgt iedereen dus zomaar gratis en voor niets een flesje water bij zijn stoel. Wat een service!

Toen iedereen goed en wel zat, was ook meteen duidelijk dat het maar goed is dat die avond in het Ziggo Dome nooit door is gegaan. Niets ten nadele van het hobbybouwproject van de kabelprovider, maar de Entertainment Experience is Lady Gaga niet, en een zaal waar 17.000 man in kan, zou toch echt iets te hoog gegrepen zijn geweest. Dit was namelijk het beeld van Zaal 1 net na aanvang:

Bron: De TV dokter

Plek voor nog geen 1000 personen en, u ziet het, er waren nog een hoop plaatsen over. Waarom is de TV dokter niet helemaal duidelijk. Lieten uiteindelijk zoveel deelnemers die wel een uitnodiging hadden ontvangen het afweten? Tegen hen zou de TV dokter willen zeggen: Volgende keer gewoon de stoute hakkenschoenen aantrekken en komen! Hadden de Nederlandse filmsterren geen zin om de week voorafgaand aan het Nederlands Filmfestival de gala outfit al uit de mottenballen te trekken? Is het gewoon de moeite niet om voor een film die het midden houdt tussen Short en Feature de regen te trotseren? Dacht iedereen na het optreden van Paul Verhoeven in DWDD dat er überhaupt niet veel soeps uit dit project was gekomen? Wie zal het zeggen. Feit was, dat er hier en daar nog wel wat mensen bij hadden gekund.

Vol verwachting
Bron: De TV dokter

De grote vraag van de avond was natuurlijk, wat er zou gaan gebeuren met de user generated film. Want dat principe klonk bij aanvang van het project misschien allemaal wel aardig, maar wie ook maar een beetje heeft opgelet zal moeten toegeven dat het achter mekaar plakken van deel 1 t/m 8 een haperende lappendeken annex lekkende gatenkaas, kortom een draak van een compilatie zou zijn geworden, die kant noch wal zou raken. Misschien was het de champagne of de nog naborrelende kick van de rode loper, maar de TV dokter kon zich goed vinden in de slimme en elegante oplossing waarvoor uiteindelijk was gekozen: Van elk winnend deel werden 2 scènes vertoond.
Het was meer dan genoeg. Voor de winnende teams moet het geweldig zijn geweest om het eigen materiaal op het grote witte doek te zien, maar (eerlijk is eerlijk) van de meeste inzendingen liet de professionele kwaliteit natuurlijk toch een beetje te wensen over. Britt Dekker schoot al in een lachstuip na een paar seconden acteerwerk van het team van Carel van Goch, dus na de volle 10 minuten (en dat 7 keer) hadden we haar waarschijnlijk kunnen afvoeren en had Paul Verhoeven zich ongetwijfeld ook op het toilet verstopt. Als u het de TV dokter vraagt was de gekozen oplossing een gulden middenweg en een gouden greep.

Het geheel werd min of meer in goede banen geleid door ceremoniemeester René Mioch, die voorafgaand aan de te vertonen twee scènes de naam van het winnende team en dito componist noemde. Maar tsjongejonge. Je zou toch verwachten dat iemand die de ganse wereld overvliegt van het ene naar het andere star-studded event inmiddels wel een beetje sjeu in zo'n show zou kunnen gieten. In plaats daarvan ademde de hele organisatie wel een beetje polderglamour. Zo sprak Mioch bij deel 2 de gevleugelde woorden: "Het werd gewonen door het team van IO filmproducties. Die overigens ook deel 3 en deel 8 wonnen." De TV dokter hoopt toch echt dat hij voor die draak van een spanningsboog dezelfde avond nog een fikse draai om de oren heeft gekregen van Robert Alberdingk Thijm. Vervolgens schold hij ook "Meriam Stokman van Music Made" nog uit voor een "hij".
De directeur van Ziggo deed er nog een schepje bovenop. Als antwoord op de vraag van René Mioch of dit project voor herhaling vatbaar was volgde een dramatische stilte die net iets veel te lang bleef hangen. Waarna hij nog net wist uit te brengen: "Laten we even op het resultaat van Paul wachten". Ach, het was ook wel weer charmant om op zo'n avond de gezonde Hollandse nuchterheid een mislukte poging tot zelfverheerlijking te zien doen.

Het winnende deel 8 van IO werd overigens wel helemaal vertoond, en met de sublieme vondst van Brenninkmeijer en consorten om daarin een stoet acteurs van andere teams te laten figureren (tot en met 'Zo Is Het Leven' van Mick Harren op de achtergrond in het door Eric van der Velden gerunde café) werd dit toch een mooie samenvatting van het werk dat de community had geleverd.
En EntXP hield woord: Na afloop werden alle winnaars (van de delen 1 t/m 8 maar ook van de randcategorieën) op het podium geroepen. Samen met Paul. Die goedgemutst fijne woorden sprak. En die vervolgens samen met de directeur van Ziggo aan iedereen een ingelijste en gesigneerde filmposter uitreikte.

