In honor of Neil Armstrong:Top 5 Moon Moments

Weinig dingen hebben zo'n onmiskenbaar mystieke aantrekkingskracht als de ruimte. En dan bij voorkeur iets wat nog meer tot de verbeelding spreekt dan eindeloos rondjes om de aarde draaien (sorry, André). Voyager, die het zonnestelsel verlaat, met aan boord een grammofoon die aan hoogontwikkelde aliens moet uitleggen wie we zijn. En waar we wonen. Mars Rovers, die niet alleen mooie plaatjes terugsturen, maar ook zelf twitteren over hun missie. Maar niets heeft qua magie ooit kunnen wedijveren met de maan. 

Vandaag overleed, iets meer dan 43 jaar nadat hij zijn voetafdruk in het maanstof van onze trouwe satelliet achterliet, Neil Armstrong. Een man uit het tijdpek dat kerels nog echt stoere, ferme knapen waren. Een astronaut zoals je hem zou casten als het een Hollywood productie betrof. En een idool van de kleine TV dokter, die mede dankzij hem ieder boek over de ruimtevaart uit de bibliotheek met verve verslond. Een inspirator die, als variatie op het thema "elke reis begint met een eerste stap" de mensheid liet weken dat ook onze ontdekkingsreizen "to infinity and beyond" beginnen met "one small step". 

Godspeed, Mr. Armstrong.

Speciaal voor hem: 5 maanmomenten.

One small step for man,
one giant leap for mankind.

1. Met stip: Ernie uit Sesamstraat met "I don't want to live on the moon"


2. Een lugubere aanrader met Kevin Spacey als robotstem


3. Meest veelbelovende trailer waarbij een "Oh No!" door de bioscoopzaal ging zodra duidelij werd dat het ging om de nieuwe transformer film.


4. Voyage to the Moon: Toen het allemaal nog wilde dromen waren en alle astronomen er uit zagen als Dumbledore.

5. Capricorn One: Technisch gesproken niet over de maan, maar wel geinspireerd op (of de reden voor?) de geruchten dat het allemaal maar een 'hoax' was. Een klassieker die je gezien moet hebben.

Op de planken in Carré

Bron: www.amsterdam.nl

Het is geen geheim dat iedere artiest ervan droomt om ooit op de planken van Carré te staan. Nog altijd is dit theater aan de Amstel voor elke zichzelf respecterende performer een Walhallah, Mekka en Willy Wonka's Wonderland ineen. Diva Karin Bloemen wil zover gaan het zelfs "het heilige der heiligen" te noemen.

Als bezoeker voel je dat. De zaal lijkt ontworpen om je bij binnenkomst met een verpletterende klap te intimideren met het hemelhoog opgetrokken rode pluche.

Bron: De website van Rob de Nijs.
Maar die zal hem zelf ook wel ergens vandaan geplukt hebben.

Totdat je gaat zitten, ergens driehoog achter op de vierde rang. Met klamme handjes en het zweet op je voorhoofd, hoop en bid je dat je, overvallen door hoogtevrees, niet in de afgrond zult storten en honkebonkend naar beneden zult stuiteren. Zo'n vaart loopt het gelukkig niet. Want zelfs wie niet de lengte van een gezonde Hollandse boerenknul/-meid heeft, zit met de knietjes klem tegen de stoel voor hem/haar. Het hoort erbij. Net als in klassieke operagebouwen, waar je je afvraagt hoe er ooit een dame in een hoepelruk op dat smalle plekje heeft kunnen zitten, of in het Amsterdamse Bostheater, waar je ieder jaar halverwege de voorstelling zweert dat je nooit meer met een houten kont en een zere rug op dat bankje gaat zitten, is kijkersgemak totaal ondergeschikt aan De Ervaring en de magie op het toneel.

De TV dokter zag in Carré onder andere 42nd Street, Titanic en Cabaret. Inderdaad. Zij is een closet muscial addict. Een zeer ondergewaardeerde kunstvorm, als u het haar vraagt. Overigens zat zij alleen bij 42nd Street daar ergens hoog in de buurt van de nok van het theater. Dat was toch een een-keer-nooit-weer ervaring. Dan maar wat langer sparen voor een kaartje waar je geen verrekijker bij nodig had.

Inderdaad, de TV dokter heeft Chantal Janzen nog als understudy gezien.

