Lessen in levenskunst: No Guts, No Story

Hierbij maakt de TV dokter
schaamteloos reclame
voor het boek van Niek en Simone.

Waar de dames en heren van EntXP pardoes vergaten de TV dokter uit te nodigen voor een gezellig etentje, had Niek Karsmakers zijn zaakjes beter voor elkaar.
De ex-deelnemer aan BNN's 'Topmanager gezocht' heeft namelijk een boek geschreven en nodigde de TV dokter persoonlijk uit voor de lancering. Vanzelfsprekend liet zij deze kans niet aan zich voorbijgaan. Wanneer krijg je anders te kans om in een villa in het Gooi een kijkje te nemen in de wereld van de 'Young Potentials', zoals jonge talentvolle mensen met een bedrijfseconomische of organisatiepsychologische achtergrond zichzelf noemen. Andere pas afgestudeerde en begaafde twintigers heten co-assistent, promovendus of werkzoekend, maar dat klinkt toch allemaal net iets minder spannend.
Niek heeft bij Aad (of tijdens zijn traineeship) in elk geval geleerd om de presentatie tot in de puntjes te verzorgen, want de TV dokter kreeg voorafgaand aan de boekpresentatie een heuse press-kit opgestuurd, compleet met interview en fotomateriaal. Zij neemt voor het gemak aan dat ze hieruit naar hartelust mag citeren. Maar waarom zou zij dan überhaupt nog naar Baarn afreizen? Het lijkt haar leuker om haar lezers een blik achter de schermen te gunnen...


Het boek

De auteurs: Niek en Simone.
Nee, geen flauwe grappen over Volendamse zangduo's nu. 

Laten we bij het begin beginnen:
Het boek.
Dat schreef Niek niet alleen, maar samen met Simone Driessen. Zij is eveneens een Young Potential (YP). En in één ding onderscheiden deze YPs zich niet van andere twintigers. Ook zij stellen zichzelf de vraag: "Wat wil ik nu eigenlijk echt met mijn leven?" Nou is het antwoord op die vraag snel gevonden, want als YP in een traineeship bij een organisatie die zichzelf tot doel stelt "developing future leaders" is dat natuurlijk: de baas worden. En dus besloten Niek en Simone aan 30 gerenommeerde CEOs te vragen hoe je dat het beste voor elkaar kon krijgen. Het boek zou de voor de hand liggende titel "Zo wordt je CEO" krijgen. Al snel bleek dat dit de lading niet ging dekken, want de 30 CEOs gaven aan dat hier geen vaste strategie voor bestond.

Gelukkig gooiden Niek en Simone op dat moment niet de handdoek in de ring, maar hadden ze door dat ze een veel interessanter boek in handen hadden. Een boek met de boodschap "Je leeft maar één keer, dus durf een mooi levensverhaal te maken." Uiteindelijk leverde dit een succesformule voor persoonlijk leiderschap* op:

En wie precies wil weten wat daarmee bedoeld wordt, moet het boek maar lezen.
De TV dokter gaat niet alles voor- en uitkauwen.
Ook voor een lijst met 90 competenties die groot leiderschap beloven kunt hier hier terecht.

Kopers, opgelet! Dit Amerikaanse 
boek met dezelfde titel 
gaat ook over persoonlijke groei, 
maar met een sausje van
'faith and courage' waar menig YP
niet op zal zitten te wachten...

Evenals een nieuwe titel ("no guts, no story") en een conclusie die we in tijden van crisis en zelfontplooiing allemaal wel kunnen gebruiken: "Het komt goed."

Gelukkig is het een feit dat je sommige open deuren niet vaak genoeg kunt intrappen en de zelfhulpboekenbranche vaart daar wel bij. Helaas zat er bij de press kit geen gratis exemplaar van het boek, zodat de TV dokter inhoudelijk nog geen oordeel kan vellen. De Bijenkorf, waar zij later vanavond nog even naar binnen liep, verkocht het ook niet.
Zij kan dan ook niet anders dan nieuwsgierig zijn en hopen dat het boek meer is dan een verzameling Intermediair interviews die zij wekelijks gratis kan lezen en dat het beter geschreven is dan het boek dat in diezelfde Bijenkorf wel haar aandacht trok...