De winners take it all in.
Bron: De TV dokter

En toen was het tijd voor de film van Paul, waarin bleek dat Robert de Hoog het beste gevoel voor komische timing had, getuige het aantal keren dat om hem werd gelachen. Uiteindelijk had de meester, zoals hij al wel had laten doorschemeren, voor een lichte ontknoping gekozen in, zoals hij zelf zei "de stijl van Kim van Kooten".
Jeetje, mevrouw Derwig*. Die man wil echt een komische film met je maken. Als je niet snel toehapt dat stuurt de TV dokter Verhoeven zelf een script, want dit ijzer smeekt erom om gesmeed te worden! De TV dokter wil Paul's einde niet verklappen (de twist is misschien niet mindblowing, maar wel geslaagd), ook al is het haar niet helemaal duidelijk of 'Steekspel' nou ooit nog ergens in het openbaar vertoond zal gaan worden. De lengte is wat afwijkend, dus dat zal allemaal wel lastig in een normaal bioscoopprogramma te plannen zijn. Maar noteert u het maar vast in de agenda: in Veronica's Meimaand Filmmaand wordt hij op de televisie vertoond. En zonder de clou weg te willen geven kan de TV dokter nog wel verklappen dat Peter Blok naast zijn geweldige incassering van Nadja's zwangerschap nog een tweede prachtig acteren-met-de-ogen moment heeft gekregen in de laatste scène. En op het grote doek is zijn vakmanschap dienaangaande helemaal smikkelen en smullen.

Nadat iedereen tijdens de aftiteling ook nog eens zijn naam langs had zien rollen en de sterrencast op het podium een bloemetje in ontvangst had genomen, zat het officiële gedeelte erop en maakte iedereen zich op voor de Afterparty in de Escape.

Daarover meer in deel 3.

* Waar was Kim eigenlijk op de première?

Entertainment Experience: De Première (1)

Bron: Peter in 't Hout.

Alle foto's bij deze post zijn de TV dokter vanuit de community toegestuurd.
Voor een vermelding kunnen de overige fotografen zich melden op filmentv@gmail.com

Er ging het nodige geheggel en gesteggel aan vooraf. Ziggo Dome? Mei? Juni? November? Eén film? Twee films? Eerlijk gezegd heeft de TV dokter best een paar keer getwijfeld of het er überhaupt nog van ging komen. Maar afgelopen maandag brak dan toch eindelijk het moment van de waarheid aan: Op 24 september ging in de Amsterdamse Tuschinski bioscoop 'Steekspel', het eindresultaat van Paul Verhoeven's aandeel in het Entertainment Experience project, in première. Natuurlijk was de TV dokter van de partij, om te kunnen berichten hoe het er nou echt aan toe gaat, daar op de rode loper...

De Rode Loper
En het moet gezegd: EntXP hield woord. Hardcore leden uit de community kregen de kans om in vol ornaat te stralen, en het spotlicht te delen met de (nu nog) iets bekendere Nederlanders. Een select gezelschap was zelfs uitgenodigd voor de VIP borrel voorafgaand aan de première. Zo kom je nog eens in het Carlton Hotel*. Robert de Hoog en consorten hadden daar nog wel even tijd om iets van de voortreffelijk uitziende catering te snaaien, maar de TV dokter was niet de enige die het maar bij een simpel glas water hield. Als je dit soort dingen voor het eerst doet, wil je het galadecolleté tenslotte niet besmeuren met een klodder satésaus nog voor je de bioscoop binnen bent...
Eenmaal op de rode loper interviewde René Mioch dus niet alleen Britt en Ymke, maar ook Stephan Brenninkmeijer en Marleen Maathuis. Hij stelde vragen aan Martin Koolhoven, maar ook aan Eric van der Velden. De microfoon was voor Johan Vlemmix, maar ook voor Luuk Degen. Wat voor een schooluniform geldt, bleek ook te gelden voor een smoking of galajurk: Iedereen is ineens hetzelfde. Helemaal wanneer het avondje polderglamour zich voltrekt tijdens de eerste herfststorm van het jaar.

Het leverde de volgende schitterende beelden op. Live te zien op de site van sponsor De Telegraaf en op Ziggo Event Kanaal 13. Wat maakt het uit dat daar geen hond naar kijkt op de doordeweekse maandagavond. Zie iedereen eens verdiend stralen en zijn of haar moment pakken!

De held van Maranz

Muziektopper Luuk Degen

Een deel van team IO

Martin Koolhoven trotseert de elementen.
Let op het papiertje in de hand van René Mioch.