U zult begrijpen dat de TV dokter dan ook niet de gelegenheid aan zich voorbij kon laten gaan om die planken van Carré eens echt van dichtbij te inspecteren.
En wat bleek?
Een filmfanaat heeft ervoor gezorgd dat er deze zomer een heuse bioscoop is gebouwd op het toneel, waar klassiekers met een musical of theatertintje worden vertoond. Jezus Christ Superstar, West Side Story, noemt u maar op. De TV dokter zag onlangs 'Romeo & Juliet' met een jonge Leonardo DiCaprio en dito Claire Danes.
Die film was mooi op het grote doek: De TV dokter was even vergeten hoe geweldig die *spoiler voor de Shakespeare no-no's* sterfscene ook al weer was, maar we hebben het hier tenslotte over Baz Luhrman, dus wat zou je anders verwachten.

Maar meer ging dit filmavondje natuurlijk over Carré zelf. Het begon al met het feit dat je achterom, door de artiesteningang naar binnen mocht, zodat je langs de enorme spiegel net achter het toneel kwam. Je voelde er zo de energie hangen van al die hardwerkende ensemblespelers nog even snel hun make-up checken. De geimproviseerde bioscoop was aandoenlijk. Er stond een schattige concession-stand in de hoek en de stoelen zaten een stuk beter dan wat de TV dokter zich uit de zaal herinnerde.

En toch overviel de TV dokter een groot gevoel van heiligschennis. Bij aanvang van de voorstelling ging het doek naar de zaal dicht, zodat die volledig aan het oog werd onttrokken. De omgekeerde wereld van wat je normaal gesproken in Carré meemaakt. Tijdens de ingebouwde pauze (die concession-stand moest tenslotte ook omzet draaien) ging het doek weer open en kon je zomaar vrij over de planken wandelen.


Carré leek ineens een stuk kleiner.
Van sommige dingen kun je de magie maar beter in stand houden... 

DBSSW: Beter dan Live

Zondagavond waren we met z'n allen getuige van een hele interessante zomergast. Voor het eerst ontwikkelde zich deze zomer een gesprek tussen gast en presentator. Het illustreerde dat je chemie niet kunt afdwingen. Waarom het met Micha Wertheim en Henny Vrienten af en toe zo tenenkrommend pijnlijk was om naar te kijken daar wil de TV dokter verder vanaf wezen. Zij heeft wel een paar theorieën (iets met apenrotsen en alfamannetjes), maar die houdt zij maar even voor zichzelf. In elk geval kon Jolande Withuis boeiend vertellen over Juliana en Bernhard, opgroeien in een communistisch gezin en verzetsheld Pim Boellaard.
En toen sloeg het noodlot toe. Waaiers, glazen water en depdoekjes mochten niet baten en uiteindelijk eindigde Jolande met een migraine aanval in de kleedkamer en kondigde een verslagen Jan aan dat de zomergastenavond aan een voortijdig einde was gekomen.

Het was live TV zoals je die niet vaak mee maakt. Want wat gaan de zaken eigenlijk doorgaans vaak goed! Dit was rauwe ellende. Het ontbrak er helaas maar net aan dat de camera er in de kleedkamer bovenop stond om ons te laten zien hoe de gast erbij lag. Maar goed, de VPRO is geen PowNews en dus bereikte dit privé momentje de huiskamer niet.

Wat is het daarom knap dat De Beste Singer Songwriter ons het idee weet mee te geven dat we er met z'n allen live bij zijn, daar in Bitterzoet. De uitzending wordt op zaterdag opgenomen, maar er wordt niets weggepoetst of gladgetrokken. Een paar weken terug zagen we al hoe Mevrouw Tamara even moest herstarten. Vanavond had Mattanja het moeilijk. Tot twee keer toe raakte zij de draad kwijt tijdens de uitvoering van haar melancholische lied. Maar als je denkt dat Giel dat eruit laat knippen, dan heb je het fout. Dat schurende moment blijft er dus gewoon inzitten.
Het geeft je als kijker een ongemakkelijk gevoel. Wie zelf wel eens op een podium heeft gestaan, weet dat je in zo'n geval duizend doden sterft.