De lancering
Laat vooropgesteld staan, dat alles wat de TV dokter voorafgaand aan vanmiddag van het verschijnsel 'book launch' wist, uit onderstaande bron kwam en als volgt is samen te vatten:



Even leek de middag ook hier nog voor de eerste alcohol geserveerd was te ontsporen, toen de zaal lekker interactief mocht doen. Iedere aanwezige diende een willekeurige onbekende diep in de ogen te kijken en aan de hand daarvan een competentie af te lezen. Al snel werd duidelijk dat de extroverte Potentials (Young and Old) smullen van dit soort oefeningen. Hele karakteranalyses vlogen over en weer. Aan de hand van een enkele oogopslag? Daar trappen wij niet in, meneer Van Stoffelen!

Toen was het moment aangebroken waarop Niek en Simone plaatsnamen in een panel, dat verder bestond uit Peter Driessen en Hetty van Ee. Zij is de CEO van ORMIT, evenals YSE een kweekvijver vol managementtalent. Hij grossiert in online entertainment en gamification. Een goed geoliede ceremoniemeester loodsde vervolgens het panel en de zaal door een aantal stellingen die stof tot nadenken gaven. Er ontvouwde zich een interessante discussie, waarin onder andere de balans tussen werk en privé, het verschijnsel gunfactor, quota voor vrouwen aan de top, een boek van Ina Brouwer en secretaresses in stewardessenpakjes de revue passeerden, maar ook een Ted Talk, die de vraag "wat wil ik nou echt?" herformuleert als: "what would you do if you knew you could not fail?"



In de pauze die halverwege werd ingelast, werd naast de TV dokter door twee CEOs genetwerkt en een spannende deal besproken. Kortom: potentie genoeg, daar op de zolder van Villa Beukendael in Baarn. Overigens smoorde de CEO van ORMIT al te zeer woekerende ego's meteen in de kiem: De beste potentials waren volgens haar degenen die het niet van zichzelf zeiden. Een uitspraak die toch van enig lef en zelfspot getuigde, aangezien de specialist in leiderschapsontwikkeling hem deed in een zaal vol YPs.

Kortom, een middag die stof tot nadenken gaf en een kijkje in de broedkamer voor de CEOs van morgen. Dus bij deze: Niek, bedankt voor de uitnodiging! De TV dokter kijkt uit naar een vervolg bij de lancering van de aroma boost panty. En voor het geval u het zich afvroeg, beste lezers: Jazeker. Niek droeg vanmiddag zijn mooie overhemd met een leuk motiefje aan de binnenkant van de kraag.

* vertaling: onder 'persoonlijk leiderschap' wordt verstaan dat je de baas ben over jezelf en je eigen leven. Dat je weet wat je wilt en wat je kunt. Kortom, dat je inziet wat je kwaliteiten zijn en dat je weet wat 'succes' voor jou betekent, zodat je alle beslissingen in je leven vanuit een sterke, intrinsieke motivatie kunt nemen. U ziet, persoonlijk leiderschap is vette shizzle.

Twilight: Breaking Dawn (I)

Wees gewaarschuwd. De TV dokter staat op het punt om hoogst persoonlijk een behoorlijke deuk te slaan in haar reputatie.

Wellicht is het velen van u ontgaan, maar vorig weekend kwam 'Twilight: Breaking Dawn' on demand beschikbaar. Een glorieus moment. Het kan geen toeval zijn dat direct daarna de lente begon. De TV dokter zal toegeven, dat zij daar al lange tijd smachtend op zat te wachten. Zowel op die lente als op 'Twilight: Breaking Dawn'. Niet vanwege het sixpack van Taylor Lautner, overigens. De TV dokter is 100% Team Edward. Dit laatste trouwens ook niet per se vanwege Robert Pattinson, maar meer vanwege een diepgewortelde interesse voor het fenomeen 'vampier'. Het staat wat haar betreft nu eenmaal buiten kijf dat zo'n bloedzuiger stukken meer sex-appeal heeft dan een weerwolf. Daarbij was de TV dokter haar tijd ver vooruit, want zij las de hele occulte boekencollectie van de bibliotheek al bij elkaar lang voordat vampiers mainstream, trendy en woest aantrekkelijk werden.
Enfin. De TV dokter had zich dus al maanden netjes ingehouden en was niet tussen de gillende tienermeisjes in de bioscoop gaan zitten, maar had in plaats daarvan geduldig gewacht tot het laatste deel uit de Twilight serie met een paar drukken op de afstandsbediening de huiskamer binnen kwam stromen.