Laten we trouwens voorop stellen, dat er op die rode loper door welgeteld 3 mensen echt snoeihard gewerkt is. Held nummer één van de avond was zonder enige twijfel Dokky, die (met oortje en al) de Bobo's en Bobo's-To-Be uit de rij plukte om ze in de juiste volgorde bij de microfoon van René Mioch te krijgen zodat de techniek er op het goede moment de passende naam onder kon plakken. De juiste man op de juiste plek, want Dokky kent tenslotte iedereen**. 

Hetzelfde kan niet gezegd worden van René Mioch, want die had natuurlijk keine blasse Ahnung wie Luuk Degen of Fleur Jansen waren. De TV dokter kan u nu melden, dat zoiets in showbizzland heel elegant wordt opgelost door hem buiten het oog van de camera een strookje papier in de hand te duwen waarop een foto en de naam van zijn volgende slachtoffer prijken, alsmede een paar trefwoorden zodat hij een enigszins ter zake doende vraag kan stellen. Het zag er allemaal redelijk stressvol uit en daarmee is René Mioch de tweede held van de rode loper, wat de TV dokter betreft.

Held nummer drie komt uit onverwachte hoek. En illustreert meteen dat dit project een echte community heeft opgeleverd, met EntXP deelnemers die elkaar het succes gunnen en deze ervaring samen willen delen. Want waar de lens van Edwin Smulders niet geïnteresseerd was in aanstormend talent, stond Jonathan Maxwell Reeves, alias Ghostwriter, tijdenlang naast Edwin in de stromende regen. Niet op, maar naast de rode loper. Met de lens in de aanslag. Om daar niet alleen Plasterk en Verhoeven, maar vooral de EntXP deelnemers uit den lande vast te leggen. Een hele dikke pluim voor onze Zuiderbuur en Community Photographer.

Zo is het leven dus ook!

Eenmaal binnen, wachtte gratis champagne en een hoogpolig tapijt waarop het met hoge hakken knap lastig elegant paraderen is. De schrijvers zwaaiden af naar het tweede balkon (kennelijk had de organisatie er al rekening mee gehouden dat die liever rustig ergens achteraf in het donker zitten dan op de voorste rij) en de overige genodigden verspreidden zich over de zaal, in afwachting van de sterrencast en andere belangrijke mensen.

Waar is Gaite, vraagt u zich af?
Die liet verstek gaan. Ze moest naar school de volgende dag.

Toen Paul en zijn pappenheimers ook binnen waren, kon het feest losbarsten. 

Daarover later meer in deel 2. Tot die tijd, volgen hier nog 4 dingen die de TV dokter geleerd heeft van haar eerste rode loper:
1. Als de dress code 'Black Tie' is, kom je Tuschinski ook best binnen in een piepkort jurkje tot net over de bil. Zolang je maar wel een toeganskaartje hebt, natuurlijk. Al trekken in de praktijk vooral de actrices een afwijkend model schreeuwend niemendalletje aan. Schrijvers kleden zich doorgaans iets minder opvallend. Freud kan hier ongetwijfeld iets mee.

2. Als de dress code 'Black Tie' is, kun je in Nederland dus ook best gewoon in een blauw pak zonder das (I am talking to you, Robert de Hoog) aan komen zetten. Er liepen zelfs gewoon spijkerbroeken rond. Al zal het in dat laatste geval waarschijnlijk helpen als je een soapster bent en ook moet je natuurlijk wel een beetje een hippe kop hebben om daarmee weg te kunnen komen.

3. Als de dress code 'Black Tie' is en het regent, kun je best gewoon je jas aanhouden over je jurk en je haar kan ook gewoon doen waar het zin in heeft. Als Halina Reijn het mag, mogen wij het ook. Al had iemand natuurlijk wel gewoon eventjes tegen Peter Blok moeten zeggen dat die regenjas over zijn smoking (hij wel) uit moest voor het grote foto moment. Maria, waar was je?

4. Wie een beetje behoorlijk voor de dag wil komen op TV, doet er goed aan voor de hoek van Brenningkmeier te kiezen (zie de foto hierboven). Dat wil zeggen: schuin tegenover de camera en schuin tegenover de interviewer. In zo'n geval helpt het als je een leuke actrice naast je hebt staan die vanuit welke hoek dan ook goed overkomt.

Wordt vervolgd met:
deel 2 - De Film
deel 3 - De Afterparty

28/9/2012: Bronvermelding foto toegevoegd.

* Het was hooguit een beetje vreemd dat die uitnodiging voor de meesten pas op maandagochtend kwam, alsof er plotseling nog iemand had bedacht dat de users misschien ook wat aandacht verdienden. Maar eenmaal binnen werd iedereen, of je nu Van Goch of Van de Ven heette, gefêteerd dat het een lieve lust was. 