Maar tegelijkertijd is dat natuurlijk het grote voordeel van iets dat al is opgenomen: Je weet hoe het afloopt. Bij Jolande Withuis was het zondagavond maar afwachten hoe kreupel zij erbij zou blijven liggen. Van Mattanja wist de regie dat het uiteindelijk goed ging komen. En dus is de beste rauwe TV niet altijd live. Het is televisie die gemaakt is door een editor met ballen en gevoel voor drama. Voorlopig blijft DBSSW zich lekker ongepolijst voortbewegen op NL3. Zodat we konden zien hoe Douwe Bob (ook niet helemaal trefzeker bij elk akkoord op de vleugel) verdiend een keer een aflevering won.

Die eindstrijd lijkt inmiddels toch wel te gaan tussen de vier heren. Of niet?
Wie vind jij De Beste SSW?

Wie is DBSSW van Nederland?
	Douwe Bob, zelfs met die rare Maquis tattoo achter zijn oren
	Rogier, want die schrijft lieve liefdesliedjes en kan zo in Jesus Christ Superstar Gethsemane zingen
	Daniel, want die moet echt heel snel weg uit het klompenhuis en muziek gaan maken voor de kost
	Nielson, want Nick en Simon kunnen wel wat concurrentie gebruiken
	Mevrouw Tamara, want er mag best wat meer psychologische diepgang in het 3FM repertoire
	Mattanja, of het nu met of zonder hiphopsniktrucje is
	Angela, maar alleen als ze alleen maar vrolijke Jason Mraz liedjes blijft zingen
pollcode.com free polls

Lights, Camera and... Twitter!

We moeten nog meer dan anderhalve maand wachten tot het Nederlands Filmfestival in alle hevigheid losbarst, maar voor wie niet zoveel geduld kon opbrengen, bood vanavond uitkomst: Het NFF stortte zich in de social media sferen waar ook The Entertainment Experience en de nieuwste Doe Maar hit in verkeren en dus kon tout Nederland live, via Twitter een film regisseren.

Battle of the providers.

Een flink blik steracteurs was opengetrokken (Tygo, Nasrdin en Halina - om er maar een paar te noemen waarbij de voornaam alleen genoeg is) en om 18:50 ging het feest live van start op internet en UPC. Ziggo had tenslotte Paul Verhoeven al en dus ben je voor je social media vertier overgeleverd aan het dekkingsgebied van je provider.
Zó 2008...
Alleen Gaite Jansen, de nieuwe muze van Paul, ging vreemd en dook op als shocktherapietoedienster.
Sorry, als wat?

Yup.
Slim bedacht, want de regie laten voeren door heel Nederland levert natuurlijk gegarandeerd een situatie op waarin zelfs Quentin Tarantino en David Lynch geen logica meer kunnen ontdekken. En dus was de setting heel geraffineerd een gekkenhuis. Waar alles kan en waar tussen droom en werkelijkheid in elk geval geen wetten en praktische bezwaren in de weg staan. En dus werd thrillerschrijver Tygo wakker in een dwangbuis en werd hij beschuldigd door vrouw (Halina) en een rare rechercheur (Victor Löw) van de moord op zijn maîtresse, Sara. Ondertussen probeerde op de binnenplaats een stel patiënten te ontsnappen en speelde Anneke Blok een zuster die liever een boek wilde lezen.

Zal de TV dokter heel eerlijk zijn? Zij leed aan een flinke portie twitter overload is bij gebrek aan spanningsboog die haar kon boeien voortijdig afgehaakt. Wat niet wil zeggen dat complimenten voor deze actie (en dan vooral de cast en crew) niet op z'n plek zijn. Wie nooit iets probeert ontdekt nooit iets nieuws. Maar dit was misschien allemaal een beetje... rommelig?

De TV dokter is wel reuze benieuwd naar een behind-the-scenes, want hoeveel lag vast in het script? Hoe kreeg iedereen de aanwijzingen uit de twitterfeed door? En vooral: Hoe ging het in het zenuwcentrum waar elke seconde die massa's opdrachten en suggesties binnenkwamen? Als u het de TV dokter vraagt konden de mensen die de 'winnende' tweets uit deze stortvloed aan 140-character ideeën  moesten trekken na afloop linea recta naar het gekkenhuis...

Ze hadden wel smaak, daar bij de twittertekstuitkiesploeg, want deze oneliner voor Tygo gaat natuurlijk de filmgeschiedenis in. Move on over met je 'Forget it Jake, it's Chinatown!'