Natuurlijk is Twilight: Breaking Dawn - Part I een draak van een film. Meer dan een teaser voor Part II is het niet te noemen.
Het enige hoogtepunt is het feit dat Bella en Edward eindelijk seks hebben, maar natuurlijk wordt zelfs dat met het oog op de tere Amerikaanse tienermeisjesharten maar mondjesmaat in beeld gebracht. Wie de boeken heeft gelezen weet wel beter...

Wanneer Bella aan het eind van de film eindelijk *spoiler alert* tot vampier transformeert (mooi in beeld gebracht door haar uitgemergelde lijf te laten regenereren) wordt ons een prachtige blik in haar felrode ogen gegund, waarna de aftiteling alweer langs komt rollen.


Nee, waar de Harry Potter films de magische wereld van Hogwarts tot leven roepen, laten de Twilight verfilmingen je eigenlijk alleen maar schuldig en vertwijfeld achter, met het schaamrood op de wangen en de vraag in je achterhoofd waarom je hier überhaupt ook alweer naar wilde kijken en die hele boekenreeks op de plank hebt staan.

Ook een blik op het geschreven woord levert hier meer vragen dan antwoorden op: Het is niet goed geschreven, bij tijd en wijle tenenkrommend slecht zelfs, het plot is voorspelbaar. En toch...

De TV dokter zag Twilight ooit omschreven als 'crack for teenage girls'. Want Stephenie Meyer heeft iets voor elkaar gekregen waar menig sterauteur jaloers op kan zijn: Als je Twilight eenmaal openslaat, moet je verder lezen. Eten, slapen, drinken: het is allemaal onbelangrijk. Doorlezen zul je. Het liefst van kaft tot kaft in een enkele zitting. De films zijn wat dat betreft een slap aftreksel, want ze missen die urgentie. Kirsten Stewart heeft de emotie 'getergd' als geen ander onder de knie, maar wat je mist is de zich als een waterval en achtbaan kolkende en voorstuwende monologue interieur van Bella Swan. Die alle primaire gevoelssnaren weet te raken en subliem te bespelen. Bij het lezen van Twilight neemt het limbisch systeem de overhand en weet iedereen, van gillend tienermeisje tot TV dokter, niet hoe snel ze de pagina's moeten omslaan. Je kunt van Stephenie Meyer zeggen wat je wilt, maar dat is knap.

Goed kijken

Jaren geleden smulde de TV dokter van Titanic. Die prachtige, ontluikende liefde tussen twee mensen uit verschillende sociale klassen, de romantiek, de spanning, die ijsberg: ze zag hem niet aankomen.
Zij ergerde zich alleen aan de vreselijke CGI. Het was een van de eerste keren dat een grote film weg leek te komen met een hoop ''nepperij", maar dat stukje waarbij de camera uitzoomt en de kapitein op de brug van het (toen nog in goede staat verkerende) schip van een acteur veranderde in een houterig iets wat door de computer gemaakt was, bezorgde haar de koude bibbers.
Niets erger dan slechte effecten die je in een ruk uit de story world trekken en je er bewust van maken dat je naar een film zit te kijken. Het is zoiets als een slechte acteur: plotseling kun je je niet meer overgeven aan de illusie, want die is met grof geweld verbroken.

Hoe anders is dat nu. Als je niet beter wist, zou je denken dat set en decorbouwers gloriedagen beleven. Maar afgaande op onderstaande video, hebben die zich al lang laten omscholen tot visual effects specialist, of staan die nu hooguit nog ergens bibberend een green screen omhoog te houden. Nee, afgezien van wanneer je teveel naar dit soort filmpjes kijkt, wordt de illusie in topproducties vandaag de dag grandioos in stand gehouden...