** Hij voelde zich bovendien nog schuldig omdat er uiteindelijk geen tijd meer was om Carel van Goch nog de interviewen, aangezien Paul Verhoeven en zijn sterrencast in aantocht waren. Gelukkig kreeg Carel een aparte vermelding in SBS Shownieuws later op de avond. En laten we wel wezen: Dat hebben waarschijnlijk meer mensen gezien dan die live-stream op de site van Wilma Nanninga waar zij doorgaans soapacteurs uit de kast probeert te trekken.

Anna Karenina

Woorden schieten de TV dokter tekort. En dat is niet zo handig op een blog. Maar zij was zodanig verrast door wat Joe Wright met Tolstoj's 'Anna Karenina' heeft weten te doen, dat zij vindt dat iedereen die drama, film en/of theater een warm hart toedraagt die moet gaan zien. En snel, voordat je er dingen over hoort of leest. De TV dokter ging namelijk geheel op de bonnefooi een bioscoop binnen en toevallig draaide net op dat moment 'Anna Karenina'. Vooruit, dacht zij, waarom niet.

De TV dokter zat met open mond voor het witte doek. Verwacht geen mind-blowing twists a la Sixth Sense. Maar wel een heruitvinding van het medium film die qua stijl zijn gelijke niet niet kent. Met een zodanig weergaloos acterende Jude Law dat de TV dokter pas halverwege doorhad dat ze naar hem zat te kijken (u ziet, de TV dokter had zelfs de poster niet eens van tevoren gelezen), een overrompelende vormgeving en unieke stijl. Kortom, een film die de hoop doet leven dat er ook in de 21e eeuw nog ruimte is voor de cinema, zonder gekdoenerij met 3D brilletjes.

Zien dus!
Helaas lag de bioscoop die de TV dokter binnenliep in het buitenland en moet Nederland (alsof het de jaren '80 is toen het ook een half jaar duurde voordat films uit Amerika hier te zien waren) wachten tot 21 februari 2013. Dus zet het in de agenda, sluit tot die tijd ramen en deuren, kijk geen trailers en lees geen recensies. Laat u net als de TV dokter verrassen en herontdek hoe fijn dat is.

Othello: negen jaar later

Het lijkt West End of
Broadway wel, zo met
al die lichtjes.

Tussen de Fringe bedrijven door, slaagde de TV dokter er ook nog in om deze week een bezoek te brengen aan Othello in de Stads Schouwburg (deze spatie wordt u aangeboden uit solidariteit met het Rijks Museum) van Amsterdam. TGA speelde dit stuk eerder in 2003 en daarmee was het (even kort door de bocht) een van de laatste stukken van het gezelschap die  de TV dokter heeft gemist.
Er was namelijk een tijd, waarin de TV dokter dacht dat alleen sjieke grachtengordelmensen met dito outfit en genoeg geld naar het hoofdstedelijk theater op het Leidseplein togen. Er hing een air van exclusiviteit omheen die haar enigszins intimideerde. Maar schijn bedriegt. Natuurlijk ademt de grote zaal een en al grandeur, maar verder is het er ook voor het klootjesvolk goed toeven. Het grootste voordeel: Er zijn bijna altijd nog wel kaartjes te krijgen. Sinds de culturele kaalslag van Rutte I en de ondergang van 'The Producers' ziet de TV dokter het kopen van een volle prijskaartje echter ook nog als een sociale verplichting en dus zei zij vriendelijk "Dank u wel" tegen de mevrouw achter de kassa die haar erop attendeerde dat er voor die avond ook nog wel kaarten in de last minute ticketshop tegen dumptarief te halen waren en betaalde het volle mep van EUR 33,50 voor Kesting en consorten.

Othello speelde voor een magertjes gevulde Rabozaal, maar stelde niet teleur. Er was spektakel (majestueuze gordijnen, gigantische windturbines), een mooi staaltje stage fighting, functioneel naakt (inmiddels heeft de TV dokter het TGA gezelschap als u het haar vraagt meer naakt gezien dan enig ander mens op deze aardkloot), een mooie tekstbehandeling en een schitterende vertaling. En, bovenal, een prachtig moment waarin Karina Smulders als de verwarde en onterecht beschuldigde Desdemona de toeschouwer echt wist te raken in een moment van ultieme wanhoop.

Verschilde de voorstelling eigenlijk van die uit 2003? We pakken de recensies uit dat jaar er even bij. Wilfred Takken van de NRC leek destijds niet echt een goede avond te hebben gehad:

Bron: NRC 2003, TGA website

Nou, dat drama viel wel mee. 

Kennelijk hebben Fernhout en Smulders in de afgelopen negen jaar het nodige bijgeleerd. 