Tweemaal is scheepsrecht. De TV dokter zag Nasrdin bij die paal staan en kreeg een verstoppertje spelen gevoel.
Dat werd niet helemaal zo vertaald als zij voor ogen had, maar we weten in elk geval dat Nasrdin tot 20 kan tellen.

Kijk nou. Nog een goeie bekende die meedeed!

Toegevoegd op 7/8/2012: Spoiler alert, maar de TV dokter heeft even de afloop gekeken op http://pakderegie.filmfestival.nl omdat ze wel even wilde weten hoe deze gekkigheid ging aflopen. Je moet tenslotte mee kunnen blijven praten... Helaas ontbreekt op die site (in elk geval op het scherm van de TV dokter) een doorspoelbalkje. Fast forwarden is er dus niet bij. Dan kunnen we ondertussen even eten koken. Boris van der Ham heeft gisteren in "Ik Kom Bij Eten" (ook ondertussen maar even teruggekeken op http://rtl.nl/xl) tenslotte laten zien dat hij een hele aardige tapas met spinaziesalade beheerst. Dat inspireert. Fijne Man toch, die Boris. Hopelijk gaat hij niet alleen maar boeken schrijven op een strand op Bali, maar laat hij wel iets van zich horen de komende jaren. Gouden oefening van Epke ook maar even kijken ondertussen. Dat kan gelukkig op http://nos.nl/os2012/artikel/404023-zonderland-wint-goud-op-rekstok.html. De verslaggever blijft er zo ongeveer in. Die overschreeuwt zelfs een doordraaiende Nasrdin op de binnenplaats. Als 'ie maar wel vanavond bij Mart Smeets aan tafel zit. Epke of die verslaggever. Weet je wat, doe ze maar allebei! Fijn hoor, al die parallelstreaming. Nu maar hopen dat de site van het NFF niet gaat haperen, want dan halen we het eind van die film nooit...

[... tijd verstrijkt...]

Nou, de TV dokter blijft erbij. Een veel te trage spanningsboog. Ook het stukje Gaite die haar snijsetje klaarlegt en zogenaamd allerlei bloederige rotzooi door de gootsteen spoelt. Slecht te verstaan vaak. Had Gaite geen microfoon? Kregen eigenlijk alleen Tygo en Nasrdin opdrachten ingefluisterd? Sterk stukje waarin Hanna Verboom ineens uit die kleine cel verdwenen is. Maar complimenten voor Tygo, die bij nog eens terugkijken eigenlijk op wel heel naturelle wijze de random Twitterteksten incorporeert in zijn spel. Die kan wel improviseren. Wanneer doet hij mee met De Vloer Op?

Ode to London: In technicolor

Er gaat toch niets boven de enige echte Peter Pan. Het mooiste stukje boven nachtelijk Londen, waarbij de TV dokter het vroeger nooit droog kon houden, begint op 17:38. Het moet gezegd, deze stukjes zijn in haar herinnering stukken mooier en indrukwekkender en die Wendy herinnert zij zich ook wat minder irritant. Ah, de wonderen van de menselijke geest...

Of zou het komen doordat zij zich eigenlijk dit herinnert?

Hmmm... Ook daarvan hebben haar hersenen een meer betoverende herinnering vastgehouden dan deze home video doet vermoeden.

EYE: My Week With Marilyn

Er was moeilijk te ontkomen aan een kortstondige Marilyn Monroe revival, de afgelopen dagen. Dat was natuurlijk geheel en al te wijten aan het feit dat het vandaag precies 50 jaar geleden is dat dit icoon overleed. We schreven 5 augustus 1962 en Marilyn was verworden tot een zielig hoopje mens, met een net iets te grote afhankelijkheidsrelatie met pillen en de president.

De TV dokter had vroeger nooit zoveel op met de wulpse blondine. Haar eerste kennismaking met de actrice Monroe kwam dan ook geheel toevallig, tijdens het kijken van "All About Eve". In dit Bette Davis vehikel uit 1950 speelt Monroe een van haar eerste rollen. Nu is deze film die zich afspeelt in de theaterwereld sowieso een aanrader (verrassend veel golden oldies hebben een verbazingwekkend hoog tempo en groot gevoel voor humor).
Maar toen Marilyn daarin onverwacht (voor de TV dokter althans) opdook, werd in een klap duidelijk wat haar zo bijzonder maakte: Ze spetterde van het scherm. De TV dokter was van het ene op het andere moment geïntrigeerd.