Boardwalk Empire VFX Breakdowns of Season 2 from Brainstorm Digital on Vimeo.

Did You Know: The First Kiss

Na het zien van "Twilight - Breaking Dawn Part 1" gisteravond (later meer over dát guilty pleasure) is de TV dokter nog steeds in een romantische stemming.
Vandaar deze video.
Want wist u dat de allereerste filmkus ooit uit 1896 stamt?
En dit is 'm!

Genadeloos afgeserveerd: De formule voor succes

Rücksichtslos heeft RTL4 op de afgelopen vrijdagavonden de snoeischaar - wat zegt de TV dokter, de machete - in het deelnemersveld van The Voice Kids gezet. Ze moesten wel, want dankzij het kinderwetje van Van Houten mogen kinderen sinds 1874 wel van tennis via ballet naar pianoles worden gesleept, maar mogen Nederlandse sterren in de dop maar een beperkt aantal keren per jaar op de buis of het theaterpodium verschijnen.



En dus was er geen tijd om de boel via een reeks live shows lekker op te rekken: Per team werden in de battles twee finalisten gekozen. In drie avonden gingen we van 45 naar 6 kids. Je zou denken dat het hele format van de show op deze manier genadeloos sneuvelt, maar wat bleek: Het werkte prima! Sterker nog, de TV dokter pleit ervoor deze formule stante pede door te voeren bij alle talentenjachten. Of de deelnemers nou volwassen zijn of niet.


Neem 'Team Marco' van gisteren als voorbeeld. Er zat genoeg zang en performance talent tussen, daar niet van. Maar je kon van mijlenver zien aankomen dat het niet uitmaakte hoeveel liveshows je er nog tegenaan ging gooien: Vajèn en Melissa staken er met kop en schouders bovenuit en hoorden thuis in de finale. Alle tere kinderzieltjes bleken het slagveld overigens zonder al teveel kleerscheuren te doorstaan.



En dus durft de TV dokter te voorspellen dat ook Paul Turner zijn uitschakeling wel had overleefd. Want ook bij de volwassen Voice hadden we, als het echt had gemoeten, na de battles best de 8 finalisten kunnen aanwijzen.

Entainment Experience: Het horen van een ander

Dames en heren, nu hoort u het ook eens van iemand anders: Closure matters!
Dus pas op dat de afwikkeling in deel 8 niet te lijden heeft onder de mind-blowing twists.

En voor het geval u dacht dat er briljante vondsten van u of iemand anders ongebruikt op de plank zijn blijven liggen: Keep on dreaming!

The Entertainment Experience: Het laatste stukje

Op zoek naar een passend einde

Wat hebben de Entertainment Experience en Lijn 32 met elkaar gemeen? Behalve Peter Blok op het eerste gezicht niet zoveel.
Maar bij nader inzien bestaan ze allebei uit 8 delen. En met het bekend worden van het script voor deel 7* (kom op EntXP, wie droegen bij?) is dan nu het moment aangebroken waarop de schrijvers toe kunnen gaan leven/werken naar deel 8.
Theoretisch gezien dan, want na het lezen van deel 7 rees bij velen van hen de vraag: Wat valt er nu nog te schrijven?


De TV dokter zal eerlijk zijn: Dat vroeg zij zich ook af. Natuurlijk valt overal een eind aan te breien. Maar nog afgezien van het feit dat de kijker de gemaakte keuzes vaak niet waardeert ('mooie film, maar ik vond het einde echt helemaal niks'), is de afwikkeling an sich dramatisch doorgaans niet echt interessant. De afwikkeling van het verhaal komt tenslotte na de bloedstollende of emotioneel geladen climax. En de TV dokter moet zich wel heel erg vergissen als die climax niet in deel 7 zat, want hoe moeten we anders de 'Ontmaskering met een schaar' lezen?
Wat rest is iedereen met hun nieuw verworven inzichten en geleerde lessen een nieuw evenwicht zien te laten vinden. Boring!

Of niet?