Bron: NRC 2003, TGA website

Ach ja, het glazen huisje. Wie vaker naar TGA gaat, kent het wel. Het is inmiddels meer gerecycled dan de gemiddelde PET fles. De TV dokter moet toegeven: Er zijn momenten waarop zij behoorlijk glazen huisjes moe was, maar in deze voorstelling leek het haar toch echt prachtig op z'n plek. Wie zegt dat een slaapkamer knus moet zijn? De tierelantijnig oosters aandoende palmboomlamp uit de 2012 versie trof wat haar betreft precies de juiste toon. En niets is indrukwekkender dan dat glazen gevaarte tot vlak voor de eerste rij op je af te zien schuiven. Aanvankelijk staat die kamer ver weg ja, waardoor het een 'gluren bij de buren' effect oproept. Maar naarmate de voorstelling van een verhaal over krijgmacht verschuift naar een verhaal over trouw en ontrouw (dat bij de TV dokter overigens meer eerwraak dan Badr Hari parallellen opriep), schuift die slaapkamer steeds indringender dichterbij. Je kunt er niet langer voor wegkijken.

Bij nader inzien blijkt dat inzicht niet bijster origineel, want het was de journalist van de Volkskrant ook al opgevallen:

Bron: Volkskrant 2003, TGA website

Waar de Volkskrant de Iago van Fernout een zekere "leepheid" toedicht, had de verslaggever van het Parool ook al wat aan te merken op het vlakke spel van Roeland Fernhout, al toonde die zich verder meer tevreden:

          

Bron: Parool 2003, TGA website

Dat klinkt meer als de voorstelling die de TV dokter heeft gezien.

Wat de TV dokter betreft is de voorstelling teruggebracht tot de kern en volwassener geworden. Weg is de schmink die kennelijk Hans Kesting in 2003 nog tot Moor moest transformeren. Weg zijn afleidende rekwisieten als bokshandschoenen, brilletjes en parelkettingen die opduiken in de recensies van negen jaar geleden. Anno 2012 heeft TGA, Smulders en Fernhout incluis, genoeg aan de tekst van de oude bard in een Bouazza jasje. Na afloop vroeg de TV dokter zich dan ook drie dingen af. Eén: Hoe declameert Othello in het orgineel "Mijn zakdoek! Mijn zakdoek!"* Twee: Door welk woord liet Bouazza zich inspireren tot "Godskanker"? En drie: Wat is in vredesnaam het work-out regime van Karina Smulders?

* dat is dus gewoon "handkerchief". Hoe modern. En hoe teleurstellend.

** de TV dokter hoopt op "fire and brimstone!"

Obese: Hoe is het nu met?

Wie had gedacht dat de zichzelf wegcijferende Brabantse boerenechtgenote Angeli het succesnummer zou gaan worden van kijkcijferkanon Obese? Laten we het zo zeggen: De TV dokter is blij dat zij wat dat betreft geen weddenschappen is aangegaan.

Vlak voor het begin van het tweede seizoen van Obese, verzorgde RTL een "Hoe is het nu met", waarin we te zien kregen of de kandidaten uit het eerste seizoen erin geslaagd waren hun nieuwe gewicht en, misschien nog wel veel belangrijker, hun nieuwe levensstijl in stand te houden. Een anonieme tipgever (bedankt!) had haar er onlangs al op gewezen dat deze uitzendingen eraan zaten te komen en de TV dokter kon dan ook niet wachten op een hernieuwde kennismaking met Danny, Angeli, Katelijne en haar grote liefde Alexander*.

De knop
Wat bleek? Waar bij Angeli, Katelijne en Alexander "de knop" om leek te zijn, had Danny een terugval gehad. Zelf deed hij er nogal nonchalant over (zijn oude en wel erg doorzichtige verdedigingsmechanisme, als u het deze huis-tuin-en-keukenpsycholoog vraagt), maar Radmilo kon er niet om lachen. Veertig kilo erbij in een paar maanden tijd. En vervolgens nog een paar kilo aankomen nadat Danny hem driftig had bezworen er weer hard aan te gaan trekken.
Ook Wendy maakte zich zorgen. Nu had Danny de begeleiding van Obese nog. Maar hoe moet het straks verder met hem, als hij met zijn nieuwe liefde en zijn drukke sociale leven aan zichzelf is overgeleverd? "Wat is die knop?" wilde Wendy van Danny weten. Ze had dat beter aan Angeli kunnen vragen. "Het moet hier goedzitten", sprak die tegen Danny terwijl ze op haar hoofd wees. "Als het hier goed zit, gaat het er daar** niet in en blijft het daar*** niet hangen."
Die plakt de TV dokter vanavond nog op de koelkastdeur.