Het nieuwe EYE filmmuseum in Amsterdam Noord maakte van de gelegenheid gebruik om vandaag eens goed de Marilyn bloemetjes buiten te zetten en bood een heuse Marilyn Monroe Marathon aan. Zo gek wilde de TV dokter het nu ook weer niet maken, maar zij maakte graag van de gelegenheid gebruik om de pont naar de overkant van 't IJ te nemen om daar niet alleen 'My Week With Marilyn', maar ook het nieuwe onderkomen van het filmmuseum eens goed te bekijken.

EYE

First things first: Alle loftrompetten die inmiddels op het nieuwe EYE gebouw zijn gestoken zijn meer dan terecht. Het gebouw ligt op een prachtige locatie. Als een kruising tussen een verstilde origami meeuw en een zinkende veerboot rijst het omhoog. Het terras was aanvankelijk wat minder aanlokkelijk, in de vroege ochtendregen, maar ook de grote bar binnen biedt een mooi uitzicht op de stad. Jammer dat de achterkant van het Centraal Station (zeg nooit) nooit echt mooi zal worden. 

Ook fijn: de museumwinkel verkoopt originele dingen die je nergens anders ziet. Precies zoals een museumwinkel hoort te zijn. Nee, Amsterdam heeft er met het nieuwe EYE Filmmuseum een topplek met internationale allure bijgekregen. 


Al met al kreeg de TV dokter een heel fijn zondagmorgengevoel. Jammer alleen dat, zo bleek bij het verlaten van de nog lekker knispernieuwe en schone filmzaal, de architect niet helemaal rekening heeft gehouden met het feit dat het wel eens druk zou kunnen worden daar binnen. De TV dokter moest zich door een massa dringende bezoekers voor de volgende vertoning een weg naar buiten worstelen. Daar mogen nog wel wat supposten bij om het geheel in goede banen te leiden, want Nederlanders laten zich natuurlijk niet door alleen een bordje vriendelijk verzoeken nog even te wachten en nog niet pal voor de deur te gaan staan dringen. Ook op de WC (mooie finishing touch: de handgrepen hebben de vorm van het silhouet van het museum) was het spitsuur een iets minder aangename ervaring. Vooral voor de arme medewerkster die de handdoekrol aan het vervangen was. De ruimte bleek ineens maatje pijpenla en de handdoekenautomaat hangt (lekker handig) meteen achter de deur, zodat de TV dokter deze (hierbij alsnog excuses) recht in haar flank opensmeet. Kijkt u dus uit als u daar met gevaar voor eigen leven uw handen gaat drogen. 

My Week With Marilyn

Natuurlijk kwam de TV dokter niet om te urineren, maar om een film te kijken. My Week with Marilyn vertelt het waargebeurde verhaal van de jonge Colin, die als gofer op de Engelse set van 'The Prince And The Showgirl' de vrouw achter het icoon leert kennen. Michelle Williams kreeg overal complimenten voor haar vertolking van Marilyn (je schijnt 'The Prince And The Showgirl' te moeten kijken om echt te kunnen waarderen hoe raak het is) en laat gaandeweg op schitterende wijze een gepijnigde vrouw van vlees en bloed zien. Als toeschouwer bekruipt je al snel het beklemmende gevoel dat Marilyn (en daarmee elke andere populaire beroemdheid) gehad moet hebben. De verstikkende ervaring van de drom mensen in de winkelstraat. De horde Eton kostschooljongens: je bent ter plekke blij dat je zonder papparazi's en handtekeningenjagers over straat kunt. 

Laurence O. en Marilyn

Kenneth B. als Laurence O.

De rest van het verhaal verkoopt zichzelf. Met prachtig camerawerk, schitterende muziek en een blik steracteurs waaronder Judi Dench en Kenneth Branagh. Ook een compliment voor de sprankelende vertaling, overigens. Zoals het woord "tyfusauto" voor een roestige oldtimer. Een paar knappe staaltjes editing maken het geheel compleet en zo is My Week With Marilyn een schitterende exercitie storytelling. De TV dokter kijkt ernaar uit het boek waarop deze film gebaseerd is te gaan lezen. Het verscheen in 1995 en je vraagt je af hoe het in hemelsnaam kan dat het zo lang geduurd heeft voordat dit verhaal, dat aan alle kanten schreeuwt om een verfilming, op het witte doek te zien was. 