Laten we eerst eens even kijken naar het feit dat we hier te maken hebben met een film in 8 delen. Juist. Net zoals Lijn 32. En ook daar zat de echte climax ("Waarom sloeg die bus nou over de kop?") in de slotaflevering. Want een achtste deel is zoals u allen weet wel mooi 12.5% van de hele film. Omgerekend naar een full-length feature van 100-120 minuten, hebben we het dus over de laatste 12 tot 15 minuten. De echte 'afwikkeling' neemt doorgaans maar 5 tot 10 minuten in beslag en dat betekent dat er theoretisch dus ruimte is voor de 'mind blowing twist' waar veel schrijvers op de diverse EntXP kanalen al hebben gezegd naarstig naar op zoek te zijn.

Maar ho eens even. Als de echte climax nog moet komen, wat was dan dat gedoe met de schaar?


Op het gevaar af dat de TV dokter nu iedereen die helemaal niets met plot-structuur heeft tegen zich in het harnas jaagt, zou zij dit moment dan misschien willen bestempelen als de "false victory/defeat" oftewel het "all is lost" moment (en nee, de TV dokter schrijft niet alles aan de hand van Blake Snyder, maar zij kent haar klassiekers).
Voor wie niet onmiddellijk begrijpt wat dit inhoudt: Het is het moment waarop de hoofdpersoon of alles verloren lijkt te hebben (maar uiteindelijk loopt het toch nog allemaal goed af) of juist een overwinning te hebben geboekt (maar uiteindelijk raakt hij toch nog alles kwijt).

Dat opent perspectieven!



Want als we dan nog een keer met een frisse blik naar deel 7 kijken, wat gebeurt er dan op het moment supreme? Ineke onthult dat Nadja *spoiler alert* niet echt zwanger is (dat dit vervolgens alleen voor Remco, Wim en Fred als een verrassing komt maar niet voor de kijker is iets waar we mee moeten zullen leren leven). Wat denkt zij hiermee bereikt te hebben? Zij heeft zojuist aan Remco duidelijk gemaakt dat hij vanwege zijn veronderstelde vaderschap de boel niet hoeft te verkopen. Maar was dat gezien de slechte stand van financiële zaken niet gewoon veel slimmer geweest? Nu moet Remco de Chinezen er tijdens een zakenlunch van zien te overtuigen van overname af te zien en een (gaap) joint venture te beginnen. Heeft Ineke Remco zojuist stiekem toch een loer gedraaid? De vuile plannetjes van Wim en Nadja lijken in het water te vallen, maar misschien weten zij er in deel 8 alsnog met de buit vandoor te gaan?
Vooralsnog moet de TV dokter zeggen dat de oplossing van Bamahe haar wel aanstaat. Die geeft open en bloot aan elke sympathie voor de disfunctionele familie Albrecht verloren te zijn, laat Fred winnen en weet zelfs voor Wim nog wat sympathie te kweken. Zeker een potentiële kanshebber voor de slotverfilming, als u het de TV dokter vraagt. Bovendien, en dat is erg belangrijk, weet hij met zijn deel 8 mooi in de toon en stijl van het voorafgaande te blijven. En dat is iets waar bijvoorbeeld de sublieme inzending van Anneka (met opzet) niet in slaagt, al zou de TV dokter ook die graag verfilmd zien worden. Waarschijnlijk gaat dat voor alle schrijvers dan ook nog de grootste uitdaging worden: Een afwikkeling verzinnen waarbij de zo vurig gewenste 'mind blowing twist' wel op z'n plek is en niet als een deus ex machina of een donderslag bij heldere hemel uit de lucht komt vallen.

* Waar de TV dokter het verder niet over zal hebben, afgezien dan van het feit dat Ineke zich wederom als een gewillig slachtoffer alle grillen van Remco's lul laat welgevallen. "Je moet een vogel niet z'n vleugels afknippen"? Wat is dat voor jaren '50 antwoord van een economisch onzelfstandige tot het fornuis veroordeelde huisvrouw? Hoewel... Hee, de TV dokter proeft een Lorena Bobbit momentje in deel 8! De schaar als leitmotiv!