Leermomentjes
Deze terugblikacties zijn nuttig. Toch ontbreken ze vaak op televisie. Zijn de familieruzies echt opgelost als Bert van Leeuwen met zijn cameraploeg is vertrokken? Zijn kinderen echt blij als ze hun tandeloze biologische ouders ergens in de rimboe hebben laten opsporen? Kun je sommige Memories niet beter bij een ideale, romantische herinnering laten? Het lijkt de TV dokter een vrij goedkoop gat in de markt voor deze of gene producer om aan die nieuwsgierigheid van de kijker tegemoet te komen.
De "Hoe is het nu met" van Obese voldoet echter aan meer dan alleen de behoefte aan apies kijken. Ten eerste stelt het gerust, door duidelijk te maken dat de deelnemers ook na afloop van de afvalrace nog een jaar onder begeleiding van Radmilo en consorten zijn blijven staan. Daarmee werd de vrees dat de kandidaten als goedkope kijkcijfertrekkers zouden zijn gebruikt gelukkig weggenomen. En zo was het contract van RTL met Bergman Clinics**** ook eindelijk eens echt ergens goed voor, want zij mochten de buikwand correctie van Angeli uitvoeren, omdat de verzekering niet betaalde.
Maar meer dan dat nog, maakte de terugblik duidelijk dat je geen doorgeslagen (yes, I am talking to you, Danny) übersportman hoeft te zijn om te slagen. De moeder van vier boerenzoons met nieuwgevonden eigenwaarde kwam sterker uit de strijd dan de voormalige surfdude. Dat lijkt de TV dokter dan weer voer bieden voor de nodige interessante psychologische achtergrond documentaires. Als was het alleen maar vanwege de mededeling tussen neus en lippen door dat Angeli haar hart kon uitstorten bij haar trainer. Wat zou haar man daarvan denken?

* nou ja, "kon niet wachten" is misschien ietwat overdreven. Zij keek de uitzending terug op RTL gemist, aangezien zij gisteren samen met Gijs Scholten van Aschat in de stadsschouwburg bij Othello van toneelgroep Amsterdam zat. Daarover later meer.

** mond

*** heupen

**** u weet wel, daar waar "Dit is mijn lijf" ook laat snijden. In de schaamlippen van Kimberly, bijvoorbeeld. Nog steeds een van de meest gegoochelde blogposts op deze site. Maar over vagina's praat de TV dokter graag een andere keer verder. Wel rijst direct de vraag: Hoe is het nu eigenlijk met Kimberly? Heeft die inmiddels wel een gezonde relatie waarin ze niet gedumpt wordt omdat iets aan haar lichaam de heren niet bevalt?

Fringe 2012: Er is een morgen

Op de Fringe website werd 'Er is een morgen' aangekondigd als 'een hartverscheurend verhaal door nieuw schrijftalent Timen Jan Veenstra'. Sterker nog, dit was 'een nieuwe moderne klassieker'. U begrijpt dat de TV dokter de kans om daar als een van de eersten deelgenoot van te zijn, niet liet lopen.

Er is een morgen. Maar die ziet er niet al te best uit.
Bron: Amsterdam Fringe website

Van de Fringefestival website: 

'Er is een morgen' is een apocalyptische dialoog tussen twee mannen die als enigen over zijn in een wereld die ze niet meer herkennen. [...] Geïnspireerd op de paradox waar zijn generatie zich mee geconfronteerd ziet: opgroeien met het idee dat je alles kunt worden wat je wilt, maar nu versleten worden voor "nutteloos" omdat je besloot Latijn te studeren. Wanneer alles wat je dacht te kennen wegvalt, waar verlang je dan naar?

Na het zien van de voorstelling, vindt de TV dokter bovenstaande omschrijving wat hinken op twee gedachten. Was het een apocalyptische dialoog? Ja. Behoorlijk. Zaten daar twee verdwaasde jonge generatie Y-ers moedeloos Ovidius te declameren? Nou, nee. Dat zinnetje uit de pitch lijkt eerder een lokkertje. Een vlot klinkend stuk tekst, louter en alleen aangeleverd om (meer?/een jonger?/een ander?) publiek te trekken. Alsof de makers bang waren dat het op handen zijnde einde van de wereld niet genoeg dramatiek met zich meedraagt. Jammer, eigenlijk. 

Gelukkig had de TV dokter zich door de apocalyptische dialoog laten lokken en dus zat zij gisteren aan het eind van de middag in Castrum Peregrini. Een ding was duidelijk: Kennelijk durven maar weinig mannen publiekelijk uit te komen voor het ongunstig uitvallen van hun studiekeuze. Of is het mannelijk deel der natie meer van het 'carpe diem' dan van het 'memento mori'? De TV dokter moet het antwoord schuldig blijven, maar feit is dat er welgeteld slechts twee mannen op de dubbele rij krakende klapstoeltjes zaten.

In de kale, witte ruimte lag alleen een berg as. Pompeii? De Vesuvius? Het publiek bleef in het ongewisse. Hoe de wereld aan haar einde was gekomen, werd in het midden gelaten. Veel was er in ieder geval niet over. Alleen nog een verlaten kinderspeeltuin. Afgaande op de flarden aan herinneringen die de twee overgebleven mannen nog hadden, was de natuur hoe dan ook wel geholpen door wat menselijk geweld om de mondiale rampspoed te bevorderen.