Maar afgezien van dit juweeltje, dat ten grondslag lag aan een schitterend script van Adrian Hodges, was misschien de grootste ontdekking (voor de TV dokter, althans) van My Week With Marilyn wel dat van acteur Eddie Redmaynes. 

Echte fans weten zich ongetwijfeld nog te herinneren dat hij de rol van William Stratford speelde in 'The Other Boleyn Girl'. Bij de TV dokter was dat niet blijven hangen. Maar laat zij u dit vertellen: Die Eddie is leuk opgedroogd achter de oren. Als hij zulke interessante keuzes blijft maken in het theater en op het witte doek (net als Michelle Williams, overigens) dan ligt er nog heel wat moois voor hem (en ons) in het verschiet. Te beginnen over een paar maanden, want in de op handen zijnde verfilming van 'Les Miserables' speelt hij de rol van Marius. De TV dokter zit alvast klaar.

No signal

Gewaardeerde collega de TV recensent, die eerder genadeloos de nieuwe set van het NOS journaal afserveerde, luidde vandaag de noodklok uit naam van alle vakantiegangers. Nu de wereldomroep min of meer ter ziele is (wat was dat toch romantisch vroeger, met dat krakende radiootje heen en weer lopen om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat de enige goede onvangst te verkrijgen was in een hoekje van de badkamer, ongelukkig op de tenen balancerend op een wankele stoel) blijkt ineens dat het nog niet zo makkelijk is om in den vreemde op te hoogte te blijven van het vaderlandse nieuws. Velen, aldus de TV recensent, zijn er in het buitenland namelijk achtergekomen dat de door de NOS groots aangekondigde live-stream van de spelen het daar helemaal niet doet!

Misschien een harde leerschool om erachter te komen, daar boven de limoncello of stinkende camembert, maar of we dit nu de NOS kwalijk moeten nemen? Dat geloop in het journaal en hun nieuwe decor zijn een misser, maar moeten ze nu meteen overal de schuld van krijgen?

Het is (algemeen?) bekend dat overal rechten op zitten. Dat ligt niet aan de NOS. Daarom kun je vanuit Nederland niet naar de 'Uitzending Gemist' variant van de Amerikaanse omroepen (ABC, NBC, etc.) kijken. Niets aan de hand zo lang je in het land zelf bent: je kunt Glee en Grey's Anatomy kijken tot je een ons weegt. Maar even buiten de landsgrenzen mag dat ineens niet meer. Dan blijkt dat de globale wetgeving nog lang niet opereert op een niveau dat het wereldwijde web misschien zou mogen veronderstellen. Daarom (rechten en het $$$ dat ermee gemoeid is) kun je in Nederland sommige dingen niet in de Apple store kopen en in andere landen wel. Evenzo is dit de reden dat een ge-wel-dig fenomeen als Netflix nog niet in Nederland van de grond gekomen is: versnipperde wetgeving.

De technologie is simpelweg verder dan de mondiale praktijk. Helaas kom je daar soms luierend op een camping in Verweggistan achter.

De TV dokter vraagt zich af of collega de TV recensent soms van mening is dat de NOS in kleine lettertjes hadden moeten vermelden "let op, dit werkt misschien niet vanuit uw vakantieadres in het buitenland"? Wel zo vriendelijk van de NOS dat zij in tijden van crisis niet hebben gedaan alsof iedereen met de Wifi ergens rond een tropisch zwembad hangt.
Daarbovenop: De Nederlandse burger wekt doorgaans niet de indruk zo aan het handje gehouden te willen worden. Bovendien staat dit overigens gewoon vermeld op http://over.nos.nl/contact/veel-gestelde-vragen. Wie met een iPad/iPhone/iThingie overweg kan, zou toch ook een beetje zelfredzaam moeten kunnen googelen.

Stonden we daar nog maar met gevaar voor eigen leven te balanceren op die stoel. Het kraakte misschien een beetje, maar het signaal loonde in elk geval de moeite.

Ode to London: Pride and Prejudice

Wat is Britser dan Jane Austen? Voor wie alleen tijd heeft tijdens de Olympische sportuitzendingen door: Pride and Prejudice in tien minuten!

Ode to London: As you are

Het waren de mooiste woorden die ooit een man tegen een vrouw uitsprak.
En het gebeurde, waar anders, in Londen:

Ode to London: in Vogelvlucht