The Descendants: Mwah

mooie titelsequentie

Sinds de TV dokter vorig jaar de previews zag voor 'The Descendants', heeft zij verwachtingsvol uitgekeken naar dit veelbelovende filmhoogstandje. Na afloop was haar eerste commentaar: "Prachtige titelsequentie."

Oeps.

Nu is de TV dokter een groot fan van aan- en aftiteling (zij is degene die uit respect voor de makers het liefst tot aan het einde van de filmrol in de zaal blijft zitten), maar dat leek haar niet helemaal de gewenste reactie na het zien van een film die vier sterren recensies kreeg van iedereen van Rogert Ebert tot Film Abides, en die maar liefst vijf oscarnominaties in de wacht wist te slepen. Al werd van de kansen op een award voor Best Picture, Best Directing, Best Actor (Clooney), Best Editing en Best Adapted Screenplay alleen de laatste verzilverd.

Dus waar lag het aan?


Begrijpt u de TV dokter niet verkeerd. Er is veel goed aan The Descendants, dat gebaseerd is op het gelijknamige boek van Kaui Hart Hemmings uit 2007. Dat geldt met name voor de plotstructuur. Zonder al te veel weg te willen geven (de TV dokter zou zeggen: lees het boek of kijk de film), zijn bijvoorbeeld de zakelijke en privé problemen van Clooney's karakter Matt King op prachtige wijze met elkaar verweven. Het acteerwerk is door de boot genomen superb (vooral de rollen van King's 10-jarige dochter Scottie en de puberende Alex, waarvoor onbekende actrices in plaats van bekende kindsterretjes werden gecast) en individuele scènes (zoals Scottie die haar excuses moet gaan aanbieden voor gepest op school) zijn kleine pareltjes. De pijn van sommige karakters komt recht binnen (de rollen van Robert Forster en Judy Greer, bijvoorbeeld). Vreemd genoeg gold dat lange tijd niet voor de door Clooney vertolkte Matt King.
De TV dokter wijdt dit voor een belangrijk deel aan de (naar haar mening foute) keuze van writer/director Alexander Payne om Clooney gedurende vrijwel de hele eerste act in Voice Over commentaar te laten leveren. Natuurlijk, er komt zo een hoop noodzakelijke backstory en expositie binnen, maar het hield maar niet op! De TV dokter had nooit gedacht dat ze ooit zo ver zou komen, maar ze kon niet wachten tot George eindelijk eens zou stoppen met praten. Natuurlijk, zo werd duidelijk dat niets is wat het lijkt. Dat het zonovergoten Hawaii ook gewoon mensen met sores herbergt. Dat de ogenschijnlijk onaangedane Matt King met allerlei problemen worstelt. Maar wat is er gebeurt met show-don't-tell? Toen de Voice Over eindelijk ophield (een vervolgens ook nooit meer terugkwam - ook iets waar de TV dokter niet tegen kan) bleef alleen het uitgestreken gelaat van Clooney over. Tegen de tijd dat de TV dokter eindelijk iets van emotie bij de man begon te voelen, waren we al bijna aan de credits toe, want ook de verplichte monoloog waarin Clooney iets Moois en Dieps zei tegen neef Hugh over (*spoiler alert*) het behouden van zijn land rolde van zijn tong alsof hij rijtjes Duitse voorzetsels aan het opdreunen was.

Natuurlijk is het lastig om een boek te vertalen naar het witte doek, maar Alexander Payne deed het al eerder en moet het klappen van de zweep dus kennen. Als u het de TV dokter vraagt, had er beter tijd besteed kunnen worden aan iets meer strubbelingen tussen King en oudste dochter Alex. Daarvoor had best het island hoppen wat beperkt kunnen worden (de uit Sleepless in Seattle gestolen te leken kaartjes waarop de vliegroute werd uitgestippeld kwamen op de TV dokter trouwens ook over als een vervelende stijlbreuk), want waar dienden in vredesnaam die kostbare minuten toe waarin King en Scottie dochter Alex van haar boarding school gaan halen? Dat het een onaangepaste tiener is kan ook wel op een andere manier duidelijk worden gemaakt, en bovendien sloeg Alex nu wel zonder heel veel problemen als een blad aan een boom om. Nu werd juist de relatie tussen King en Scottie aan het begin goed opgebouwd, maar vervolgens bleek de relatie tussen King en Alex in de rest van de film belangrijker en in het tweede deel had Scottie niet veel meer te doen en leek het rare vriendje van Alex, Sid, vooral aangetrokken om als oppas voor Scottie te fungeren zodat King en Alex belangrijker dingen konden gaan doen.