Vreemd genoeg werd het apocalyptische element van de voorstelling, voor wie blanco luisterde, pas tegen het einde duidelijk. Tenminste, de TV dokter meende een messias-momentje langs te horen komen. Daaraan voorafgaand was het zoeken voor het publiek. Wat doen deze mannen? Fantaseren ze? Zijn het herinneringen? Of creëren ze nieuwe gedachten? Een grote pluim* gaat dan ook in de eerste plaats naar acteurs Rik Engelgeer en Arian Foppen. In zo'n kleine, lichte studio zit je als publiek overal toch altijd een beetje ongemakkelijk dicht met je neus bovenop. Maar vanaf het eerste moment was duidelijk dat hier twee bekwame spelers stonden, bij wie het materiaal in goede handen was. Kudos** voor de tekstbehandeling, het heerlijke ABN en de spelenergie van beide heren. 

Jammergenoeg bleef de totale energie van de voorstelling op veel momenten net in iets teveel van hetzelfde hangen. De herinneringen aan een voorbije wereld leken haast onder hoge druk door de hersens van de karakters naar buiten geperst en getrokken te worden. Des te mooier en intenser was het moment waarop een herinnering "in het raam" als een tere vlinder plotseling binnen kwam fladderen.

De TV dokter realiseerde zich tijdens het zien van deze voorstelling nog iets: Zij is dol op het type tekst waaruit 'Er is een morgen bestaat'. Zij moest bij de stijl van Veenstra meteen denken aan Rob de Graaf. En dat is bedoeld als compliment, want diens teksten staan niet voor niets in haar boekenkast. 

En daarmee is dan ook meteen het grootste probleem aangestipt dat de TV dokter met 'Er is een morgen' heeft. Dit type tekst is heerlijk. Om te lezen. Om te analyseren. Om uit te pluizen. Om mee te werken. Om te spelen, zelfs. Maar om naar te kijken? Nee. Als de TV dokter heel eerlijk is, is een toneeltekst als deze te vergelijken met het kijken naar een impressionistisch schilderij. Na afloop ben je een gevoelservaring rijker, maar tijdens het kijken denk je vooral: 

Wat zie ik nu eigenlijk?

* wat klinkt dat truttig

** dat klinkt al beter

Fringe 2012: Wetenschapstheater

Hoewel de officiële aftrap van het Amsterdam Fringe Festival al even daarvoor had plaatsgevonden, begon Fringe 2012 voor de TV dokter gisteravond, in het Rozentheater. Daar speelden, slim geconcentreerd op deze ene locatie, twee voorstellingen die zich begaven op het kruispunt van de wetenschap en het theater. Aangezien de TV dokter allebei een warm hart toedraagt, was de keuze voor 'The Story of the Einstein Girl' en 'Out of My Mind' bij het doornemen van het Fringe programma snel gemaakt. Beide theatermakers (Annemarie Hagenaars en Nina Willems) combineren een hard-core wetenchappelijke achtergrond (Hagenaars in de sterren- en natuurkunde, Willems in de neuropsychologie) met een degelijke theatertraining.
De TV dokter was reuze benieuwd hoe dat op het toneel tot uiting zou komen.


The Einstein Girl

Het is 1932, een paar maanden voordat Hitler aan de macht komt. Een jonge vrouw ligt bewusteloos in de bossen bij Berlijn. Naast haar op de grond vindt men een strooibiljet met daarop een aankondiging van een lezing van Albert Einstein. Als ze wakker wordt in het ziekenhuis, blijkt dat ze haar geheugen kwijt is. Dan begint de zoektocht naar wie ze is.

De avond begon boven, in de kleine zaal, waar Hagenaars eerst het publiek welkom heette alvorens in haar rol te kruipen'. Zonder al te veel van het plot weg te willen geven (want dit is een voorstelling waarbij je als toeschouwer goed moet opletten om alle puzzelstukjes uiteindelijk in elkaar te kunnen schuiven), wil de TV dokter wel zeggen dat dit precies het soort wetenschapstheater is waarvan zij houdt: Er is zoveel moois in de verre en nabije geschiedenis waardoor wij ons kunnen laten inspireren. Zoveel interessante karakters in de vorm van toegewijde wetenschappers en de (soms vergeten) mensen om hen heen. Zoveel inzichten, ontwikkelingen en ontdekkingen, die soms alleen in metaforen te beschrijven zijn om ze voor de menselijke geest nog een beetje behapbaar te maken. Natuurlijk is er weinig dat zoveel poëzie en emotie herbergt als het heelal. Zwarte gaten, de snelheid van het licht, de relativiteitstheorie, het onzekerheidsprincipe, de zwaartekracht: Het kwam allemaal voorbij in de voorstelling van Hagenaars. En ook wie niet zo goed heeft opgelet bij natuurkunde, moet hebben ingevoeld wat zij bedoelde op de momenten dat deze concepten, slim verweven in het verhaal van 'The Einstein Girl', de revue passeerden.
Eerlijk is eerlijk, de TV dokter moest af en toe hard nadenken omdat zij even kwijt was hoe Anna, Maria, Albert, Dragan en Elisabeth zich tot elkaar verhielden. Gelukkig was haar medebezoeker wat oplettender van geest. Aan Hagenaars lag het niet, want die had de sleutelzin toch echt genoeg nadruk gegeven.

Foto: Paul van der Blom - Bron: http://www.annemariehagenaars.nl

'The Einstein Girl' scoort punten voor de materie, het verhaal en de wijze waarop Hagenaars met minimale middelen een wereld weet op te roepen. En ook voor het toneelbeeld, waarin de actrice als een pale blue dot in een oneindig heelal lijkt te zweven, daar onder de kille, blauwe lampen. Slechts hier en daar even uitgelicht door een lichtkoker, als een schaarse zon in de onmetelijke ruimte. Het enige punt van kritiek dat de TV dokter eigenlijk heeft, is dat nog niet alles helemaal strak en af leek te zijn. De voorstelling mag nog iets meer gaan ademen. De keuzes tussen technisch, haast geometrisch gestileerd spel en de echte ingeleefde momenten mogen wat duidelijker worden gemaakt.
Na afloop van de voorstelling was de interesse van de TV dokter in ieder geval gewekt. Ten eerste, in het boek van Philip Sington waarop de voorstelling is gebaseerd. Ten tweede in de alternatieve ("Amerikaanse") versie, die Hagenaars op 7 en 8 september nog speelt. Maar vooral in de wijze waarop Hagenaars zich als actrice en maakster verder gaat ontwikkelen. Met een oneindig heelal als inspiratiebron, moet er nog een hoop moois te realiseren zijn. Wat zou zij bijvoorbeeld doen met het intrigerende stuk 'Einstein's Dreams'?


Out of my Mind

Is de wereld zoals ik hem waarneem? Of is dat maar een fractie? En als dat zo is, hoe ziet de rest er dan uit? Hoe werkt waarneming eigenlijk? Hoe werkt mijn brein? Kan ik verder kijken dan de hokjes in mijn hoofd? Verder dan wat mijn hersens me vertellen? En als dat lukt? Wat gebeurt er dan? 

Na een korte pauze ging de avond verder in de grote zaal. De TV dokter zat naast Hagenaars, die niet alleen aan het eind van haar eigen voorstelling het publiek opriep om naar Nina Willems te gaan kijken, maar aan die oproep kennelijk ook zelf gehoor had gegeven.
De take-home message van 'Out of my Mind' was, plat gezegd, "niets is wat het lijkt". Of beter gezegd: Er is niets concreets. Alles wat we zien, is wat onze hersenen ervan maken. De wereld om ons heen zien we slechts door een reeks filters: Onze ogen. Onze hersenen.
Om die boodschap kracht bij te zetten, filterde Willems zichzelf ook. Zij zat achter een half doorschijnend doek aan een tafel, waarvandaan zij met strakke hand de technische regie voerde over haar eigen voorstelling. Op het doek dat de performer en de zaal scheidde, werden afwisselend videomontages en beelden van Willems zelf geprojecteerd. Als een radiopresentator praatte zij het publiek door de performance heen.
Het werd een soort mini-college en helaas was de TV dokter te bekend met de materie om er op enig moment echt door verrast of geprikkeld te worden. Mooi was wel het moment waarop duidelijk werd hoe onze ogen en hersenen eigenlijk een 'beeld' vormen. Eerst licht en donker, dan lijnen en vormen, en pas op het allerlaatste moment (als de slagroom op de taart) een toefje kleur uit het zichtbare deel van het spectrum.  Eerlijk is eerlijk: Nina Willems had het zelf aangekondigd in de omschrijving van haar voorstelling: Out of my Mind was een 'performance lecture'. Die vlag dekte de lading uitstekend en technisch zat alles perfect in elkaar, maar theater werd het voor de TV dokter niet helemaal. Dat neemt niet weg dat Willems een aangename vertolker was om naar te luisteren en dat deze video installatie linea recta zou moeten afreizen naar een museum waar het zo een plaatsje verdient om door middel van kunst en technologie de wetenschap tot leven te brengen.

Kort samengevat: doordat Hagenaars en Wilems op geheel eigen wijze hun invulling wisten te geven aan het begrip 'wetenschapstheater', werd de TV dokter eens te meer duidelijk op hoeveel manieren deze disciplines elkaar ook in de toekomst zullen kunnen blijven kruisbestuiven.