De TV dokter moet eerlijk toegeven, dat het grootste probleem misschien wel niet bij The Descendants lag, maar bij het publiek in de zaal. Hoewel The Descendants duidelijk een dramedy is, met een lach en een traan (de TV dokter moest voortdurend aan Friso denken en vond de rauwheid waarmee de ziekenhuisscenes werden afgebeeld uitermate indringend), maakte zich in de zaal langzaam een sfeertje los als zaten wij naar American Pie te kijken. Doorgaans voegt kijken in de bioscoop iets toe, maar misschien dat de TV dokter The Descendants graag gewoon nog een keer stilletjes on demand wil terugkijken.
Dan wordt zij ook niet afgeleid door meisjes die onder het genot van een fles Prosecco hun sociale leven uitgebreid aan het doornemen zijn.
Misschien was dat wel de grootste vraag waar de TV dokter na afloop van The Descendants bleef zitten: Sinds wanneer is de bioscoop een sociale ontmoetingsplaats geworden en hoe draaien we dat tij?

Hij bleef gewoon drijven

Entertainment Experience: Deel 6 - The Movies

Terwijl we, als ware het de presidentsverkiezingen in een willekeurige bananrepubliek, in verband met stembusfraude nog even op de definitieve winnaar van de verfilming van deel 6 moeten wachten, maakt de TV dokter graag van de gelegenheid gebruik om de inzendingen nader onder de loep te nemen. Ten eerste omdat Marantz films zo slim was om de TV dokter persoonlijk om een mening te vragen. Dat kan natuurlijk geregeld worden. En ten tweede omdat 'winnaar' een breed begrip is.
In deze bouwt de TV dokter de spanning graag nog even op, maar zij kan al wel vast melden dat het niet een van de grootste stemmentrekkers is, die wat haar betreft deel 6 heeft gewonnen...

Overigens zal de TV dokter zich weer beperken tot de inzendingen die in de Top 12 wisten te blijven, maar zij wil de EntXP redactie vast op het hart drukken er in elk geval bij deel 8 voor te zorgen dat alle inzendingen duidelijk en in een oogopslag op de site terug te vinden zijn.

Complimentendag

Vandaag is het Nationale Complimentendag.
De TV dokter wist niet dat het bestond, maar kennelijk is het zover gekomen met de wereld, dat de noodzaak bestaat een speciale dag in het leven te roepen waarop wij eens iets aardigs zeggen tegen elkaar. Maar maak je geen zorgen, Carel van Goch, de TV dokter meende echt wat ze vanmorgen twitterde: die EntXP scène met steiger en dakraam is een van de betere!

Gelukkig lijkt het of er her en der wel mensen zijn die doorhebben dat je af en toe gewoon lief en fatsoenlijk moet zijn. Jan-Peter was zijn tijd gewoon ver vooruit. En soms is alles gewoon al gezegd. Zo bracht DWDD vorige week liedjes van hoop en troost voor de slapende prins:

De mooiste woorden had Claudia toen overigens al getweet:
"Sprookjes wijken voor wetenschap. We zijn zo knap. Maar ondertussen. 
Hadden we maar formules, gereedschap, iets. Om een prins wakker te kussen."

Zo kan het dus gebeuren dat er af en toe zomaar mensen zijn die iets heel erg moois zingen of zeggen. Ook op de overige 364 (nou vooruit, 365) dagen van het jaar. En wat is er nou een mooier compliment aan al die mensen dan ervoor zorgen dat de Vaderlandse collectie van lieve, fijne, diepzinnige, grappige en ontroerende uitingen blijft bestaan?
Het beste compliment dat u vandaag dan ook kunt geven, is steun betuigen aan het Theatermuseum/TIN. Zegt u morgen maar weer gewoon iets aardigs tegen deze of gene.
Dat mag best.